همان گونه که تار خوب را از چوب درخت توت و از چوب درخت گلابی برای ساختن کمانچه استفاده می‌کنند؛ برای ساخت دودوک هم از شاخه و چوب کهنه شده ساقه درخت پنجاه تا شصت ساله زردآلو استفاده می‌کنند. ارمنیان نه تنها خود را نخستین پرورش دهندگان زردآلو می‌دانند بلکه نام و تصویر آن را به خانه، اجتماع و باورهای خود نیز راه داده‌اند. به سبب قدمت کاشت و پرورش این میوه در خاک ارمنستان اسم علمی آن را در گیاه‌شناسی «پرونوس آرمنیاکا»[Prunus armeniaca] یا «آرمنیکا وولگاریس»،[Armeniaca vulgaris] به معنی (آلوی ارمنی) یا (میوه ارمنی) گذاشته‌اند. کارل لینه در ۱۷۵۳ میلادی در «فرهنگ اسامی گیاهان» [plant nomenclature] و در بخش «رتبه‌بندی موجودات زنده» [Taxonom] کتاب معروف خود، گونه‌های گیاهان از (سیب ارمنی) نام برده‌است. «فیلیپ دِپوئردِرله» [De Poerderlé]، گیاه‌شناس معروف اتریشی سده هجدهم میلادی، می‌نویسد:
«نام این درخت میوه از نام کشوری که در آن می‌روید، که منطقه‌ای آسیایی به نام ارمنستان است، گرفته شده و میوه آن بعدها به اروپا راه پیدا کرده‌است.»
در ۱۹۶۲ میلادی، یک گروه باستان‌شناس، طی حفاریهای خود در اطراف معبد گارنی و در میان آثار کشف شده از عصر سنگ به تعدادی هسته زرد آلو با عمر بیش از دوازده هزار سال و دودوک ساخته شده از قلم ساق پای لک‌لک، متعلق به هزاره اول پیش از میلاد، دست یافت.
