ترجمه شده جوانان آسیایی‌ که با وحشت در خواب جان می‌دادند

[baran-83]

ماجرایی که در اواخر دهه ۱۹۷۰ در ایالات متحده آمریکا رخ داد، نه‌تنها همچنان داستان بسیار ترسناکی است، بلکه هیچ‌وقت اسرار پیرامون آن به‌طور کامل حل نشد. در آن دوران به‌ یکباره گزارش‌های باورنکردنی از روزنامه‌های نیویورک تایمز و لس‌آنجلس تایمز سردرآوردند که همگی از مرگ‌ اسرارآمیز جوانان اهل همونگ خبر می‌دادند.​

 

[baran-83]

همونگ‌ها مردمانی از نژاد لائوسی بودند که در طی جنگ ویتنام برای آمریکایی‌ها جنگیده بودند، اما پس از پایان جنگ، هدف تصفیه‌های بی‌رحمانه‌ی دولت کمونیست لائوس قرار گرفته بودند. بسیاری از همونگ‌ها در این دوران پر از بیم و ترس یا زندانی شده و به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند یا اینکه به جوخه‌های مرگ سپرده شدند. از این رو، بسیاری از آن‌ها برای زنده ماندن به آمریکا گریختند. اما ظاهراً قرار نبود کابوس آن‌ها هیچ‌وقت به پایان برسد.​

 

[baran-83]

مدت‌ها بعدا اولین مهاجرت‌ها، بسیاری از جوانان همونگ بدون هیچ پیش‌زمینه‌ای در خواب تسلیم مرگ شدند. بنا به گزارش‌ها و شهادت خانواده‌ها، قربانیان پیش از مرگ مدام از دیدن کابوس‌های وحشتناک شاکی بودند. این کابوس‌ها به حدی هولناک بود که بسیاری از قربانیان تا چندین روز برای نرفتن به خواب مقاومت می‌کردند. اما سرانجام وقتی که به خواب می‌رفتند، ناگهان با ضجه‌های دلخراشی از خواب بلند می‌شدند و تا خانواده و دوستان بر سر بالین‌شان برسند، تسلیم مرگ‌ می‌شدند. اگر این داستان ترسناک آشناست، به این خاطر است که وِس کِرِیون، فیلمساز فقید با الهام از همین ماجراها ستاره‌ فیلم‌های اسلشر، فِردی کروگر و داستان فیلم‌ «کابوس در خیابان اِلم (۱۹۸۴)» را خلق کرد، شخصیتی که قربانیان خود را در خواب به دام می‌انداخت و با روش‌های بی‌رحمانه‌ای به کام مرگ‌ می‌فرستاد.​

 

[baran-83]

موارد مرگ‌ نابه‌هنگام جوانان همونگی در آن دوران به حدی زیاد بود که به‌سرعت توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد و موجی از نگرانی‌ها در بین جامعه مهاجران همونگ به وجود دارد. در آن زمان حدود ۳۵ هزار نفر همونگ در آمریکا زندگی می‌کردند. مرگ‌ومیر جوانان همونگ در سال ۱۹۸۱ به اوج خود رسید. در این سال ۲۶ مرد همونگی تسلیم مرگ شدند. تمامی این قربانیان مردان جوانی بین ۲۵ تا ۴۴ ساله بودند و همگی به‌تازگی به آمریکا مهاجرت کرده بودند. محققان در کالبدشکافی‌ها متوجه هیچ‌گونه ناهنجاری نشدند، به همین دلیل، در ابتدا مطبوعات به این پدیده اسرارآمیز «سندرم مرگ آسیایی» لقب دادند. بعدا به این پدیده عنوان غیرنژادی «سندرم مرگ ناگهانی غیر منتظره» یا « سندرم بروگادا» داده شد.​

 

[baran-83]

هرچند علت مرگ این جوانان هیچ‌وقت مشخص نشد، اما فرضیه‌های زیادی در مورد آن مطرح شد. یکی از این فرضیه‌ها استرس بالا به دلیل فلج خواب را علت مرگ این جوانان می‌دانست. هرچند پدیده‌ی فلج خواب یا همان بَختک به خودی خود نمی‌تواند کُشنده باشد، اما احتمالاً مردان همونگی با کوله‌باری از مشکلات و زخم‌های روحی و روانی (به‌خصوص به دلیل گریختن از کشور در بحبوحه‌ی قتل‌عام‌ و نسل‌کشی) و فرهنگی و نژادی (مشکلات زبانی، تطبیق فرهنگی و اشتغال در کشور تازه) به‌شدت آسیب‌پذیر بودند.​

 

[baran-83]

در همین حال، عامل دیگری هم می‌توانست باعث واکنش هولناک‌تر مردان همونگ به فلج خواب شده باشد. همونگ‌ها در فرهنگ خود به شکلی از همه‌جان‌انگاری (باور به روح در همه‌‌چیز) عقیده داشتند. آنان هنگام ترک سرزمین مادری خود حس می‌کردند از روح نیاکانی خود جدا افتاده‌اند؛ روحی که قبلا از آنان دربرابر ارواح خبیث محافظت می‌کرد. مهاجران همونگ از این وحشت داشتند که ارواح نیاکانی آنان نتوانسته‌اند همراه آن‌ها از اقیانوس اطلس گذر کنند و وارد خاک آمریکا شوند. از این رو، هیچ حامی و محافظی دربرابر ارواح خبیث به‌خصوص «دآ چو» نداشتند.​

 

[baran-83]

همونگ‌ها در سرزمین مادری خود با قربانی کردن و پیشکش خشم دآ چو را فرومی‌نشاندند، ولی حالا این رسومات دیگر اجرا نمی‌شدند. اما با وجودی که زنان همونگ نیز کابوس‌های هولناک دآ چو را می‌دیدند، اما به دلیل فرهنگ مردسالارنه‌ی همونگ‌ها، همیشه مردان باید پاسخگوی دآ چو می‌بودند. نکته جالب در مورد مرگ‌ همونگ‌ها اینکه این پدیده هولناک به مرور کمرنگ شد، گویی دآ چو انتقام خود از بی‌حرمتی را گرفته بود و دیگر کاری به کار آن‌ها نداشت.​

 

[baran-83]

اکثر ما وقتی به مردمان دوران رنسانس فکر می‌کنیم، احتمالاً ایتالیایی‌ها را در لباس‌های فاخر تصور می‌کنیم که آثار هنری بزرگانی همچون داوینچی، میکل آنز و دیگران را تحسین می‌کنند. ولی آنچه کمتر در مورد این دوران به‌خصوص از تاریخ بشر گفته می‌شود، وضعیت اسفناک بیماران مبتلا به سیفلیس آن است. به نقل از
پایگاه خبری کرد.
درست است که فلورانس دوران رنسانس محل ایده‌آلی برای هنر بوده، اما در همان زمان و در طی اولین شیوع بزرگ سیفلیس در سال ۱۴۹۲، حال و هوای شهر رنسانس بیشتر شبیه به فیلم‌های زامبی بود.​