متفرقه حرف دلت را بگو:)

[ریحانا۲۰]

من دلم نمیخواست ولی
از پس همه چی تنهایی برام
من دلم نمیخواست
هر روز باشم از استرس فردا بی قرار
من دلم نمیخواست بشه این
یه زندگی داره بهم ایران بدهی
نمیگن بیایم زیاد که بریم
نه دشمن نه رفیقا گله نی
منم آپاسی خارج از خونه
که توش برد آدم ساده ممنوعه
میگم دوستون دارم فاز مشروبه
و الا دلم باهاتون فاصلش خوبه
من دلم نمیخواست
یه گیلاس دو گیلاس سه گیلاس
جلوتونه سفره دل یکی باز
ولی تو هیچ کدوم از حرفاتو نمیگی راست
حواسم هست کسی از دستم ناراحت نشه
بغل تو بغلن و با ما وسوسه
توبه بشکونی لای ماها چند دفعه
میفهمی اشتباه واسه ماها مقدسه
هوسم میگه پیپرو بپیچ
هوسم میگه پیکتو بریز
برقصه حتی * روی میز
منم اون که تو فکره حواسش نیست
من دلم نمیخواست همش هی
حس کنم حال همه بهتر از من
من دلم نمیخواست هر دقیقه
به این گوشی گو*ه هی سر بزنم
تپه نریده ندارم چیزی
یادم میره حتی باهام هماهنگ میشی
یهو میبینی پیاده از غرب تجریشیم
که همین راه رفتنه واسه ما تنها تجویزی
سرویس شدم نبود کسی چپش
ندید کسی مارو
من دلم نمیخواست بشم اون ع*ن اخلاقی که میرن رفیقاش
خودشو باخت اون که حتی فیفا یه دست نمیباخت
اون که همه رو میخندوند دیگه
اون که جمع رو میچرخوند
دعوتش کنی میبینی کم موند دیگه
نور رو کم کرده دوباره لش گوش میده
دوباره لش رو کاناپه و قفلی رو طرح های فرش
دوباره ما و ایران و آینده کشک انگار، رسیدم به تهش
دوباره لش نفس هست امید
نه منم و اسکرول رفیق جینگم
حالم یه رنگه بد رنگه دکتر میگه اورتینگم
حالم بده آره حالم بده
هر چی داشتم و دادم رفته
همه رو باور کردم
ولی تهش شدم آدم بده
آره حالم بده، آره حالم بده
هر چی داشتم و دادم رفته
همه رو باور کردم
ولی تهش شدم آدم بده
من دلم نمیخواست دیگه
بگذرم از همه چی خیلی عادیه
با هر کی قهر بودم بگید آشتی کن
تهش ولی بریم حاشیه
حالا کی داره به کی یاد میده
صد دادم به اونی که سر یه ریال گیره
میکشم دور خودم یه دیوار چین
تهش منم اون که نشون میده خیلی راضیه
متن آهنگ شایع و لنا به نام من دلم نمیخواست

 

[سایه مولوی]

دل بی‌غم در این عالم نباشد
اگر باشد بنی آدم نباشد

 

[YEGANEH.b]

هنگامی که امید می میرد، هنگامی که می بینی کمترین امکان امیدوار بودن را از دست داده ای،
فضای خالی را با رؤیا، اندیشه های کوچکِ بچگانه و داستانها پر می کنی تا بتوانی به زندگی ادامه بدهی.

ژان پل سارتر​

 

[YEGANEH.b]

به روزگارِ شیرینِ رفاقت، سفره‌ی خنده بگسترید و نانِ شادمانی، قسمت کنید.
به شبنمِ این بهانه‌های کوچک است، که در دل، سپیده می‌دمد و جان، تازه می‌شود.
جبران خلیل جبران​