انشاء خلسه‌ی عمیق

[زرطلا]

در تاریکی آسمان ماه طلوع می‌کند و چهره خیره کننده‌ی خود را به نمایش می‌گذارد.
حلالی به سفیدی برف و نوری به درخشندگی الماس که در دلِ سیاهی عمیق کهکشان خودنمایی می‌کند!

همچون، مرواریدی که درون عمقِ اقیانوس رها گشته باشد!

ماه پر از لکه است،اما چرا با وجود همین ها زیباست؟
چرا تمام عالم شیفته و دل‌باخته این جذابیت هستند!؟
مگر چه طلسمی برای چشمان ما خوانده است!؟

دلدادگان، کلماتی را در وصف این جواهر نایاب،در گنجینه‌ی افکار می‌آفرینند!
نويسندگان، دست به قلم میزنند و اشعاری برای توصیف عظمتش خلق می‌کنند!
خوانندگان در حضور پرشکوه ماه موسیقی می‌نوازند و صورتگر‌ها جلوه ای از جمالش را یک نفس بر صفحه ای به کار می‌برند!
اما آسمان به ستاره هایش می‌نازد، چرا که نمی‌داند، ماه گوهری گران بهاست!
که همه برای دیدنش لحظه‌شماری می‌کنند و او را مورد ستایش و پرستش خود قرار می‌دهند!
بی شک ماه استوره‌ای برای تمامیِ فضیلت هاست!