ادبیات نوشتاری حسنی و بزغاله گرسنه

[عاطفه حاتمی]

 

[عاطفه حاتمی]

حسنی با مادر بزرگش در ده قشنگی زندگی می كرد .

 

[عاطفه حاتمی]

حسنی یك بزغاله داشت و اونو خیلی دوست داشت . روزها بزغاله را به صحرا می برد تا علف تازه بخورد .

 

[عاطفه حاتمی]

هنوز پاییز شروع نشده بود كه حسنی مریض شد و یك ماه در خانه ماند . مادربزرگ حسنی كاه و یونجه ای كه در انبار داشتند به بزغاله می داد .

 

[عاطفه حاتمی]

وقتی حال حسنی خوب شده بود ، دیگر علف تازه ای در صحرا نمانده بود . آن سال سرما زود از راه رسید .

 

[عاطفه حاتمی]

همه جا پر از برف شد و كاه و یونجه ها ی انبار تمام شد . بزغاله از گرسنگی مع مع می كرد
.

 

[عاطفه حاتمی]

حسنی كه دلش به حال بزغاله گرسنه می سوخت اونو دلداری می داد و می گفت : ” صبر كن تا بهار بیاید آنوقت صحرا پر از علف میشود و تو كلی غذا می خوری . ”‌

 

[عاطفه حاتمی]

مادر بزرگ كه حرفهای حسنی را شنید خنده اش گرفت و گفت : تو مرا یاد این ضرب المثل انداختی كه می گویند بزك نمیر بهار میادخربزه و خیار میاد .

 

[عاطفه حاتمی]

آخه پسر جان با این حرفها كه این بز سیر نمی شود .
به خانه همسایه برو و مقداری كاه از آنها قرض بگیر تا وقتی كه بهار آمد قرضت را بدهی .

 

[عاطفه حاتمی]

حسنی از همسایه ها كاه قرض كرد و به بزك داد و بزك وقتی سیر شد شاد وشنگول ، مشغول بازی شد .