ادبیات کهن دو کبوتر

[Rasha_S]

نامه بر گفت:«کارمان دير مي شود ولي اگر خيلي خسته شده اي مانعي ندارد.»

 

[Rasha_S]

نشستند روي درخت و به هر طرف نگاه مي کردند. هرز قدري دورتر را نشان داد و گفت:«آنجا را مي بيني؟ سبزه است و دانه است، بيا برويم بخوريم.»

 

[Rasha_S]

نامه بر گفت:«مي بينم، سبزه هست و دانه هست ولي دام هم هست.»

 

[Rasha_S]

هرز گفت:«تو خيلي ترسو هستي، يک چيزي شنيده اي که در ميان سبزه دانه مي پاشند و دام مي گذارند ولي اين دليل نمي شود که همه جا دام باشد.»

 

[Rasha_S]

نامه بر گفت:«نه، من ترسو نيستم ولي عقل دارم و مي فهمم که توي اين بيابان کوير سوخته که هميشه باد گرم مي آيد سبزه نمي رويد و دانه پيدا نمي شود. اين‌ها را يک صياد ريخته تا مرغهاي بلهوس را به دام بيندازد.»

 

[Rasha_S]

هرز گفت:«خوب، شايد خداوند قدرت نمايي کرده و در ميان کوير سبزه درآورده باشد.»

 

[Rasha_S]

نامه بر گفت:«تو که سبزه و دانه را مي بيني درست نگاه کن، آن مرد را هم که با کلاه علفي در کنار تپه نشسته ببين. فکر نمي کني که اين ادم آنجا چکار دارد؟»

 

[Rasha_S]

هرز گفت:«خوب، شايد به سفر مي رفته و مثل ما خسته شده و کمي نشسته تا خستگي درکند.»

 

[Rasha_S]

نامه بر گفت:«پس چرا گاهي کلاهش را با دست مي گيرد واين طرف و آن طرف در سبزه و در بيابان نگاه مي کند؟»

 

[Rasha_S]

هرز گفت:«خوب، شايد کلاهش را مي گيرد که باد نبرد و در بيابان نگاه مي کند تا بلکه کسي را پيدا کند و رفيق سفر داشته باشد.»

نامه بر گفت:«بر فرض که همه اينها آن طور باشد که تو مي گويي ولي آن نخها را نمي بيني که بالاي سبزه تکان مي خورد؟ حتماً اين نخ دام است.»