درحال ترجمه دیوان اشعار شهریار|آسنا
- نویسنده موضوع اولدوز
- تاریخ شروع
اطلاعات موضوع
- وضعیت
موضوع نویسنده
- Nov
- 7,193
- 9,196
- مدال‌ها
- 7
حیدر بابا، دنیا، دنیای دروغی
از سلیمان و نوح این دنیا مونده
بچه داده و به درد گرفتار میکنه این دنیا
به هر کی هر چی داده ازش گرفته
از افلاطون فقط یه اسم خشک و خالی مونده
حیدر بابا، رفقا همشون روی برگردوندن
یکی یکی منو تنها گذاشته و رهام کردن
چشمه هام، چراغ هام ،خشک و خاموش شدن
بد موقعی خورشید رفت و غروب شد
دنیا برام مثل خرابه شام شد
حیدر بابا، راهم از تو جدا شده
عمرم گذشت و نیومدم و دیر شد
هیچ وقت نفهمیدم زیبا رویانت چی شدن
نمی فهمیدم که زندگی پیچ و خم های زیادی دارد
گم شدنی هست، جدایی هست، مرگ هست
موضوع نویسنده
- Nov
- 7,193
- 9,196
- مدال‌ها
- 7
دست بر گردن یار انداختم یار گریست و من گریستم!
همسایه ها جمع شدند، همه همسایه گریست و گریستم
به قله های پوشیده از برف حدیث جدایی گفتم
آهی كشید برفش گریست و من گریستم!
درختان انار طارم مرا دیدند به حرف آمدند
زیتون نازم را كشید و انار گریست و من گریستم
چون باد پائیزی وزیدن گرفت و گل های من به تاراج رفت
تا خبر به بلبل برسد خار گریست و من گریستم
حرف دل را چو با تار گفتم سیم هایش پاره پاره شد
با سوزی آرام تار گریست و من گریستم
گفتم كه حق با من است و سرم را به دار كشیدند
وقتی طناب دار گردنم را می فشرد دار گریست و من گریستم
نامم «جعفری» با قامتی كوتاه؛ با سی*ن*ه ای مالامال دردم
در حالی که جان به یار تقدیم می کردم یار گریست و من گریستم
موضوع نویسنده
- Nov
- 7,193
- 9,196
- مدال‌ها
- 7
بسیاری دلخور شده اند که چرا به آنها ناز کرده ای
من دلخورم که چرا به من کم ناز کرده ای
ناز را در این دل ویران، سلطان کرده ای
خانه ات آباد که به درویش عرض نیاز کرده ای
با هر نگاه مضراب مژگان را نواختهای
لحظه ای گوش بده که این قلب شکسته را چه ساز کرده ای
سربند را از سر باز کن و سنبل و سوسن بیفشان
تو عید ما هستی و زمستان ما را بهار کرده ای
تو آفتاب باش و بگذار غم ما برف کوه باشد که آب شود
اما تو کار مرا همه سوز و گداز کرده ای
من حال نگارش غزل در این معنا را ندارم
این تو هستی که پیر فرتوت را فرفره باز کرده ای
کاکلت را بالای سر جمع کرده و مثل تاج بسته ای
و از آن زلف طلایی برای آن، گل انداخته ای
آن طلا، دشت مغان است که بره ها پهلو به پهلو خوابیده اند
تو چشم گریان مرا در آنجا به رود ارس تبدیل کرده ای
این زیبایی که در جهان، خدا به تو داده
هر چقدر که می خواهی ناز کن که کم ناز کرده ای
مرا با این سخن(از چشم) انداختی و جدا شدی
می دانم، و این فاصله را با عده ای نامرد پر کرده ای!
من دلخورم که چرا به من کم ناز کرده ای
ناز را در این دل ویران، سلطان کرده ای
خانه ات آباد که به درویش عرض نیاز کرده ای
با هر نگاه مضراب مژگان را نواختهای
لحظه ای گوش بده که این قلب شکسته را چه ساز کرده ای
سربند را از سر باز کن و سنبل و سوسن بیفشان
تو عید ما هستی و زمستان ما را بهار کرده ای
تو آفتاب باش و بگذار غم ما برف کوه باشد که آب شود
اما تو کار مرا همه سوز و گداز کرده ای
من حال نگارش غزل در این معنا را ندارم
این تو هستی که پیر فرتوت را فرفره باز کرده ای
کاکلت را بالای سر جمع کرده و مثل تاج بسته ای
و از آن زلف طلایی برای آن، گل انداخته ای
آن طلا، دشت مغان است که بره ها پهلو به پهلو خوابیده اند
تو چشم گریان مرا در آنجا به رود ارس تبدیل کرده ای
این زیبایی که در جهان، خدا به تو داده
هر چقدر که می خواهی ناز کن که کم ناز کرده ای
مرا با این سخن(از چشم) انداختی و جدا شدی
می دانم، و این فاصله را با عده ای نامرد پر کرده ای!
- وضعیت
