مجموعه اشعار ذبیح الله صاحبکار

[~Fateme.h~]

ذبیح الله صاحبکار

 

[~Fateme.h~]

(خواب بی تعبیر)

نه تنها جسم و جان فرسود، دل هم پير شد ما را
دعای خير مادر زود دامنگير شد ما را

نه ذوق می ، نه در سر شوق دیدار چمن دارم
گل شاداب در پیری گل تصویر شد ما را

به قربان سرت ساقی، به ما هم گوشه ‌ی چشمی
که مهلت رو به پایان است و نوبت دیر شد ما را

نمی‌دانم چه رازی بود در این سفره‌ ی خالی
که چشم ما نشد سیر و دل از جان سیر شد ما را

جوانی را ندانم چیست ، اما آنقدر دانم
که تا شستیم لبدرون سی*ن*ه ی خود آسمانی کرده‌ام پیدا از شیر، مو چون شیر شد ما را

 

[~Fateme.h~]

مرا بس آرزوها بود زین عمر کم و دیدم
که آخر آرزوها خواب بی‌ تعبیر شد ما را

مرا پا بر لب گور است و دل در بند گلرویان
ملامت‌ گر نمی‌داند که این تقدیر شد ما را

به روی من (سهی) شد بسته بر هر در که رو کردم
دعا یارب به نفرینی که بی‌ تاثیر شد ما را ؟

ذبیح الله صاحبکار (سهی)

 

[~Fateme.h~]

(ماتم‌سرا)

چه زین ماتم‌‌سرا دیدم که باشم پای‌بند اینجا ؟
ز بخت بد ز هر خار و گلی دیدم گزند اینجا

از آن برداشتم چشم از جهان و زشت و زیبایش
که جز نادیدنش، نقشی ندیدم دلپسند اینجا

به دل صد عقده همچون سرو دارم از سرافرازی
مرا همواره پستی زاید از طبع بلند اینجا

ز لبخندِ گلِ این باغ و جور خار دانستم
که صد نیش است ما را در پیِ هر نوشخند اینجا

به هر جایی که رو آرم به جای نغمه‌ ی شادی
نمی‌آید به گوشم جز نوای دردمند اینجا

در این ماتم‌سرا یک دم ندارم طاقتِ ماندن
چه سازم؟ رشته‌ی عمرم به گردن شد کمند اینجا

(سهی) شرم آید از بی ‌دردی خویشم چو می‌‌بینم
که می‌‌رقصد به شادی بر سر آتش سپند اینجا

ذبیح الله صاحبکار (سهی)

 

[~Fateme.h~]

(ناکامی)

من که راضی شده‌ام رزق مقدر شده را
نکشم ناز گدایان توانگر شده را

چه به جا مانده که در پای عزیزان ریزم؟
باغ آفت ‌زده را ؟ یا گل پرپر شده را ؟

سفله را لقمه‌ ای از حکمت لقمان خوشتر
خار صحرا چه کند قطره‌ ی گوهر شده را ؟

دل ز تکرار شب و روز گرفته‌ ست مرا
دیده‌ام بس که من این رنج مکرر شده را

در دیاری که هنر خوارتر از خاک ره است
بشکن این گوهر با خاک برابر شده را !

 

[~Fateme.h~]

ای خوش آنان که چو خفتند ز خاطر بردند
رنج این غمکده‌ ی بی در و پیکر شده را

گر تو ای عشق به رویم نگشایی در فیض
ک.س پناهی ندهد رانده ز هر در شده را

بس‌که ناکام (سهی) زیسته‌‌ام در همه عمر
قصه پنداشته‌ام ، کام میسر شده را

ذبیح الله صاحبکار (سهی)