آموزشی خاطره‌ نویسی چیست؟ نگاهی به داستان‌های زندگی

[-pariya-]

 

[-pariya-]

خاطره نویسی روایتی شخصی است که نویسنده در آن جنبه خاصی از زندگی خود را به تصویر می‌کشد. به‌عنوان یک اثر غیرداستانی، خاطرات معمولاً به‌عنوان روایتی واقعی در نظر گرفته می‌شوند؛ هرچند پذیرفته شده است که لزوماً عینی نیستند و می‌توانند بازتابی شخصی از وقایع باشند که نویسنده آن‌ها را به خاطر می‌آورد.

 

[-pariya-]

واژه "خاطره‌" ریشه در کلمه فرانسوی "mémoire" دارد که به معنای "حافظه" یا "یادآوری" است. برای درک بهتر این مفهوم، بیایید نگاهی به چند نمونه مشهور از خاطره نویسی بیندازیم که شاید برخی از آن‌ها را بشناسید:

والدن اثر هنری دیوید تورو
خاکستر انجلا اثر فرانک مک‌کورت
شدن اثر میشل اوباما
بخور، دعا کن، عشق بورز اثر الیزابت گیلبرت
وحشی اثر شریل استریت

 

[-pariya-]

آسان است که خاطره‌نویسی‌های محبوب امروزی را با رمان اشتباه بگیریم. این خاطرات با طرح داستانی جذاب، شخصیت‌هایی باورپذیر، مضامین عمیق، توصیفات رنگارنگ و گفتگوهایی طبیعی، بسیار شبیه رمان‌ها به نظر می‌رسند. در واقع، از نظر ساختاری می‌توان خاطرات را مشابه رمان‌ها دانست

 

[-pariya-]

با این تفاوت که محتوای آن‌ها بر اساس رویدادهای واقعی شکل می‌گیرد. به عبارت ساده‌تر، خاطرات را می‌توان نوعی نثر غیرداستانی دانست که از حیث ساختار و روایت، ویژگی‌های داستان را به خود می‌گیرند

 

[-pariya-]

تاریخچه مختصر خاطره‌نویسی
برای یافتن ریشه‌های خاطره‌نویسی باید به دوران روم باستان سفر کنیم. حداقل از قرن اول پیش از میلاد، با نگارش «خاطراتی در باب جنگل گالی» توسط ژولیوس سزار، می‌توان نخستین نمونه‌های خاطره‌نویسی را مشاهده کرد. این اثر نه تنها روایتی دقیق و موجز از جنگ‌ها را ارائه می‌دهد، بلکه به خواننده فرصت می‌دهد تا به ذهن یکی از بزرگ‌ترین فرماندهان نظامی تاریخ نیز نفوذ کند.

 

[-pariya-]

در طول قرون وسطی و رنسانس، نگارش خاطرات عمدتاً در انحصار طبقات حاکم بود. این اشراف‌زادگان با بهره‌مندی از اوقات فراغت، سواد و منابع مالی کافی، رویدادهای تاریخی، به‌ویژه وقایع دربار و جنگ‌های صلیبی که در آن‌ها نقش‌آفرین یا ناظر بودند را ثبت و تفسیر می‌کردند. فرانسوی‌ها در این زمینه پیشرو بودند و دیپلمات‌ها، شوالیه‌ها و مورخان برجسته‌ای همچون فیلیپ دو کومین و بلیز دو مونتلوک، با نگارش خاطرات، جایگاه خود را در تاریخ تثبیت کردند.

 

[-pariya-]

از قرن هفدهم به بعد، تمرکز خاطره‌نگاری از وقایع تاریخی به سمت افراد معطوف شد، اگرچه نویسندگان معمولاً کمتر به زندگی شخصی خود و بیشتر به توصیف اطرافیانشان می‌پرداختند. فرانسوی‌ها همچنان در این عرصه پیشتاز بودند و دوک دو سن سیمون با نگارش خاطرات دقیق و موشکافانه از دربار لوئی چهاردهم، به شهرت ادبی دست یافت. این خاطرات مملو از جزئیات جذاب درباره روابط دربار، دسیسه‌ها و شایعات است.

 

[-pariya-]

از ژولیوس سزار تا جولیا رابرتز: تحولی در خاطره‌نویسی
در طول تاریخ، نوشتن خاطرات به امری رایج در میان نخبگان تبدیل شد. این گروه نخبه عمدتاً از سیاستمداران و بازرگانان مرد تشکیل می‌شد که مایل بودند از دستاوردهای عمومی خود روایتی مکتوب به جا بگذارند. با این حال، این الگو همواره استثناهایی داشت. هنری دیوید ثورو، فیلسوف و نویسنده آمریکایی، در سال ۱۸۵۴ با انتشار کتاب «والدن» رویکردی متفاوت را پیش گرفت.

 

[-pariya-]

وی در این اثر، دو سال زندگی خود را در کلبه‌ای ساده در ماساچوست به تصویر کشید و نشان داد که چگونه می‌توان در طبیعت و به دور از هیاهوی زندگی شهری، به آرامش و رضایت رسید.