بزرگان تاریخ دوناتلو

[-pariya-]

تجربه درک عمیقی از تزئینات و فرم های کلاسیک به دوناتلو داد و این دانش مهم در نهایت چهره هنر قرن 15 ایتالیا را تغییر داد. ارتباط او با برونلسکی به احتمال زیاد علاقه به سبک گوتیک که در بسیاری از کارهای اولیه دوناتلو دیده می شود را در وی ایجاد کرد

 

[-pariya-]

کارهای اولیه
دوناتلو

در 1408، دوناتلو به کارگاه های آموزشی کلیسای جامع فلورانس بازگشت. در آن سال، او مجسمه مرمری داود در اندازه واقعی را به پایان رساند. این مجسمه به سبک گوتیک که در آن زمان رایج بود و با خطوط ظریف طولانی و چهره بی احساس طراحی شده است.

 

[-pariya-]

این کار نشان دهنده نفوذ مجسمه سازان در آن زمان است. از نظر مشخصات فنی، این کار خیلی خوب انجام شده است، اما فاقد سبک عاطفی و روش های نوآورانه ای است که در کارهای بعدی دوناتلو دیده می شود.

 

[-pariya-]

در اصل، این مجسمه برای قرار گرفتن در کلیسای جامع در نظر گرفته شده بود، ولی در عوض، به عنوان یک نماد تمرد از قدرت برای فلورانسی ها، که به مبارزه با پادشاه ناپل در آن زمان مشغول بودند در سالن شهر قرار گرفت.

 

[-pariya-]

دوناتلو که به سرعت در هنر خود به بلوغ می رسید، به زودی شروع به توسعه سبکی کاملاً شخصی کرد که در آن اشکال بسیار چشمگیر تر و عاطفی ایجاد می شدند.

 

[-pariya-]

بین سال های 1411 و 1413، او مجسمه مرمری سنت مارک که در یک تو رفتگی در دیوار بیرونی کلیسای اورسانمیکله (Orsanmichele) قرار داده شده را طراحی کرد. این کلیسا به عنوان کلیسای گروه های قدرتمند هنر و تجارت فلورانس نیز فعالیت میکرد.

 

[-pariya-]

در سال 1415 ، دوناتلو مجسمه مرمری نشسته سنت جان مبلغ را برای کلیسای جامع فلورانس به پایان رساند. این دو اثر حرکتی قاطع به دور از سبک گوتیک و به سوی یک روش کلاسیک را نشان می دهد.

 

[-pariya-]

سبک منحصر به فرد
دوناتلو

در این زمان، دوناتلو شهرتی را در ایجاد چهره های با ابهت بزرگ تر از اندازه واقعی، با استفاده از تکنیک های نوآورانه و مهارت فوق العاده برای خود کسب کرده بود.

 

[-pariya-]

سبک او از علم جدید پرسپکتیو که به مجسمه ساز برای ایجاد اشکالی که فضای قابل اندازه گیری را اشغال می کردند استفاده می کرد. قبل از این زمان، مجسمه سازان اروپایی از پس زمینه صاف برای قرار دادن مجسمه های خود استفاده می کردند.

 

[-pariya-]

دوناتلو همچنین الهام زیادی از واقعیت برای مجسمه های خود گرفت و به دقت احساساتی همانند رنج، شادی و غم را در چهره و حالات بدنی مجسمه های خود نشان داد.