دفتر خاطرات [تار] اثر "SHAKIBAgh کاربر انجمن رمان بوک"

[*SHAKIBAgh*]

بیست و دوم فروردین ماه
آنگاه که لبخند آموختم
و کاش این من نبودم...

 

[*SHAKIBAgh*]

بیست و پنجمن فروردین ماه

نه
نه
نه
نه
نه!
تا صبح برایت تکرار می‌کنم
فرسنگ‌ها فاصله دارم
با هرچه که نامش خوب است.

 

[*SHAKIBAgh*]

باز هم بیست و پنجم فروردین ماه
امشب دل شکسته‌تر از آنم که برایت از باران بی‌صدای چشم‌هایم هیچ نگویم.
از این سنگ لعنتی که مدام در سی*ن*ه‌ام سخت و دردناک‌تر می‌شود.
از صدا‌های نا‌تمامی که در سرم ناقوس مرگ می‌زنند.
و از آن که مقصر تک‌تک این سکانس‌‌های شیرین، خود من هستم.
با تمام این‌ها
باور کن
من خوبم!

 

[*SHAKIBAgh*]

دوازدهم اردیبهشت ماه
جایی میان باید و نبایدها

چه تلاش بیهوده‌ای بود، تظاهر به فراموش کردنت؛ وقتی می‌دانستم فقط یک لحظه کافیست تا عطر باران و تماشای گل‌های سرخ، تو را که از آغوش دستانم نیست شدی، به آغوش خیالم باز گرداند.
چقدر باید بگذرد تا آدمی شیرینی خیال کسی را که دوست داشته از یاد ببرد، و چقدر باید بگذرد تا بتوان دیگر او را دوست نداشت؟!

 

[*SHAKIBAgh*]

شانزدهم اردیبهشت ماه
آن گاه تنها ماندم، زیر نور ماه

و دیگر هیچ برای گفتن نیست؛
جز آن که هر لحظه در سرم تکرار می‌شوی
و تقویمی که ورق‌هایش، پر شده از نام تو...
تو نمی‌مانی
پس رهایم کن... .

 

[*SHAKIBAgh*]

سی و یکم اردیبهشت ماه
از میان فریادهای دیوانه‌وار و بوی عطر تو

در خلوت ناآرام شب، تنهایی گزیده و عطر تنت را که آسمان، با دل رحمی به من تسکین جانم کرده، در سی*ن*ه‌ به اسارت می‌کشم.
مدتی هست که رهایم کردی.
مدتی هست که سنگی شده‌ام.
اما این آخرین دیدار ما نیست!
آخرین‌ها را من رقم می‌زنم برایت، آنگاه که حسرت در دلت بی‌داد می‌کند و می‌فهمی که
من،
برای تو،
همه بودم!

 

[*SHAKIBAgh*]

‌هفدهم خرداد ماه
خسته از ناله‌ی جیرجیرک‌ها
و دلگیر از‌ توی بی‌پروا که
تلخ کنی دهان من،
قند به دیگران دهی
نم ندهی به کشت من،
آب به این و آن دهی...

 

[*SHAKIBAgh*]

اون که میشکنه تو چشمای تو تصویر منه...
دیگر بدون تاریخ

 

[*SHAKIBAgh*]

پُر از حرف‌های ناگفته‌ام. ماندم چطوری قرار است همگی را در دلم به آغوش بکشم.
با این حال بیانشان نخواهم کرد، چرا که با گفتنشان نه تنها چیزی عوض نخواهد شد، بلکه با هم من بی‌ارزش تر می‌شوم.
سکوت چقدر سخت به جان می‌افتد وقتی که پُر از حرفی و حتی با بغض‌هایی که راه گلو را بسته، و اشک‌هایی که می‌ریزی، آن حرف‌ها برای همیشه در دلت سنگینی خواهند کرد.

 

[*SHAKIBAgh*]

دلا امشب، سحر دارد؟