دلنوشته {دریای پری دریایی} اثر •رها باقری کاربر انجمن رمان بوک•

[Raha Bagheri]

عنوان: دریای پری دریایی
نویسنده: رها باقری
ژانر: عاشقانه، تراژدی
ناظر: @سپید

مقدمه:

آن سوی نسیم دریایی‌ست و آن سوی دریا رویایی چشمک‌زنان ما را دید می‌زند و به انتظار شکفتن نشسته است.
تو همان رویایی! تو چقدر نزدیکی، به اغراق کلمات عاشقانه می‌مانی؛
و من چقدر دورم...
به زنی که به او فکر می‌کنی.
من اما پریشان همچون ماهی که نه! شاید پری اقیانوسی که هنوز هم کسی باورش ندارد،
به دریایی گرفتار شده‌ام که موج‌هایش عالمی دارد.
آری دریای من... عالم موج‌های نگاهت را می‌گویم که گرفتارش شدم.
حال یا باید غرق شوم یا از دور تماشایت کنم؟!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Raha Bagheri]

تمام آرامشم لحظه‌ای‌ست میان خواب‌ها،
که تو از راه می‌رسی با بهاری پر از شکوفه‌های هلویی رنگ.
و من در شهاب‌باران آسمانت،
پرستویی می‌شوم.
سیاه...
سفید...
اما عاشق!

 

[Raha Bagheri]

همیشه غروب،
شاهد لحظه‌های دلگیر نیست.
و شب‌بو‌های سفید،
در آغوش مرد پیشانی بلند نمی‌رویند.
نقطه‌ی اوج آسمان، گاه کلاغی‌ست که هیچ‌کَس عاشقش نمی‌شود!
نقطه‌ی اوج دریا هم به گمانم من هستم... منی که عشقت را هیچ‌گاه به آغوش نکشیدم.

 

[Raha Bagheri]

تاریک من!
نه تو را پنجره می‌خواهم، نه ماه.
نه ستاره‌ای متعلق به هزاران نگاه،
تنها آن‌قدر تاریک... که به تاریکی بی‌امانم بپیوندی.
ای تویی که دریای دست‌نیافتنی منی!

 

[Raha Bagheri]

هربار که نگاهم به نگاهت برخورد می‌کند،
می‌فهمم که عاشق شدن بهانه‌ی قشنگی‌ست.
تا همیشه باران بمانیم،
تا عطر دریا را به فراموشی نسپریم،
و از ناودان چشم‌ها راهی حوضچه‌‌ای شویم،
رو به آسمان!

 

[Raha Bagheri]

بالاتر از سیاهی،
موهایت را خیال می‌بافم.
پشت یک شیشه‌‌ی مات، از نگاه زیبایت زیبایی‌ها را دید می‌زنم.
ولی ای کاش می‌آمدی،
در خواب‌های نصفه و نیمه‌ام.
و آن‌وقت دریچه‌ی نگاهم دیگر به جهان واقعی باز نمی‌شد.

 

[Raha Bagheri]

پرنده را به زبان بیاور
زیرا خالی‌ترین آسمان این حوالی، آسمان خانه‌ی من است.
نه خورشیدی که از بام برخیزد،
نه پرنده‌ای که بنشیند.
آسمان خانه‌ام، تنها حجم کوچکی‌ است؛
از هوای پر از دود.
تکه‌ای آسمانی دریایی بردار و کنار هم بگذار، سقفی بلند بساز، سقفی که عشق آبی‌اش کند؛
و تو روشنی بخش شب‌هایش باشی!

 

[Raha Bagheri]

گویی خش‌خش برگ‌ها، تنها زیر پای انسان معنی می‌دهد.
فصل عاشقان تنها بزرگ است و آرزوها دیرتر از گلایل‌های بریده نمایان می‌شوند.
ای سهره‌ی کوهسار اردیبهشتی که منتظرش هستیم، کمی سکوت کن؛
ما عاشقان مثل تو خوشبخت نیستیم!
شاید هم هستیم و نمی‌دانیم... شاید احساس بدبختی نکردن هم نوعی حس خوشبختی باشد.

 

[Raha Bagheri]

من بی‌قرارم و بی‌قرار تو.
چشمانم تنها سودایی دارد و سودای تو.
دلم برایت پر می‌زند،
این روزها از تشنگی تلف شده‌ام.
پری تو، تشنه در اقیانوس چشمانت غرق در دست و پا زدن است.
بیا و ما را نجات بده ای عشق جاودان من.