دلنوشته {دژم کالبد} اثر •Zahramohammadi کاربر انجمن رمان بوک•

[زرطلا]

تعشق دروغیت در این گیتی فانی همچنان پا برجاست.
این عشق در غم‌گساری‌های دنیا نهفته گشته و کسی نمی‌داند که این حس، حقیقتش کجاست!
حیات لبریز از افسون زیبایی شده و چه می‌داند از حس دژم، که این‌گونه دم می‌زند؛
گویا خمودی کمر رنگین کمان را نمی‌بیند، که این‌گونه از نشاط تصنعی‌‌اش سخن می‌گوید.
او چشم‌های حقیقی ندارد، حق دارد که بگوید، من نیز در دژم کالبدم گرفتار نیستم!

 

[زرطلا]

آینه‌ای که نگاه‌های دروغین دارد.
چهره‌های خفقان‌آور و کالبدی چرکین دارد!
دژم گلگونش در کالبدش پراکنده شده و جانش را می‌سوزاند.
این زخم سر باز کرده و دوباره در تب سوزان عشق می‌سوزد...
قلب‌ها با نیرنگی و حقیقت با وهم پیمان بسته و کسی از ماه پشت ابر چیزی نمی‌داند.
این گیتی در ظلمت عمیقی فرو رفته کسی از نور امید دگر چیزی نمی‌داند!

 

[زرطلا]

پیچک‌ها، بر دور گردن سفیدش می‌پیچد؛ قلب سیاهش، دگر خون پمپاژ نمی‌کند.
او هم‌سفر ازرائیل است.
اما وصیتی یکتا دارد که این است:
دژم قلب را بکش، نگذار او تو را بکشد!
در این حد در باتلاق دلتنگی قوطه‌ور گشته، که همدمی را نمی‌خواهد.
او عشق را جای نمک بر زخم کالبدش ریخته است...
او شهروای بیمناکش را به مأوای ناامن دعوت نموده است‌ اما نمی‌داند که عشق هم‌چنان در دلش فرمانروایی می‌کند!

 

[زرطلا]

لب‌هایش را شکاف می‌دهند، تا لبخند بزند.
او محکوم است که باطنش را لو ندهد!
دژم کالبدش، پرده‌ بر راز خوف‌ناک قلبش می‌زند.
چشمان حقیقی‌اش را می‌بندد و در ظلمات خلسه‌اش فرو می‌رود!
بر او حکم کردند که مقتول باشد، اما نفرت بر روحش حاکم نشود.
او قاتل عشق است و خنجر بر کالبد غمگین می‌زند. او خودش زخم خورده و حالا دیگری را مهمان اندوه می‌کند!

 

[زرطلا]

طنابی را که مرهم جانش بود را، بر گردنش انداخت و به درازنای سفر پرداخت.
بی هیچ تقلایی، مرگ خود را پذیرفت؛ غافل از این‌که دژم کالبدش گسترش یافت.
ساعت موت ایست کرد! عقربه‌ها از حرکت ایستاد...
اما چیزی که در آخر باقی نماند، مسرتی بود که در امید واهی باقی ماند.
ظلمت و سیاهی عالم مجنون را در بر گرفت، عاشقی را کشت و نفرت را در نظر گرفت!

 

[زرطلا]

ایست مانار شهروایش بر دژم کالبدش قلبه نمی‌کند؛ چه بسا چشم انتظار روزگار باران است.
او دلش از کالبد‌های زخمی به درد آمده...
او در دلتنگی‌های بی‌شمار، غرق گشته...
پیچک‌های آمیخته به راز بر دور گلویش می‌پیچد و آن را تنگ می‌سازد.
حق ندارد شرفه‌ای از او در بیاید، او حق تبسم ندارد!
چرا که او هنوز دژمش بر مأوایش حاکم است.
او تا این دلتنگی را نکشد، عشق مانا به سراغش نمی‌آید.

 

[زرطلا]

دژم کالبدش برایش مأوای ناروایی می‌شود.
وجودش از سپهر بی‌اختر لبریز می‌شود، ستاره‌ها نم‌‌نمک می‌سوزند و زنده می‌شوند... .
روح‌ها در دریای کیفر غرق می‌شوند و متقلب جانش او را برای انتقام بسیج می‌سازد!
غم، او را در غره‌ی چشمانش فرو می‌کند؛ چرا که در خلسه‌ی وهم رها باشد.
او هنوز در دلتنگی و در فراق معشوق به سر می‌برد...
پس بهتر‌ست اندکی در رویای‌ واهی با یار بماند!

 

[زرطلا]

زانو می‌زند و خورده شیشه‌های برنده‌ای را که دژم بر افگارش رهانیده، جمع می‌کند؛
همانند ماهی بیمناکی در خونابه‌ی دیدگانش فرو می‌رود و در عالم سیه‌ای رها می‌شود.
اندوه‌ناک به ضمیر ناخودآگاه مرگ اندیشه می‌کند...
او حق نشان دادن نوری از جانش ندارد، تا زمانی که ابر‌ها بر آسمان حکم فرما می‌باشند!
او حق تبسم درحالی که اندوه‌ناک است را ندارد.

 

[زرطلا]

دژم در قلبش شکوه می‌کند، روحش را به شب‌های اشک‌بار می‌سپارد...
خشم نهانش سرانجام فوران می‌کند و از باطن خفته‌ی خویش به بیرون درز پیدا می‌کند.
رد پای معشوق خویش در شهروایش گم گشته، اما چه کسی به آن اهمیت می‌دهد؟
دلربایی‌ها در چشمان دلتنگ و منتظر یارش موج می‌زند؛ اما چه کسی به آن اهمیت می‌دهد؟

 

[زرطلا]

در دیوانگی توفنده‌ای دست و پنجه نرم می‌کند.
او هیچ احساسی از قلب‌ نهانش بروز نمی‌ دهد، زمانی که حکم فرما می‌شود این دژم بر کالبدش؛ تازه متوجه می‌شود، که او دلتنگ و چشم انتظار است.
او منتظر است. منتظر کوفه‌ریحانی که از راه رسد...
اما زمانی که یار رسد این بهار را هم‌سفرش می‌کند، پس او همچنان خیره به در می‌ماند و قلبش را می‌فشارد تا این عشق زنده دستش نَگُریزد!