اشعار درحال تایپ {ذوالعطش} اثر ▪︎عسل کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[ASAL.]

شب،
بر گرده‌ی خاک افتاده،
پاره‌پاره از ناله‌ی باد،
که بر طبل‌های خاموشِ خیمه‌ها می‌کوبد.

رمل‌ها،
زخم‌ها را در خود فرو برده‌اند،
اما هنوز،
پژواکِ گام‌هایت،
در حنجره‌ی بیابان می‌پیچد.

نیزه‌ها،
سایه‌ات را تا ماه برده‌اند،
و ستاره‌ها،
در التهابِ خونت،
روشن و خاموش می‌شوند.

اینک،
جهان در هیاهوی خاموشِ تو،
راهی جز زانو زدن ندارد،
و مرگ،
در آیینه‌ی چشمانت،
چونان کودکی س
رگردان،
مبهوت مانده است.
​

 

[ASAL.]

دشت،
ردای خونینش را بر دوش کشیده،
و آفتاب،
با چشمانی گودافتاده،
بر گودالِ عطش گریه می‌کند.

باد،
با دست‌های استخوانی،
بر سوگواریِ نیزه‌ها مویه می‌کند،
و خاک،
بوسه‌گاهِ گام‌هایی‌ست،
که جاودانگی را به زانو درآوردند.

اسب‌ها،
با سم‌هایی لرزان،
بر گلوی زمین یال می‌افشانند،
و آسمان،
در شعله‌های زخم،
آیینه‌ای از اشک و آتش شده است.

اما تو،
ای وارثِ سپیده،
در بلندای خون خفته‌ای،
و زمان،
با زبانی سرخ،
نامت را
در حنجره‌ی هستی حک می‌کند.
​

 

[ASAL.]

زمین،
با دهانی شکافته از عطش،
نامت را در رگ‌هایش می‌دواند،
و آسمان،
چونان مادری بی‌تاب،
گهواره‌ی سوگ را در آغوش گرفته است.

باد،
با عبایی از خاکستر،
بر سی*ن*ه‌ی وادی می‌پیچد،
و نخل‌های سوخته،
با دستانی سیاه،
به عزای خویش ایستاده‌اند.

رود،
به پیشانی‌اش دست می‌کشد،
اما آب،
طعم سربریده‌ی غربت دارد،
و ماه،
با حنجره‌ای زخمی،
لالایی زخم را در دامن شب می‌ریزد.

ای سوارِ خورشید،
گام‌هایت بر جاده‌های عطش،
چنان حک شد،
که هیچ طوفانی،
نخواهد توانست غبار از یادِ تو بردارد.
​

 

[ASAL.]

بیابان،
دهانِ سوخته‌اش را بر زخم‌های زمین نهاده،
و نسیم،
چونان زنی مویه‌گر،
خاکسترِ خیمه‌ها را در آغوش می‌کشد.

چشم‌های ماه،
از اندوهی کهنه سرخ است،
و ستاره‌ها،
چون اشک‌هایی بی‌قرار،
در سیاهی شب فرو می‌چکند.

افق،
رگه‌ای از خون بر جبین خویش دارد،
و خورشید،
با تنی خمیده،
بر شانه‌ی نیزه‌ها غروب کرده است.

اما تو،
ای که نامت بر تسبیح باد حک شده،
بر زبانِ خاک جاودانه‌ای،
و هر صبح،
با زخم‌هایت،
خورشیدی تازه در مشرق برمی‌آید.
​

 

[ASAL.]

شب،
چونان حریری سیاه،
بر شانه‌های صحرا افتاده،
و سکوت،
با زبانی بریده،
در جمجمه‌ی وادی سرگردان است.

خاک،
بوی سوگ می‌دهد،
و خیمه‌های تهی،
چون پرندگان بی‌آشیان،
در باد مچاله شده‌اند.

نخل‌ها،
با دستانی کشیده به آسمان،
دعا را گریسته‌اند،
و خاکستر،
کفنی بی‌نام،
بر پیکرِ رؤیاهای نیمه‌جان گسترده است.

اما تو،
ای شعله‌ی خاموش‌نشدنی،
از هر زخم،
چشمه‌ای جوشان ساختی،
و از هر اشک،
سپیده‌ای
که ابدیت را روشن خواهد کرد.
​

 

[ASAL.]

کوچه‌ها خوابیده‌اند، انگار تاریخِ خموش
بر سرِ دیوار، تنها سایه‌ی نیزه‌ست و دوش

نخل‌ها در وهمِ خورشیدند، اما بی‌صدا
ریشه‌ها لب‌دوخته، با چشم‌هایی خُفته‌پوش

شیهه‌ها در باد می‌پیچد، ولی بی‌اسب، بی‌رد
گویی از داغی قدیمی مانده تنها خاک و گوش

خیمه‌ها در بادِ وهم افتاده‌اند از پشتِ وقت
کودکی در اشکِ خاک افتاده چون سطرِ فرّوش

ذوالعطش این‌بار دیگر خون نمی‌خواهد بگو
ذوالعطش یعنی: زنی با مشک، بی‌لب، بی‌نوش

​

 

[ASAL.]

باد، از پیشانیِ دشتِ جنون برگشت، زار
بر دهانش نعره‌ی یک قرن، خاموش و غبار

اسب‌ها بی‌سایه بودند و حرم بی‌خیمه‌گاه
کودکی در آتش افتاد و زمان شد بی‌قرار

خاکِ تشنه، گونه بر زانویِ تابوتِ حسین
گفت: "آیا مرگ را هم می‌شود لبریز یار؟"

دست‌ها در بسترِ نیزه، دعا را خواب دید
اشک اگر جاری‌ست، یعنی آسمانی بی‌حصار

ذوالعطش، یعنی که لب‌های خداوند عطش
تا ابد در حنجرِ تاریخ می‌خواند دچار

ذوالعطش، یعنی فرو رفتن به ژرفای عطش
تا طلوعِ خون، نه از خورشید از آهِ نگار

هرکه رفت از راهِ او، در خویش، آتش می‌شود
کربلا یعنی تماشای خدا، بی‌اختیار