همگانی دیو جهی

[Smile]

در اساطیر آریایی و دیانت زرتشتی سخن از دیوان بسیاری به میان آمده. آنها به صورت عمده حاصل ذات پلید انگره_مینیو یا اهریمن هستند و معمولا موکل بر قسمت خاصی از ناپاکی که در تقابل با امشاسپندان و ایزدان و توکل آنان قرار میگیرند. در این میان دیوهای مونث از حیث تعداد کمترند. اما باید بدانیم که دیوها همواره مذکر نیستند. یکی از معروفترین دیوهای مونث در اساطیر آریایی، جهی دیو است. جهی دیو مونث موکل بر بی عفتی و گریست. در آیین مزدیسنا او را در تقابل با امشاسپند و ایزد آناهید (که هر دو بار نمودی از پاکی و عصمت را به دوش میکشند) معرفی کرده اند.

 

[Smile]

در گاهان اوستا نامی از وی برده نمیشود. اما یسنه به وضوح از او نام برده و در بندهشن نقش تخریبگر غیر قابل چشم پوشی او در جنگ همیشگی روشنی و تاریکی به خوبی به تصویر کشیده شده است. او را جادوگر، شهوت انگیزو پناه دهنده گناهکاران و ددمنشان دانسته اند. اوستا از او با نام جهیکا (Djahikā) یاد کرده و در یسنا در وصفش چنین میخوانیم: به جهیکای جادوگر، شهوتران، نهانکار، که منش خویش را رها می کند به سان ابر باد برده، به تباه کنندهﻯ پیکر پرهیزگار، ای هوم زریون بزن گرز را!