دلنوشته {تبار غبار} اثر •مبینا‌ی ایران کاربر انجمن رمان بوک•

[مبینای شهر قصه ها]

از بلندی هم می‌افتد آخر مگر چه‌قدر وزن دارد؟
بی او که ارزوی پرواز بلندی را دارد چگونه می‌شود زنده ماند؟
چگونه پرواز از زنده ماندن بهتر می‌شود؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

با اسب سپید نیامد!
با سبدی از گل‌های اطلسی نیامد!
با دود و سیاهی‌هایی آمد که چشم‌هایم نابینا گشت و فقط او را دید!
بعدها وقتی گیسو‌هایم سفید شد، برایتان خواهم گفت: او با ابرهایی آمد که نسیم آزادی را سوداگری می‌کردند.

 

[مبینای شهر قصه ها]

طوفان حریف درخت نمی شود... ‌.
بگذار بوزداو استوار است! اگر دل تو گرفتار طوفان است، من هم درختی‌ام که مه‌آلودترین روزها را دیده است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

عاشق سیاهی‌ها می‌شوم... ‌.
مگر فرقی دارد؟ همیشه سپیدی پیروز بود اما می‌خواهم که به سیاهی‌ها معنایی دیگر بدهم! گاهی بهشت من جهنم او است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

طرفدار سکوت است... ‌.
می‌شناسم که چه می‌خواهد! می‌شناسم که چه می‌گوید! پشت هر پنجره، گل‌هایی می‌گذارد در این لحظه که فصل آخر است... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

وطن مگر غریبه با ما است؟ عشق مگر توبه دارد؟
آن‌چه غبارها را دور می‌کند نه غربت و نه عشق، فقط انسانیت است!

 

[مبینای شهر قصه ها]

دیر یا زود! آمدنش را تعیینی نیست ولی من تباری را که روزی در آن شادی در هر نگاه غوطه ور بود را هنوز به یاد دارم... ‌.

 

[مبینای شهر قصه ها]

اش بریز شاید زمین از اشک های ما به وجد آید و فرجی را سوداگری کند...
تاهمان لحظه ی فصل شکوفه های عاشق.

 

[مبینای شهر قصه ها]

به پشت همان پنجره ببر... همان پنجره که حالا فقط یک مشت خاک را می شود نظاره گر بود، اما تو من را ببر می خواهم دوباره عاشق شوم!

 

[مبینای شهر قصه ها]

زندگی به خودی خود از قبیله ای بی رحم آمده و به روح های ما حمله ور شده است، با این حال تو باز هم با من سر جنگ داری؟ ببین این زندگی مارا به ویرانی کشاند اما تو از تبار مجنون باش.