مجموعه اشعار خلیل‌الله خلیلی

[آیناز]

دل در غم عشق تو برومند بود

در پرتو دیدار تو خرسند بود

بگذاشته ام در کف و گویم هر روز

در شهر شما بهای دل چند بود

 

[آیناز]

آن ماه سخن ز بامیان می‌گوید

اسرار گذشتهٔ جهان می‌گوید

دل قصهٔ عشق او ز چشمش پنهان

از موی شنیده بامیان می‌گوید

 

[آیناز]

چو از دل عشق رفت آزار آید

چو گل رفت از گلستان خار آید

نمی بینی که چون پنهان شود مهر

شب تاریک اندوه بار آید

 

[آیناز]

یارب سوزی که جسم و جان را سوزم

این کارگه سود و زیان را سوزم

یک شعلهٔ جان‌سوز که در آتش آن

خود را سوزم هر دو جهان را سوزم

 

[آیناز]

این صبح همان و آن شب تار همان

ما شش در و این چهار دیوار همان

استاد زمانه یک سبق داده به ما

تکرار همان و باز تکرار همان

 

[آیناز]

افسوس که زندگی دمی بود و غمی

قلبی و شکنجه ای و چشمی و نمی

یا جور ستمگری کشیدن هر روز

یا خود به ستمکشی رساندن ستمی

 

[آیناز]

ای سرو روان که نخل امید منی

وی مایهٔ جان که عمر جاوید منی

در شهر شما که آسمان پر ابر است

مهتاب منی، فروغ خورشید منی

 

[آیناز]

در باغ جهان تو هم گل زیبایی

بویا و دل‌انگیز و چمن‌آرایی

عمری‌ست که گل‌های دگر می‌خندند

این غنچهٔ تر چرا تو لب نگشایی

 

[آیناز]

چه باشد زندگانی را بهایی

فسرده از نمی، خشک از هوایی

ز مطبخ سالها تا مستراحیم

مگر این زندگی یابد بقایی

 

[آیناز]

از بس خوش و م*س*ت و دلربا می‌آیی

چون باد بهار جان‌فزا می‌آیی

دل خانهٔ عشق توست آبادش دار

چون خانه خراب شد کجا می‌آیی