ترجمه شده تجرُبَت

[baran-83]

”آورده‌اند روزی شیخ و مریدان در کوهستان به سفر بودند که به ریل قطاری رسیدندی، ریزش کوه مسیر را مسدود همی کرده بود.
به ناگاه صدای قطار از دور شنیده آمد.
شیخ نعره‌ای زد که جامه‌ها بدرید و آتش بزنید که این داستان را پیش از این بدجوری شنیده‌ام.
مریدان و شیخ جامه‌ها را آتش زده بر بالای سر خود می‌چرخانیدند، و هو هو کنان به سمت قطار حرکت می‌دویدندی.

 

[baran-83]

مریدی گفت: «یا شیخ! نباید انگشتمان را در سوراخی فرو ببریم؟»
شیخ گفت: «نه! حیف نان! آن ‏داستانی دگر است.»
راننده‌ی قطار که از دور گروهی را دید که فریاد می‌زنند، فکر کرد به دسته‌ای از دزدان مغول برخورد کرده، پس در دَم تخت گاز داد و قطار به سرعت به کوه خوردی و همه‌ی سرنشینان جان به جان آفرین تسلیم کردندی.

 

[baran-83]

مریدان انگشت به دهان ماندندی و شیخ نعره‌ای بزد و رو به مریدان گفت: «قاعدتاً نباید این‌طور می‌شد!»
«لختی درنگ کرد و سپس رو به مرید پخمه کرد که از پس آن‌ها می‌آمد و گفت: «تو چرا جامه از تن به در نیاوردی و آتش نزدی؟»

 

[baran-83]

مرید گفت: «آخر الان نیم روز است! از این‌رو گفتم شاید به همین صورت نیز ما را ببینند و نیازی به جامه دریدن و نعره زدن نباشد!»“