فایل شده دلنوشته ذهنِ سوخته اثر هدیه امیری

[هدیه امیری]

​

به نام خدایی که زندگی می‌بخشد.
🔷️کد دلنوشته:۰۱۵
نام دلنوشته: ذهنِ سوخته.
ژانر: عاشقانه، ترژادی
نام نویسنده: هدیه امیری
کپیست: @Tifani
مقدمه:
لبخندی کم‌رنگ بر لبان سرخ رنگش نشاند، با طنازی طره‌ای از موهایش را پشت گوش انداخت و با همان نازِ همیشگی صدایش گفت:
- الان از دستم ناراحت هستی؟
اَخمِ میان دو ابروی پسرک، برای تصدیق حرفش کافی بود. با غیظ زمزمه کرد:
- مشخص نیست؟
از تلخی کلامش، مچاله شدن قلبش را به خوبی احساس کرد. تقصیر خودش بود پس چرا ناراحت بود؟
دستش را پیش به سوی ابروی او برد؛ تنها سه بند انگشت بیشتر نمانده بود که گره‌ی اخم را باز کند. با تردید حرف دلش را بر زبان آورد:
- برای بخشیدن چی‌کار کنم؟
پاسخش تنها لبخند محو و اخم باز شده پسرک بود و حرارت کف دست دخترکِ مبهوت که در دستان او، گم شده بود!

⚠بر اساس واقعیت

 

[هدیه امیری]

به این جمله اعتقاد داشتم که به سادگی می‌توانم شروع دلنوشته‌ای را آغاز کنم؛ اما حالا تمام معادلات ذهنم به هم ریخته‌ است! حتی نمی‌دانم تو را چگونه توصیف کنم؟ توصیف؟ اصلاً مگر می‌شود تو را توصیف کرد؟​

 

[هدیه امیری]

نمی‌دانم باید دقیقاً از کجا شروع کنم!
هیچ‌ موقع در این لحظه‌ای که حتی نمی‌دانم چه بنویسم، گیر نکرده بودم؛ اما می‌خواهم هم‌چو همیشه، مثل یک برادر، برای آخرین بار، به گفته‌هایم گوش دهی!​

 

[هدیه امیری]

یک‌جا خواندم که نوشته بود:
- کسانی که فردی را دوست دارند، حتی اگر هزاران دلیل برای رفتن‌شان داشته باشند، با همان یک بهانه دوست داشتن شما، نمی‌روند!
با خواندن این جمله خندیدم، هم‌چون همیشه! می‌دانی که؟ هنوز هم خوش‌خنده‌ام.
من برای رفتنم تنها یک دلیل داشتم؛ اما رفتم، ترکت کردم، دلت را شکستم! نمی‌گویم پشیمان نیستم، به هیچ‌وجه! اصلاً مگر می‌توانم نباشم؟ دلت را بشکنم آن‌وقت خوش‌حال باشم؟
اما باز با تمام پشیمانی‌هایم، نمی‌توانم برگردم. آن‌قدر برایم عزیزی و آن‌قدر خودخواهم که حسرت نبودت و دلتنگی نبودت را به جان بخرم؛ ولی بهایی به قلبم ندهم.​

 

[هدیه امیری]

خبر داشتی دلیل بودنم، خودت بودی؟
خبر داری با وجودی که زمانی از رفتنت نمی‌گذرد، دلتنگی امانم را بریده؟
چه‌زمانی این‌‌قدر بی‌رحم شدم که خودت را از خودم منع کنم!​

 

[هدیه امیری]

می‌دانستی؟
تمام حسی که به تو دارم، دقیقاً همان حسی هست که تو به من داری و من به تو!
نه بیشتر، نه کمتر!​

 

[هدیه امیری]

کناردرختی در خیابان کنارت ایستاده بودم. نسبت به تو، خب؛ قد من کوتاه بود، دستان کوچک و سفید رنگم در دستان مردانه تو، گم شده بود و تضاد جالبی را ایجاد می‌کرد.
هر بار که نگاهم به دستانمان می‌افتاد، نمی‌دانستم بگویم قند در دلم آب کنند یا بخندم از تضاد قشنگی که ایجاد شده بود.
آخر من کجا، احساسی بودن کجا؟
خنده را انتخاب کردم.
خندیدم!
خندیدم!
و تو بی‌پروا نگاهت را به خنده‌هایم داده بودی!
و بی‌توجه به رنگی شدن گونه‌هایم، با سکوت و همان نگاه خاص خودت، که دنیایی حرف در آن بود، هم‌چنان نگاهم می‌کردی!​

 

[هدیه امیری]

می‌دانستی دختری نیستم که اخم کنم و با گفتن هرچیزی، ناراحت شوم؛ حتی اگر چیزی بر خلاف میل من باشد.
مگر دلم می‌آید با اخم‌های بچگانه‌ام لذت تو را بگیرم؟
هرچه نگاهت کردم از رو نرفتی، نگاهت را به من دوخته بودی... تا این‌که با خجالت سرم را پایین انداختم. پیش خودت نگفتی از تب نگاهت غش می‌کنم؟​

 

[هدیه امیری]

صدای ایستادن اتوبوس، حواس هر دوی ما را به خودش داد، دستم را در دستت فشردی. هنوز هم چرایش را نفهمیدم!
من با همان ذوق کودکانه خودم به بچه‌های خردسال نگاه می‌کردم و پر ذوق‌تر در دلم برای هر کدام‌شان قند آب می‌کردم، تو هیچ توجه‌ای به بچه‌ها نداشتی و با همان نگاه خاص خودت، نگاهم می‌کردی!
وقتی گفتم:
- چرا حواست به آن کوچولو‌های دوست داشتنی نیست؟
با همان لبخند دل‌ربایت و شیطنت مختص به خود گفتی:
- چرا، دقیقاً یکیش جلومه!
سرت را جلوتر آوردی و کنار گوشم با لحنی پچ‌پچ مانند ادامه دادی:
- وروجکم!
و من... .​

 

[هدیه امیری]

سوار بر اتوبوس شدیم.
ایستگاه آخر، هر دو پیاده شدیم!
خواهرت آن طرف خیابان منتظر ایستاده بود.
او مرا نمی‌شناخت، مگر نه؟
اما من او را به خوبی می‌شناختم!
اصلاً، مگر چیزی هم بود که مرتبط با تو باشد و من ندانم؟
بی‌آنکه بفهمم چه می‌کنم، خودم را به تو رساندم.
آن‌قدر مبهوت بودی که بی حرکت ایستادی!
ده ثانیه بیشتر طول نکشید، خودم را عقب کشیدم، با چشمانی گریان لبخند زدم و کم کم، بلند بلند، بی‌توجه به خواهرت، مردم شهر که بعضاً با لبخند نگاهمان می‌کردند، خندیدم!
و افسوس، که نمی‌دانستی این‌بار، بار آخر است!
و افسوس، که دیالوگی برای خداحافظی، جز چشمان گریان من، چیزی یادم نمی‌آید.​