متفرقه حرف دلت را بگو:)
- نویسنده موضوع .AikA.
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- Feb
- 21
- 104
- مدال‌ها
- 2
دلم می‌خواهد بنویسم، از فرار، از رهایی، از جایی که دیگر خبری از این همه هیاهو و سختی نباشد. جایی که بتوانم چشم‌هایم را ببندم و فقط نفس بکشم، بدون اینکه نگران فردا باشم.
می‌خواهم از این شهر شلوغ، از این آدم‌های پر دغدغه، از این زندگی پر از تکرار فرار کنم. بروم به جایی دور، جایی که آسمانش پر از ستاره باشد و شب‌هایش پر از سکوت. جایی که بتوانم صدای موج دریا را بشنوم، بوی خاک باران‌خورده را حس کنم، و طعم آرامش را بچشم.
می‌خواهم بروم به جنگل‌های انبوه، جایی که درختان سر به فلک کشیده، نگهبانان سکوت باشند. می‌خواهم در میان شاخ و برگ‌ها قدم بزنم، صدای خش‌خش برگ‌ها را زیر پایم بشنوم، و عطر نمناک خاک را استشمام کنم.
می‌خواهم بروم به کوه‌های بلند، جایی که ابرها زیر پایم باشند و قله‌ها، هم‌صحبتان تنهایی‌ام. می‌خواهم بر فراز قله‌ها بایستم، به افق‌های دوردست خیره شوم، و احساس کنم که چقدر کوچک و رها هستم.
می‌خواهم بروم به جایی که هیچ‌ک.س نباشد، فقط من باشم و طبیعت. می‌خواهم با طبیعت یکی شوم، در آغوشش آرام بگیرم، و تمام غصه‌هایم را به او بسپارم.
می‌دانم که فرار، راه‌حل مشکلات نیست. می‌دانم که باید با مشکلات روبرو شد و آن‌ها را حل کرد. اما گاهی اوقات، فقط گاهی اوقات، نیاز داریم که از همه چیز دور شویم، کمی نفس بکشیم، و دوباره با انرژی تازه به زندگی برگردیم.
این دل‌نوشته، فقط یک خیال است، یک آرزو، یک فرار موقت. اما همین خیال، همین آرزو، همین فرار موقت، می‌تواند به من کمک کند که کمی آرام شوم، کمی امیدوار شوم، و کمی بیشتر برای زندگی تلاش کنم.
می‌خواهم از این شهر شلوغ، از این آدم‌های پر دغدغه، از این زندگی پر از تکرار فرار کنم. بروم به جایی دور، جایی که آسمانش پر از ستاره باشد و شب‌هایش پر از سکوت. جایی که بتوانم صدای موج دریا را بشنوم، بوی خاک باران‌خورده را حس کنم، و طعم آرامش را بچشم.
می‌خواهم بروم به جنگل‌های انبوه، جایی که درختان سر به فلک کشیده، نگهبانان سکوت باشند. می‌خواهم در میان شاخ و برگ‌ها قدم بزنم، صدای خش‌خش برگ‌ها را زیر پایم بشنوم، و عطر نمناک خاک را استشمام کنم.
می‌خواهم بروم به کوه‌های بلند، جایی که ابرها زیر پایم باشند و قله‌ها، هم‌صحبتان تنهایی‌ام. می‌خواهم بر فراز قله‌ها بایستم، به افق‌های دوردست خیره شوم، و احساس کنم که چقدر کوچک و رها هستم.
می‌خواهم بروم به جایی که هیچ‌ک.س نباشد، فقط من باشم و طبیعت. می‌خواهم با طبیعت یکی شوم، در آغوشش آرام بگیرم، و تمام غصه‌هایم را به او بسپارم.
می‌دانم که فرار، راه‌حل مشکلات نیست. می‌دانم که باید با مشکلات روبرو شد و آن‌ها را حل کرد. اما گاهی اوقات، فقط گاهی اوقات، نیاز داریم که از همه چیز دور شویم، کمی نفس بکشیم، و دوباره با انرژی تازه به زندگی برگردیم.
این دل‌نوشته، فقط یک خیال است، یک آرزو، یک فرار موقت. اما همین خیال، همین آرزو، همین فرار موقت، می‌تواند به من کمک کند که کمی آرام شوم، کمی امیدوار شوم، و کمی بیشتر برای زندگی تلاش کنم.
