دلنوشته {خوگر} اثر •ROKH کاربر انجمن رمان بوک•

[ROKH]

***
پایم که به برآمدگیِ ریزی در پیاده‌رو گیر می‌کند، سخنِ یکی از عزیزانم به جلوی ذهنم می‌جهد: «اوایل که یکی می‌خری، فکر می‌کنی به خود مسلطی و نیاز چندانی به آن نداری، اما این‌ها همه در حد فکر چرندی باقی می‌ماند. کم‌کم که به کارهای روزمره نفوذ کند، روی سنگی هم بلغزی، چنان آزردگی خاطری پیدا می‌کنی که ناخودآگاه سیگاری بیرون می‌آوری.» آیا من نیز از این قاعده مبرا* نبوده‌ام؟ رقص دُخانِ* حریرگون و ظریف زیر نور رو به غروب، مهر حکم ناگواری را بر گلویم می‌کوبد.

---

*مبرا: پاک، منزه، رها از اتهام
*دخان: دود

 

[ROKH]

***
اندک زمانی از قدم گذاردنم در راهِ پاکی می‌گذرد. مهمان‌های کوچک و سمی‌ام، از پریروز در ژرفای سطل زباله جای دارند و حال، من کلنجار می‌روم که ولع درونم را در نطفه خفه کنم و دوباره عامل سقوط خود نگردم. زیرِ رگ و پی‌ام می‌خارد، می‌خواهم با دندان لایه‌ها را پاره‌پاره کنم و موریانه‌هایی که در هم می‌لولند و آن زیر می‌رقصند را زنده‌زنده بسوزانم. از درزهای کاسه‌ی صبرم خون بیرون می‌زند، سردردی طمع‌کار روی مغزم نقره‌داغ می‌کوبد و دیدگانم در کاسه، آب می‌روند.

 

[ROKH]

صعب است، چنان صعب که گویی فیلی روی دنده‌هایم پا نهاده و خرطومِ محکوم‌کننده‌ای را بر پرچینِ نایَم محکم کرده. درد، روده‌ها و معده‌ام را با ناآزمودگی به‌هم گره می‌زند و لب‌هایم را کیپ می‌بندم که ناهارِ نخورده‌ام از ورای آنان بیرون نیاید. در مخیله‌ام نمی‌گنجد که پس از گذر دو روز ناقابل بی‌دود و دم، به این حال وخیم دچار گردیده‌ام. موبایلم را برمی‌دارم، قطره عرقی از نوک بینی‌ام روی صفحه‌ی سوسوزن می‌چکد و درمورد مراکز بازپروری سرچ می‌کنم. سرانجام، منجلابی که در حد گلویم بالا آمده را عینی می‌بینم.

 

[ROKH]

***
در پهنه‌ی جهان، از مادر نزاده کسی که چون من سراپا حرف بماند. دریغ از ذره‌ای عمل! اکنون که فلک‌زده و مغموم بر کنارِ پیاده‌رویی چنبره زده‌ام و دوباره آلودگی دخان را به جان خریده‌ام، بزدلی‌ام چندین برابرِ حد معمول بر من عیان گردیده. در لابه‌لای سکانس‌های هذیانیِ سینمای افکارم، رد پنجه‌ی خواری روی ورقه مهر خورده و گویا علاقه‌ی مفرطی به جوهری کردن آن دارم، زیرا با وجود لرزِ خفیف بازوانم و درد اخطارآلود گلویم، همچنان بس نکرده‌ام.

 

[ROKH]

***
روزی که پولم به پایان می‌رسد، برخلاف فیلم و سریال‌ها، هیچ سرنخی از قبل وجود ندارد. سرفه‌های زنگ‌دار و خلطی به حنجره‌ام سر زده‌اند و حالاحالاها خیال هجر ندارند. میان کیف پولم دنبال خُرده‌ای می‌گردم تا سهم امروزم را بگیرم، اما فضای خالی آن به من پوزخند بلندی می‌زند. جیب‌هایم را برعکس می‌کنم، پود و غبار حاصل از نخ‌نماییِ لباس بر زمین می‌ریزد و حال کم‌کم، بیخ پیدا کردن کار بر من هویدا می‌گردد. برخورد صاعقه‌ی هراس، مهره‌های کمرم را از هم می‌درد و از نخاعم به سوراخ جمجمه نفوذ می‌کند. «چه کنم، چه کنمی» درونم رژه می‌رود، اما برای اولین‌بار، هیچ پاسخی ندارم.

 

[ROKH]

آیا سر رسیدن این روز را ندیده یا خود را به نفهمی زده‌ام؟! نه، مسلماً آگاهی از این امر که حال درآمدی ندارم و دیر یا زود به بیچارگی دچار می‌گردم را پس زده‌ام، جایی در واپسین نقاط ذهن، زیر یک لایه‌ی سنگین غبار و خاک آن را دفن کرده‌ام و خاک‌سپاری را برگزار! پارگی جنس نامرغوب کیف پول زیر چنگال‌هایم نیز من را به خود نمی‌آورد؛ غرقِ لجن‌زار خوگری‌ام، غرقِ... .

 

[ROKH]

***
دیگر به یاد نمی‌آورم در سه‌ماه اخیر، پس از وقوع بی‌پولی‌ام، چه از سر گذرانده‌ام. مطمئنم که نیمچه سیگارهایی از روی پیاده‌رو به لب برده‌ام، که قرض کرده‌ام و بلافاصله با خرید طعامی کوچک و مسلماً یک ریه‌آزار، آن را به باد داده‌ام، که فاصله‌ی نازک و مرز مویینی* میان آسمان و زمین وجود دارد که قبل‌ها این مرز را گز می‌کرده‌ام و حالا، سقوط محکم و نفس‌بُری، روحم را چون کاغذ چرک‌نویسی مچاله نموده.

---

*مویین: ساخته شده از مو، باریک مانند مو.

 

[ROKH]

حدود سه‌ماه از اجاره عقبم، آهی در بساط ندارم و درِ چوبین خانه‌ام با خود بزرگ‌بینی به من می‌نگرد و برایم دماغ بالا می‌گیرد. اگرچه امکان هم دارد که بالأخره جنون ذره‌ذره از درونم بالا آمده و هیچ جسم بی‌جانی در اطرافم، واقعاً مرا خوار و خفیف نداند. نمی‌دانم، هیچ‌چیز نمی‌دانم و پراکندگی مرقومه‌هایم، عیان می‌نماید که قطار ذهنی‌ام، مدام از ریل بیرون می‌زند. آرزو می‌کنم که یکی از همین روزها، به من برخورد کند و... نه، نه، هذیان می‌گویم.

 

[ROKH]

***
صاحب‌خانه از آن‌سوی خط، با صدای رعب‌آوری از من طلب مال می‌کند؛ مالی که بر کف ندارم و خود نیز باید آن را از کسی طلب کنم، اما چه کسی؟! نزد همه چنان قرض بالا آورده‌ام و پس نداده‌ام که رو ندارم فکرم را به‌سوی هیچ‌کدام ببرم. سرفه‌های مکرر و خلط‌دارم، زردیِ بیمارگون دندان‌هایم را نمایان می‌سازند و سر که از بالین برمی‌دارم، طره‌ای مو بر جای می‌گذارم. روح، مداوم از کالبدم فرار می‌کند و جسدِ زنده‌ام، در روزمرگی‌ها می‌پوسد.

 

[ROKH]

***
دربه‌درم؛ از خانه‌ی این به خانه‌ی آن، از این پارک به آن پارک، زیراندازی نخ‌نما و کهنه زیر بغل و علائم مالیخولیا در چهره. آخ، مفلوکِ سودازده! هیچ‌نَدار و مردود در مراحل زندگانی! لکه‌ای زرد* و کم‌رنگ میان اصبع* سبابه و میانی، در ذوق می‌ز‌ند و مچِ بی‌رمقم به پهنا می‌چرخد که آن را از دیده پنهان سازد. دعا می‌کنم آخرین بازدم نیز از نایژک‌های دوده‌زده‌ام عبور کند و چون عروسکی، روی زمین پهن و ساکن گردم.

---

*لک‌های زرد ناشی از نیکوتین و قطران سیگار بر روی دندان‌ها، انگشتان و لباس ایجاد می‌شوند.
*اصبع: انگشت.