چالش دلنوشته ۱

[FROSTBITE]

هر دلنوشته با یک خط آغاز شروع می‌شود؛ اما بیشتر دلنوشته‌ها با جملات معمولی و خسته‌کننده شروع می‌شوند. این خط اول باید طوری باشد که خواننده بلافاصله جذب شود، مکث کند و بخواهد ادامه دهد.

قاعده:
– یک دلنوشته کوتاه بنویس که فقط خط اولش کوبنده باشد.
— دلنوشته پنج خط باشد.
– لازم نیست کل دلنوشته طولانی باشد؛ گاهی همین یک جمله کفایت می‌کند.
– خط اول باید حس قوی بده؛ مثل شوک، سوال عجیب، یا تصویری غیرمنتظره.
– از کلیشه‌ها بپر، مثلا "دلم گرفته" یا "امروز روز سختی بود" استفاده نکن.

 

[FROSTBITE]

ساعت دیواری ایستاد، درست همان لحظه که قلبم از حرکت افتاد.
هیچ‌ک.س توجهی نکرد، همه فقط گذشتند.
صدای عقربه‌ها در گوشم می‌پیچید، حتی وقتی دیگر تکان نمی‌خوردند.
انگار زمان لج کرده باشد و بخواهد مرا جا بگذارد.
گاهی سکوت، مرگ را بهتر فریاد می‌زند تا هر صدایی.

 

[ZAHHRA]

امشب ستاره‌ای خاموش شد و هیچ‌ک.س حواسش نبود.
فقط من دیدم که آسمان یک زخم تازه برداشت.
کسی به سوگواری آسمان نمی‌رود، حتی وقتی سیاه‌تر می‌شود.
اما من، بی‌دعوت، میان تاریکی ماندم.
شاید برای همین هنوز بیدارم.

 

[NARIYA]

خنده‌اش را دزدیدم، ولی گریه‌اش را به جای گذاشت!
حالا هر شب با صدای گریه‌ای می‌خوابم، که مال من نیست.
دزدی‌ من عاشقانه بود، اما مجازاتش بی‌رحمانه.
کاش فقط یک لبخند نبود، کاش خودش را هم می‌ربودم، ولی آدم‌ها را نمی‌شود دزدید، فقط چمدانی از خاطره‌شان؛ گاهی از لای ذهن عبور می‌کند.

 

[نیهان]

آیا تا به حال به این فکر کرده‌ای که جهان قبل از تو چه شکلی بود؟ در تاریکی مطلق و درهم‌تنیدگی این شب بی‌کران، گویی آسمان نیز تاب تحمل بار سنگین سکوت را نداشته و ماه، چراغ راه‌نمای همیشگی‌اش را از کف نهاده بود. گویی مسیر آشنای خود را در این برزخ ظلمانی از یاد برده و سرگردان در پس پرده‌های ضخیم ابر، گمنام مانده بود. این شب، تنها شبی نبود که سکوت در آن حکمرانی می‌کرد، بلکه سکوت، خود به خودگوشه‌ی دیوارها پناه برده و مبدل به یگانه همدم خاموش فضایی شده بود که از حضور هر جنبنده‌ای تهی گشته بود.

 

[دختر خوب]

و از فرزندش قلب کوچکی مانده بود که حال مقابل چشمانش روی زمین می‌تپید. دیگر خبری از بوی عطرش نبود، بوی باروت و خون و خاک آخرین چیزی بود که استشمام کرد. هرچند دور و دیر، اما توانست کودکش را ببیند. آن هم مقابل خدا حین گلایه از سرنوشت.

 

[Leila Moradi]

بهانه نتراش، برایت زاپاسی بیش نبودم! البته از منی که چشمه‌ی مسموم و راکد را دریا می‌دید انتظار بیشتری نمی‌رفت؛ شاید اگر خبر داشتم روزی با دستانت مایع هست و نیستم را آلوده و مگسان موذی دورمان را دشمن شاد می‌کنی، هرگز فریب تور هوس‌بازت را نمی‌خوردم!

 

[-RPR-]

تکه‌های آینه شکسته، قابِ چهره‌ای است که دیگر هرگز نخواهم دید.
دلم نه، روحم در غبارِ خاطراتِ خفته، به دنبالِ آخرین نفسِ نوری می‌گردد که خاموش شد.
غروبِ عشقی که روزگارش را رنگِ خاکستر زد؛ طلوعی که هرگز ندید.
این سکوتِ سرد، نه پژواکِ فریادهای دیروز، که سنگِ قبری است بر آرزوهای بر باد رفته.
و من، در این صحرای بی‌پایانِ تنهایی، تنها سایه‌یِ محوِ خود را بر شن‌هایِ حسرت می‌کِشم.

 

[-pariya-]

پرده‌ها که کنار می‌روند،تماشاگرِ خیالِ خود بودن، چه شکنجه‌ای است. من و سایه‌هایم بر دیوارِسپیدِ بیمعنی. رقصی بی‌هدف از اجسادِنور. و نواری که پیوسته تکرار می‌شود.

 

[-pariya-]

اگر خودکارم خونریزی کند،چه کسی باور خواهد کرد؟ کلمات روی کاغذ،ردی قرمز به جا میگذارند. رازهایی که نباید فاش میشد. حالا این صفحه،صحنهی جرم است.