مجموعه اشعار خیام

[mobina01]

از من رمقی، به سعی ساقی ماندست
وز صحبتِ خلق، بی‌وفایی ماندست

از باده‌ی دوشین، قدحی بیش نماند
از عمر، ندانم که، چه باقی ماندست

 

[mobina01]

ای آنکه نتیجه چهار و هفتی
وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

مِی خور که هزار باره بیشت گفتم
باز آمدنت نیست، چو رفتی رفتی...

 

[mobina01]

می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت،
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت؛

زنهار به ک.س مگو تو این رازِ نهفت:
هر لاله که پَژْمُرد، نخواهد بِشْکفت.

 

[mobina01]

گر می نخوری طعنه مزن مستانرا
بنیاد مکن تو حیله و دستانرا
تو غره بدان مشو که می مینخوری
صد لقمه خوری که می غلام‌ست آنرا

 

[mobina01]

چون عهده نمی‌شود کسی فردا را
حالی خوش دار این دل پر سودا را
می نوش به ماهتاب ای ماه که ماه
بسیار بتابد و نیابد ما را

 

[mobina01]

برخیز و بیا بتا برای دل ما
حل کن به جمال خویشتن مشکل ما
یک کوزه شراب تا بهم نوش کنیم
زان پیش که کوزه‌ها کنند از گل ما

 

[mobina01]

ﺑﺮﺧﯿﺰ ﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺗﺎ ﺷﺮﺍﺑﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ
ﺯﺍﻥ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺗﺎﺑﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ

ﮐﺎﯾﻦ ﭼﺮﺥ ﺳﺘﯿﺰﻩ ﺭﻭﯼ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻭﺯﯼ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻧﺪﻫﺪ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﺑﺨﻮﺭﯾ

 

[mobina01]

گویند که مِی مخور به شعبان ، نَه رَواست
نه نیز رَجب که آن مهِ خاصِ خداست

شعبان و رجب ، ماه خدایند و رسول
ما م‍ِی رمضان خوریم ، کان خاصه ماست...

 

[mobina01]

ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست
دریاب که هفته دگر خاک شده‌ست

می نوش و گلی بچین که تا درنگری
گل خاک شده‌ست و سبزه خاشاک شده‌ست

 

[mobina01]

یک روز ز بند عالم آزاد نیم
یک دمزدن از وجود خود شاد نیم

شاگردی روزگار کردم بسیار
در کار جهان هنوز استاد نیم