آموزشی راهنمای جامع انتخاب دسته‌بندی نوشته

[آرشیت]

داستان چه حالت نثر و چه در حالت شعر ویژگی‌هایی دارد که این ویژگی‌ها اجزای اصلی آنها محسوب می‌شوند مانند:

 

[آرشیت]

پیرنگ، شخصیت، حقیقت مانندی، درونمایه، موضوع، زاویه دید، صحنه، گفتگو، فضا، سبک و لحن (برای مطالعه بیشتر به مقاله عناصر داستان مراجعه شود ).

 

[آرشیت]

یعنی برای نوشتن یک داستان تمام ویژگی‌های نام برده شده مورد استفاده قرار می‌گیرد و نویسنده وقتی می‌تواند داستان بنویسد که این ویژگی‌ها را در نوشته‌اش به کار ببرد.

 

[آرشیت]

دلنوشته،
نوشته‌ای است که برخاسته از عمق دل و احساسات ناب نویسنده است. برخلاف نثر ادبی که معمولاً از ساختارهای پیچیده، زبان هنری و قالب‌های زبانی خاصی بهره می‌برد، دلنوشته کوتاه‌تر و ساده‌تر است.

 

[آرشیت]

در دلنوشته، نویسنده به‌جای استفاده از آرایه‌های ادبی یا تزیینات زبانی، با صداقت و سادگی احساسات درونی خود را بیان می‌کند.

 

[آرشیت]

فرق اصلی دلنوشته با نثر ادبی در این است که دلنوشته بیشتر بر بیان لحظه‌ای و بی‌واسطه احساسات متمرکز است و کمتر به ساختارهای زبانی و پیچیدگی‌های ادبی اهمیت می‌دهد.

 

[آرشیت]

این نوع نوشته‌ها به خواننده اجازه می‌دهند که به‌راحتی با احساسات نویسنده ارتباط برقرار کنند و گاهی حتی در قالب جملات کوتاه و ناپیوسته ظاهر می‌شوند. دلنوشته، صدای قلب است که بی‌پیرایه و بی‌تکلف به گوش می‌رسد.

 

[آرشیت]

شعر
شعر سخنی وزن دار است که شاعر در آن به وسیله خیال، عواطف و احساسات خود را بازگو می‌کند. شعر به دو بخش سنتی و نو تقسیم می‌شود. شعر سنتی به کلامی گفته می‌شود که وزن و قافیه داشته باشد و در دو مصرع که مجموع آن یک بیت باشد بنشیند.

 

[آرشیت]

شعر سنتی دارای قالب‌هایی چون مثنوی، قصیده، غزل، رباعی، دوبیتی و… می‌باشد. مثلا قالب شاهنامه فردوسی یا خمسه نظامی مثنوی، قالب دیوان حافظ غزل یا دیوان خیام رباعی است که همگی قالب‌های شعر سنتی می‌باشد اما بعداز ظهور نیما یوشیج شعر فارسی

 

[آرشیت]

وارد مرحله جدیدی شد که کلام از قید و بند قالب شعر سنتی که همانا وجود وزن و قافیه در قالب سنتی بود آزاد شد، درواقع در شعر نو به جای بیت، بند به کار می‌رود و شاعر هرجا که احساس کرد می‌تواند از قافیه استفاده کند.