مجموعه اشعار حمید مصدق

[mobina01]

گاه می انديشم
خبر مرگ مرا با تو چه كس می گويد؟
آن زمان كه خبر مرگ مرا
از كسی ميشنوی ، روی تو را
كاشكی می ديدم ؛
شانه بالا زدنت را بی قيد
و تكان دادن دستت
كه مهم نيست زياد
و تكان دادن سر را
كه عجب عاقبت مرد ، افسوس!
كاشكي می ديدم
من به خود می گويم
چه كسي باور كرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاكستر كرد

 

[mobina01]

من صبورم اما
به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم
یا اگر شادی زیبای تو را
به غم غربت چشمان خودم میبندم

من صبورم اما
چه قدَر با همه ی عاشقی ام محزونم
و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ
مثل یك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما
بی دلیل از قفس كهنه ی شب می ترسم
بی دلیل از همه ی تیرگی رنگ غروب
و چراغی كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما
آه، این بغض گران
صبر چه می داند چیست....

 

[mobina01]

کاشکی پنجه‌ی من
در شب گیسوی پر پیچ تو راهی می‌جست

چشم من چشمه‌ی زاینده‌ی اشک
گونه‌ام بستر رود

کاشکی همچو حبابی بر آب
در نگاه تو رها می‌شدم از بود و نبود ...!

 

[mobina01]

تو به اندازه‌ی تنهایی من، خوش‌بختی


من به اندازه‌ی زیبایی تو، غمگینم

 

[mobina01]

زندگی قافیه ی شعر من است
شعر من وصف دلارایی توست
در ازل شاید این ؛
سرنوشت من بود
می سرایم به امیدی که تو خوانی ،
؛ ورنه
آخرین مصرع من...
قافیه اش " مُردن " بود...!

 

[mobina01]

چه مجنون‌ها
جنون‌هایی که دیگر نیست
دریغ از آن همه شب‌های سرمستی
و این شب‌ها
که دیگر هیچ‌ک.س را شور در سر نیست
کجا آن سوزها
آن سازها
آن دلنواز آوازها رفتند؟

 

[mobina01]

و چیزها اندر این نامه بیابد
که سهمگین نماید
و این نیکوست
چون مغز او بدانی
تو رادرست گردد و دلپذیر اید
چون ماران که از دوش ضحک برآمدند
این همه درست اید به نزدیک دانایان و بخردان به معنی
و آن که دشمن دانش بود این را زشت گرداند
و اندر جهان شگفتتی است

 

[mobina01]

گل به گل، سنگ به سنگِ این دشت
یادگاران تو اند
رفته‌ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تو‌اند

در دلم آرزوی آمدنت می‌میرد
رفته‌ای اینک، اما آیا
باز برمی‌گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده‌ام می‌گیرد.

 

[mobina01]

چه كسی خواهد دید
مردنم را بی تو ؟
بی‌تو مردم ... مردم
گاه می‌اندیشم
خبر مرگ مرا با تو چه كس می‌گوید ؟
آن زمان كه خبر مرگ مرا

از كسی می‌شنوی، روی تو را
كاشكی می‌دیدم
شانه بالازدنت را
بی‌قید
و تكان دادن دستت كه
مهم نیست زیاد
و تكان دادن سر را كه
عجب !‌ عاقبت مرد ؟
افسوس . . .
كاشکی می‌دیدم

من به خود می گویم:

" چه كسی باور كرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاكستر كرد ؟"

 

[mobina01]

مرا باز صدا کن ای عشق


که من از لهجه ی چشمان تو


شاعر بشوم