مجموعه اشعار حسین پژمان بختیاریـ

[DELARAM]

آتشی در سی*ن*ه دارم جاودانی

عمر من مرگی‌ست نامش زندگانی

رحمتی کن کز غمت جان می‌سپارم

بیش از این من طاقت هجران ندارم

کی نهی بر سرم پای ای پری از وفاداری

شد تمام اشک من بس در غمت کرده‌ام زاری

نوگلی زیبا بود حسن و جوانی

عطر آن گل رحمت است و مهربانی

 

[DELARAM]

ناپسندیده بود دل شکستن

رشته‌ی الفت و یاری گسستن

کی کنی ای پری، ترک ستمگری

می‌فکنی نظری آخر به چشم ژاله‌بارم

گر چه ناز دلبران دل تازه دارد

 

[DELARAM]

ناز هم بر دل من اندازه دارد

هیچ‌گه ترحمی نمی‌کنی بر حال زارم

جز دمی که بگذرد که بگذرد از چاره کارم

دانمت که بر سرم گذر کنی به رحمت اما

آن زمان که برکشد گیاه غم سر از مزارم

 

[DELARAM]

دیـــــوانـــه محبت جـــانـــانه ام هنـــوز
دست از دلم بـــدار کــه دیوانه ام هنوز
عمـــری بگرد شمع جمال تــو گشته ام
و آتش نخورده بــر پر پـروانه ام هنوز
در خانه ای کـــه دولت وصل تو
یافتـــم

 

[DELARAM]

چون حلقه بسته بر در خانه ام هنـــوز
زین خــانه رم مکن ز آهو شان شهــر
کز جـــز تو ره نجسته بکاشانه ام هنوز
ای دوست قصه ای ز محبت بگو که من
طفلم بطبع و طالب افسانـــــه ام هنـــوز

 

[DELARAM]

دیدم دست به باد گلی نو شکفته را
گفتم: ببین جوانی بر باد رفته را
گل گفت: غم مخور که مکدر نمی‌کند
و دست زمانه روح به پاکی شکفته را
خوشتر که در غبار فراموشی افکند
امیدهای آتیه غمهای رفته را

 

[DELARAM]

رنگی ز عشق و سی*ن*ه ما دید آنکه دید
در شام تیره جلوی ماه دو هفته را
ما را دلی است بر کف و خوبان نمی کشند
و در گوش عشق گوهر از اشک سفته را

 

[DELARAM]

تا آتشم به خرمن هستی نیفکند
در دیده افکنم دل آتش گرفته را
تاریخ زندگانی من غیر شکوه نیست
خوشتر که ناشنیده گذارم نگفته را
در شعر نام خود نبرم تا برون برم
از یاد روزگار حدیث شنفته را