آموزشی راه و روش درست انشا نویسی

[Puyannnn]

در نوشتن یک انشای خوب می بایست ساختار کلی انشا را رعایت کرد. این ساختار عبارت است از :

1- بند موضوع

2- بند مقدمه ( زمینه سازی )

3- بند های بدنه ( متن نوشته )

4- بند نتیجه ( جمع بندی )



بخش اول موضوع :

بخش موضوع، جایی برای درنگ و اندیشیدن است. موضوع، مثل سنگی در دریاچۀ ذهن نویسنده فرود می آید و آن را به حرکت و پویایی وا می دارد، نویسنده با اندیشیدن دربارۀ موضوع، مسیر بعدی نوشتن را مشخّص می کند.اگر در انتخاب موضوع، به نکات زیر توجّه کنیم، راحت تر و بهتر می توانیم بنویسیم:

 

[Puyannnn]

موضوع، مورد علاقۀ ما باشد.
دربارۀ موضوع، اطّلاعات کافی داشته باشیم.
موضوع، با زندگی واقعی ما ارتباط داشته باشد.

بخش دوم مقدمه :

مقدمه روزنه ای است که از مسیر آن، فضای پیش رو را به خواننده، نشان می دهیم. در مقدّمه ، جمله هایی آورده می شود که اندیشۀ اصلی نویسنده و نوشته را بیان می کنند. خواننده با خواندن مقدّمه، به فضای حاکم بر نوشته، پی می برد. در حقیقت، مقدّمه، نشان دهندۀ نقشۀ کلّی نوشته ، و تصویری از کلّ موضوع است.
اگر به موارد زیر توجّه کنیم، مقدّمۀ خوبی خواهیم نوشت:

مقدّمه کوتاه باشد.
مقدّمه، موضوع را به سادگی و روشنی، معرّفی کند.
مقدّمه کلّ فضای نوشته را نشان دهد.

 

[Puyannnn]

بخش سوم بدنه:

بدنه یا تنه همان فضای کلی است که دورنمای آن را در مقدّمه دیده بودیم. سخن اصلی نویسنده، در بخش تنه می آید. تعریف، توصیف ، شرح و گسترش موضوع، در تنۀ نوشته اتّفاق می افتد. تنۀ نوشته از نظر حجم هم گسترده ترین بخش نوشته است.
باید دقّت داشت که:

حجم تنه از مقدّمه و نتیجه بیشتر باشد.
هربند، فقط به یک موضوع، اختصاص داشته باشد.
بندهای تنه با هم ارتباط داشته باشند.

 

[Puyannnn]

بخش چهارم نتیجه :

بند نتیجه ، فرودگاه ذهن نویسنده است . هواپیمایی که از ذهن نویسنده به پرواز درآمده بود، اکنون در فرودگاه فرجامین خود به نام نتیجه به زمین می نشیند. در بخش نتیجه، خلاصه و فشردۀ بندهای دیگر، نوشته می شود . در نوشتن نتیجه، باید از کاربرد جمله ها و عبارت های تکراری مانند : نتیجه می گیریم که ... یا درسی که از این نوشته می گیریم این است که ... ، پس در نتیجه ... ، بنابراین ... و خلاصه و ... پرهیز کنیم .
گیرایی و جاذبۀ نتیجه به این است که:

کوتاه و گویا باشد.
به برخی از پرسش های اساسی خواننده، پاسخ بدهد.
خواننده را به تأمّل و تفکّر دربارۀ موضوع، وا دارد.