دلنوشته {ترس، درد، غم} اثر •amirq کاربر انجمن رمان بوک•

[amirq]

دلنوشته ترس، درد، غم
نویسنده: @amirq
ژانر: اجتماعی
ناظر: @DLNZ
خلاصه: چشمانم بسته‌ست، صدای فریاد به گوشم می‌رسد. دست‌هایم را می‌گیرد اما من رهایش می‌کنم. در لبه‌ی پرت‌گاه، گاهی به بالا قدم برمی‌دارم اما ناگزیر به پایین لیز می‌خورم.
اشک‌هایم دروغ می‌گویند، چهره‌ام زیر این اخم، آسوده و بی‌خیال است. من از نبود او ناراحت نیستم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[amirq]

اختیار احساس‌هایم از من گرفته شده. اغلب می‌ترسم. هر تغییر مرا به وحشت می‌اندازد. از طلوع خورشید می‌ترسم، چشم از صورت عزیزانم برمی‌گردانم چون از دیدن چشم‌هایشان می‌ترسم، از خواب می‌ترسم و از بیداری هم!
او از سایه‌های خانه‌ام به من می‌نگرد. نمی‌بینمش اما جز ترس هیچ احساسی برایم ندارد. این عذاب من است؛ که جای او قرار گرفته و ترس‌هایش را به ارث ببرم... .

 

[amirq]

نمی‌دانم حالا که ذات حقیقی‌ام را دیده من را چطور می‌بیند. هر شب صدای خشم و انزجار در کابوس‌هایم شنیده می‌شود. عصبانیت او هر بار به فرمی متفاوت در خواب جلوه می‌کند. من چه کرده‌ام؟ شرارت وجدانم تا کجا ادامه پیدا کرده! در بیشتر لحظه‌های بعد از او، یادم نیست چطور از دنیایم، از دنیایمان رفت؛ غیر از این است که من او را کُشتم؟ دست‌هایش را در لبه‌ی پرت‌گاه رها کردم. حال، زندگی‌ام نفرین شده تا برای همیشه در لبه‌ی پرت‌گاه، عمرم را به سر ببرم!

 

[amirq]

وجود من، آفتی برای زندگی‌اش بود. ذره‌ذره خون شادی حیات او با عواقب کارهایم مصرف میشد. خوشحالی‌اش به من می‌رسید، درد و غم‌هایم به او، این را می‌دانم که وقتی او رفت، چشم‌هایم را باز کردم و خود را میان سِیلی از آدم‌ها یافتم که تنها محصول زندگی بی‌معنایشان تولید مدفوع بود. این را می‌دانم که بعد از او، نمی‌دانم چه می‌خواهم. نمی‌دانم به کدام مسیر بروم. نمی‌دانم از کجا آمده‌ام و حتی نمی‌دانم چه چیز هستم!

 

[DLNZ]

«نویسنده تایپ این اثر را موکول کرده»
تاپیک تا اطلاع ثانوی بسته خواهد بود.
[کادر مدیریت بخش ادبیات]​