فلسفی جملات فلسفی عمیق نایاب

[MAHER]

انسان از آغاز وجود، خود را بسی کم شاد کرده است. برادران، «گناه نخستین» همین است و همین! هرچه بیشتر خود را شاد کنیم، آزردن دیگران و در اندیشه‌ی آزار بودن را بیشتر از یاد می‌بریم.

 

[MAHER]

اصل و اساسی که تمام اخلاق گرایان به راستی در آن باب نظری یکسان دارند، این است: کسی را نیازار، هرچه میتوانی به دیگران یاری برسان. این به راستی همان اصلی است که تمام آموزگاران اخلاق برای اثبات آن کوشیده اند…

 

[MAHER]

سخن همهٔ ایدئالیست‌های واقعی، از فیلسوفان الئائی تا اسقف برکلی در این عبارت خلاصه می‌شود که: «هر شناختی که از حس و تجربه حاصل شود جز توهم هیچ نیست و حقیقت، تنها در تصورات فاهمهٔ محض و عقل است.»

بر خلاف این سخن، اصلی که حاکم بر سراسر ایدئالیسم من و تعیین‌کنندهٔ آن است این است که: «هر شناختی که دربارهٔ اشیاء صرفاً از فاهمهٔ محض یا عقل محض حاصل شود جز توهم هیچ نیست و حقیقت فقط در تجربه است.»

 

[MAHER]

هیچ ک.س را به علت رفتار غرور آمیز و بی‌اعتنایی اندک از دست نمی‌دهیم، بلکه به این علت او را از دست می‌دهیم که رفتاری بیش از اندازه دوستانه و فروتنانه از ما دیده است. این رفتار موجب نخوت و تحمل‌ناپذیر شدن آنان می‌گردد و به شکست رابطه منجر می‌شود.

 

[MAHER]

خوشبختی در عمق ذات ماست. جایی که کسی به آن دسترسی ندارد و از چیزی تاثیر نمی‌پذیرد. وقتی سعادت وابسته به عوامل بیرونی باشد، هر لحظه با از دست دادن هرکدام از این عوامل فرد می‌شکند.

 

[MAHER]

در نیمه دوم زندگی کم و بیش به این واقعیت می‌رسیم که سعادت تقریبا افسانه، و رنج واقعی است. لذا انسان‌های عاقل تنها به دنبال دوری از رنج و دستیابی به وضعیتی امن‌اند تا به دنبال لذت.

 

[MAHER]

حال ما در زندگی حال آن فردی است که در سرازیری می‌دود و برای باقی ماندن بر دو پای خود ناگزیر از دویدن است و اگر بخواهد توقف کند به زمین در خواهد غلتید.

 

[MAHER]

لذتی كه نابغه از زيبايی ميبرد و تسلی خاطری كه از هنر می يابد و هيجانی كه از ديدن هنر و هنرمند در او پيدا ميشود، همه غم و اندوه زندگی را از ياد او ميبرند. اين جبران رنجی است كه از روشن بينی و تنهايی خود می‌برد.

 

[MAHER]

رنج آشکارا خود را همچون سرنوشت محتوم هستیِ بشر به او نشان خواهد داد. زندگی ژرف در رنج فرو رفته و نمی‌تواند از آن بگریزد؛ از میان درد و اَشک به آن وارد می‌شویم، داستانش غم انگیز است، و پایانش باز هم غم‌انگیزتر.

 

[MAHER]

از آنجا که من موجودی ناقص هستم و ایده‌ای از موجودی کامل دارم، پس باید این موجود کامل وجود داشته باشد