ادبیات نوشتاری دانه‌ای که نمی‌خواست رشد کند

[NARIYA]

داستان "دانه‌ای که نمی‌خواست رشد کند"​

 

[NARIYA]

روزی روزگاری، در دل خاک باغچه‌ای کوچک، دانه‌ای زندگی می‌کرد که اسمش "دانی" بود. دانی با بقیه دانه‌ها فرق داشت؛ او اصلاً دلش نمی‌خواست جوانه بزند و رشد کند. می‌گفت: «من همین‌جا راحت‌ترم، چرا باید سختی بکشم و از خاک بیرون بیام؟»

 

[NARIYA]

دانه‌های دیگر یکی‌یکی جوانه زدند، برگ درآوردند و با نور خورشید و قطره‌های باران خوشحال بودند. اما دانی همچنان در دل خاک مانده بود و از تغییر می‌ترسید.

 

[NARIYA]

یک روز کرمی مهربان از کنار دانی رد شد و گفت: «چرا بیرون نمی‌آیی؟ اون بالا دنیا خیلی قشنگه!» دانی جواب داد: «می‌ترسم. شاید نتونم مثل بقیه رشد کنم.»

 

[NARIYA]

کرم لبخند زد و گفت: «همه ما یه روزی باید تغییر کنیم تا چیزهای جدید یاد بگیریم. اگه هیچ‌وقت امتحان نکنی، هیچ‌وقت نمی‌فهمی چقدر توانایی داری.»

 

[NARIYA]

حرف‌های کرم در دل دانی نشست. شب‌ها به آن فکر می‌کرد و بالاخره تصمیم گرفت امتحان کند. با تلاش زیاد، پوسته‌اش را شکافت و جوانه‌ای کوچک بیرون آورد.

 

[NARIYA]

نور خورشید به صورتش خورد و حس تازه‌ای پیدا کرد. قطره‌های باران روی برگ‌هایش نشستند و دانی فهمید که دنیا بیرون از خاک چقدر زیباست.

 

[NARIYA]

روزها گذشت و دانی بزرگ‌تر شد. حالا دیگر یک گیاه کوچک بود که پر از انرژی و امید بود. هر روز با پرنده‌ها، باد و آفتاب حرف می‌زد و چیزهای جدید یاد می‌گرفت.

 

[NARIYA]

یک روز، دانی دید که بچه‌ای کنار باغچه ایستاده و با تعجب به او نگاه می‌کند. بچه گفت: «چه گیاه قشنگی! کاش منم بتونم یه دونه بکارم و بزرگش کنم.»

 

[NARIYA]

دانی با خودش فکر کرد: «اگه اون روز از تغییر نمی‌ترسیدم، هیچ‌وقت این لحظه رو تجربه نمی‌کردم.» حالا دیگر از چیزی نمی‌ترسید، چون فهمیده بود رشد کردن یعنی کشف زیبایی‌های زندگی.