مجموعه اشعار حسین منزوی

[*نبوا*]

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا
کسی نشسته در آنسوی ماجرا که تویی

نهادم آینه ای پیش روی آینه ات
جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی

 

[*نبوا*]

از زمزمــــه دلتنگیم، از همهمــه بیزاریم
نه طاقت خاموشی، نه تاب سخن داریم

آوار پریشانــی‌ست، رو ســوی چـــه بگریزیم؟
هنگامه ی حیرانی‌ ست، خود را به که بسپاریم؟

تشویش هزار آیا، وسواس هزار اما
کوریم و نمی‌بینیم، ورنه همه بیماریم

 

[*نبوا*]

مشقم کن

وقتی که عشق را زیبا بنویسی
فرقی نمی‌کند که قلم
از ساقه‌های نیلوفر باشد
یا از پر کبوتر

 

[*نبوا*]

عشقت هوای تازه است، در این قفس که دارد
هر دفعه بوی تعلیق، هر لحظه رنگ تکرار

از عشق اگر نگیرم، جان دوباره، من نیز
حل می شوم در اینان این جرم های بیزار

بوی تو دارد این باد، وز هفت برج و بارو
خواهد گذشت تا من، همچون نسیم عیار

 

[*نبوا*]

تو مثل شب در کوهستان
اصیل و گیرایی

تو مثل کوهستان در شب،
والایی

و عطر تو اکنون
تمام شب را
آکنده است

و نام تو
اکنون طنین تمام صداهاست …

 

[*نبوا*]

وقتی تو نیستی …
شادی کلام نامفهومی ست !

و «دوستت می‌ دارم» رازی‌ ست،
که در میان حنجره‌ ام دق می‌ کند

و من چگونه بی‌ تو نگیرد دلم؟
اینجا که ساعت و آیینه و هوا
به تو معتادند

 

[*نبوا*]

نام تو را نمی دانم.
آری،
اما می دانم.
گل ها اگر که
نام تو را
می دانستند،
نسل بهار از اینسان
رو سوی انقراض،
نمی رفت

 

[*نبوا*]

هربار
من
تو را
برای شعر
برنمی‌ گزینم،
شعر
مرا
برای تو
برگزیده است.
در هشیاری به سراغت نمی‌ آیم؛
هر بار
از سوزش انگشتانم درمی یابم
که باز
نام تو را می‌نوشته‌ ام.

 

[*نبوا*]

از شادی ام مپرس که من نیز در ازل

همراه خواجه قرعه قسمت به غم زدم

 

[*نبوا*]

از جنس غزل بودی و دل باختنی
چون کوچه ی دل خرّم و نشناختنی

با بال امید و عشق، ناگاه ولی
رفتی ز جهان پست و انداختنی