متفرقه داستان رو ادامه بده!

[سیما مشکات]

به نام آفرینندهٔ قلم🌻
سلام. سریع عرض کنم خدمتتون.. ایده این پیام خیلی یهویی بود اما امیدوارم استقبال بشه ازش! (اگر نشه حذف می‌شه//:)
داستان زیر رو ادامه بدید و هرکس ادامهٔ متن نفر قبلی رو بنویسه! یک طوری هم باشه که بشه ادامه داد.
دقت داشته باشید که ژانر و روندش دست خودتونه..
و یادتون باشه که سوم شخص و ادبیه!
بسم الله
کنج تاریک کلبهٔ کوچکش نشسته بود. تار گیسوان بلندش را می‌بافت و با چشمان بی روحش به دیوار پوسیدهٔ مقابلش می‌نگریست.
تنها بود. دیروز آخرین نفرِ روستایشان هم ناپدید شده و حالا او مانده بود و خیالِ فرار!
تقریبا آخرین دورِ کش موهایش را بسته بود که ناگهان صدای درب کلبه بلند شد.
-تق..تق!
از جای برخواست. متعجب و ترسیده از چشمی درب به بیرون نگاه کرد اما چیزی دستگیرش نشد.
قفل را باز کرد و یک قدم به عقب رفت که با دیدن فردِ پشت درب نزدیک بود جان به جان آفرین تسلیم کند. او...

من که زیاد خوب ننوشتم اما ببینم می‌تونید با قلم های طلائیتون زیباش کنید یا نه..!

 

[حیدار]

او پسرِ لال خان روستایمان بود.
چشمان بیرون‌زده‌اش ترس به دل مردم می‌انداخت و گوش‌های بزرگ همچون گوش فیلی که داشت، او را به موجودی غیر انسانی تشبیه می‌کرد.
قبل از آنکه این ناپدید شدن‌ها شروع شود، یکی از مردان جلوی خانه خان عربده‌کشی کرده بود:
- اون یه بچه عوض شدس، قابله‌ی جادوگرت اون بچه رو با جن عوض کرده. پانزده ساله که از وقتی بچه جن اومده ما روی خوش زندگی ندیدیم.
فردای آن روز خبر آوردند که مرد، ناپدید شده...

 

[ترنج]

او پسرِ لال خان روستایمان بود.
چشمان بیرون‌زده‌اش ترس به دل مردم می‌انداخت و گوش‌های بزرگ همچون گوش فیلی که داشت، او را به موجودی غیر انسانی تشبیه می‌کرد.
قبل از آنکه این ناپدید شدن‌ها شروع شود، یکی از مردان جلوی خانه خان عربده‌کشی کرده بود:
- اون یه بچه عوض شدس، قابله‌ی جادوگرت اون بچه رو با جن عوض کرده. پانزده ساله که از وقتی بچه جن اومده ما روی خوش زندگی ندیدیم.
فردای آن روز خبر آوردند که مرد، ناپدید شده...

و دیگر خبری از او نبود.
ناخن‌های بلند و لبخند مشئمز کننده‌اش؛ حسی تداخل یافته از ترس و چندش به جانم می‌انداخت و....

 

[حیدار]

و دیگر خبری از او نبود.
ناخن‌های بلند و لبخند مشئمز کننده‌اش؛ حسی تداخل یافته از ترس و چندش به جانش می‌انداخت و....

آنچنان که در آستانه‌ی در ایستاده بود، نمی‌دانست چه واکنشی از خود نشان دهد.
دخترک، تنها دوستِ پسرِ خان بود.
نباید از او می‌ترسید. اما امروز، آن پسر لال شبیه به حیوان چهار دست و پا و وحشی شده بود از اینکه توانسته بود از چنگال صیادان نجات پیدا کند، با صداهای عجیبی پایکوبی می‌کرد. دندان‌های سفید و براقش، همیشه قابل دید بودند، لبخد او به لبخندی شیطانی می‌مانست.
دختر گیسوانش را از دیدش خارج کرد و سعی کرد ترس خود را پنهان کند. گفت:
-...

 

[سیما مشکات]

-هی! صبر کن، هیس.. شلوغ نکن.
گوش پسرک بدهکار نبود.
-حقا که دیوونه ای!
قصد داشت به کلبه برگردد که پسر پرِ دامنش را گرفت و او را وادار به ماندن کرد.
گویا می‌خواست چیزی به دخترک بگوید!
...

 

[مبینای شهر قصه ها]

-هی! صبر کن، هیس.. شلوغ نکن.
گوش پسرک بدهکار نبود.
-حقا که دیوونه ای!
قصد داشت به کلبه برگردد که پسر پرِ دامنش را گرفت و او را وادار به ماندن کرد.
گویا می‌خواست چیزی به دخترک بگوید!
...

- من رو تنها می‌ذاری؟
دخترک که از کار پسرک کمی خجالت کشیدگفت:
- چه کار می‌کنی؟
پسرک گل رز قرمزی را به دخترک داد و دستی به گیسوان او کشید و فرار کرد!
دخترک گیج شده بود و زیر لب زمزمه کرد:
- تو دیوانه نیستی! هیچ‌وقت نبودی... .

 

[سیما مشکات]

درست پس از رفتن پسرک متوجه اتفاقات شد. برهان حرف می‌زد؟ چی؟
با متوجه شدن حقیقت، سریع به دنبال پسرک رفت و فر یاد زد:
-برهان؟ برهان کجایی؟
در کمال تعجب یک مرد قد بلند و زیبارو را در راه دید. مگر همه ناپدید نشده بودند؟
مرد به طرف دختر برگشت و ثنا نالان و حیرت زده زمزمه کرد:
-ب..رها..ن؟
همه چیز مشکوک بود.

 

[ثنـٰاء]

درست پس از رفتن پسرک متوجه اتفاقات شد. برهان حرف می‌زد؟ چی؟
با متوجه شدن حقیقت، سریع به دنبال پسرک رفت و فر یاد زد:
-برهان؟ برهان کجایی؟
در کمال تعجب یک مرد قد بلند و زیبارو را در راه دید. مگر همه ناپدید نشده بودند؟
مرد به طرف دختر برگشت و ثنا نالان و حیرت زده زمزمه کرد:
-ب..رها..ن؟
همه چیز مشکوک بود.

مرد با چشمان سبزش به دخترک زل زد، گویا در نگاهش هزاران راز نهفته بود... .
دخترک تعجب زده به او چشم دوخته بود اما نمی‌توانست چیزی بگوید، انگارمهر سکوت به دهانش زده باشند.
مرد با نگاه سرد و گذرایی لب زد:
- من تو را بیشتر از خودت می‌شناسم!
دستی به موهای بورش کشید و کلاه مشکی رنگش را روی سرش گذاشت و پس از پوزخندی، دست در کتش کرد و نامه‌ای از آن بیرون آورد. رو به دخترک گرفت و با لحن تمسخر آمیزی گفت:
- گذشته‌ی تو اون چیزی نیست که فکرش را می‌کنی!
دخترک به نامه‌ چشم دوخت اما وقتی سر خود را بالا داد تا از آن مرد سوالی پرسد، او را ندید... .
و او تنها شد با هزاران سوالی که بی‌جواب می‌ماند... .

 

[سیما مشکات]

مرد با چشمان سبزش به دخترک زل زد، گویا در نگاهش هزاران راز نهفته بود... .
دخترک تعجب زده به او چشم دوخته بود اما نمی‌توانست چیزی بگوید، انگارمهر سکوت به دهانش زده باشند.
مرد با نگاه سرد و گذرایی لب زد:
- من تو را بیشتر از خودت می‌شناسم!
دستی به موهای بورش کشید و کلاه مشکی رنگش را روی سرش گذاشت و پس از پوزخندی، دست در کتش کرد و نامه‌ای از آن بیرون آورد. رو به دخترک گرفت و با لحن تمسخر آمیزی لب زد:
- گذشته‌ی تو آن چیزی نیست که فکرش را می‌کنی!
دخترک به نامه‌ چشم دوخت اما وقتی سر خود را بالا داد تا از آن مرد سوالی پرسد، او را ندید... .
و او تنها شد با هزاران سوالی که بی‌جواب می‌ماند... .

شکه و نامه در دست همانجا ایستاده بود.
اتفاقات ساعات اخیر برایش قابل هضم نبود.
برهان چرا تغییر کرده بود؟ چرا چهره اش زیبا شده بود؟ چرا جادو را حس می‌کرد. نکند همهٔ این نا پدید شدن ها کار برهان بود؟ اصلا چرا پس از ابراز علاقه اش سرد شده بود؟
احساس می‌کرد در مرز انفجار است.
نالان رو به آسمان گفت:
-آه، خدایا!

 

[ثنـٰاء]

شکه و نامه در دست همانجا ایستاده بود.
اتفاقات ساعات اخیر برایش قابل هضم نبود.
برهان چرا تغییر کرده بود؟ چرا چهره اش زیبا شده بود؟ چرا جادو را حس می‌کرد. نکند همهٔ این نا پدید شدن ها کار برهان بود؟ اصلا چرا پس از ابراز علاقه اش سرد شده بود؟
احساس می‌کرد در مرز انفجار است.
نالان رو به آسمان گفت:
-آه، خدایا!

دخترک با غم و اندوه به سمت کلبه‌ی چوبی قدم نهاد.
چند روزی خبر از برهان نبود تا اینکه، در یک شب سرد زمستانی درب کلبه‌ی چوبی به شدت زده شد، گویا شخصی کمک می‌خواست... .
دخترک، گیسش را کنار زد و با نگرانی و عجله درب را باز کرد. اما خبر از کسی نبود! دخترک دور و بر خود را نگاه گذرایی انداخت اما متوجه‌ی جعبه‌ی قرمز رنگی روی زمین شد. شنل سفیدش را محکم با دست راستش گرفت، خم شد و جعبه را، از روی زمین برداشت. روی جعبه با خط زیبایی نوشته شده بود:
- تولدت مبارک!
دخترک سوالی اطراف خود را چشم دوخت... آیا چه کسی، به فکر او بوده؟ چه کسی او را دوست داشته؟
از طرفی دیگر او بسیار خوشحال بود و ته دلش ندایی نجوا می‌کرد:
- او برهان است!
لبخند محوی روی لب های او جای خشک کرد، با خوشحالی کادو را به بغل گرفت و به سمت خانه رفت. اما وقتی می‌خواست درب چوبی را ببندد...