مجموعه اشعار رضا احسان پور

[;FOROUGH]

شعر طنز رضا احسان پور
برگرد! تا وقتی نمی‌آیی نمی‌چسبد

بانوی من! پاییز، تنهایی نمی‌چسبد

وقتی نباشی پیش من، پاییز، جای خود…

هر چیز زیبا و تماشایی نمی‌چسبد

بر سرزمین غصبی دل، بعد تو، شاهم!

بر مُلک خالی، حکم‌فرمایی نمی‌چسبد

دار و ندارم بوده‌ای، هستی و خواهی بود

داروندارم! بی تو دارایی نمی‌چسبد

کم “هیت لک” نشنیده‌ام امّا “معاذالله” *

وقتی زلیخا نیست، رسوایی نمی‌چسبد

هر چند تلخی می‌کنی شیرین من! با من

بی قند لبخندت ولی چایی نمی‌چسبد

از تو فقط یک عکس پیشم مانده بانو جان!

می‌بوسمت امّا مقوایی نمی‌چسبد!

 

[;FOROUGH]

شعر های رضا احسان پور
با نام عشق، خلقت انسان شروع شد

جانی گرفت و غصّه به این سان شروع شد

فریادِ طبل، ضجّه‌ی زنجیر، شور سنج

با رعدهای تعزیه‌گردان شروع شد

در بین ابرهای سیه پوش آسمان

بغضی شکفت، روضه‌ی باران شروع شد

ممکن نبود اینکه دو خورشید، همزمان …

از قتلگاه، ممکن و امکان شروع شد

اقرأ به نام عشق در این دشت پر بلا

بالای نیزه بود که قرآن شروع شد

بابا کجاست؟ عمّه چرا گریه می‌کنی؟

هق هق میانِ شام غریبان شروع شد

وقتی که روضه‌خوان کمرش را گرفته بود

بالا گرفت گریه و طوفان شروع شد

هر «یا حسین» نقطه‌ی آغاز روضه‌ایست

این روضه تا رسید به پایان شروع شد

 

[;FOROUGH]

شعر رضا احسان پور در جشن دکتر سلام
«الا ای آهوی وحشی کجایی؟»

که دارم با تو قصد آشنایی

که من تنهام و سرگردان و بی ک.س

بیا تا با تو من وصلت کنم پس

اگرچه ظاهراً گردن کلفتم

ولیکن باطناً زیبای خفته‌م!

اگر چه ظاهراً من چیز! هستم

ولیکن نَرم چون ساویز هستم!

بیا تا خطبه‌ی عقدی بخوانیم

خدایی می‌شود؛ ما می‌توانیم

چرا هی باشم اینطوری مشوّش؟

چرا گاهی نباشم خرّم و خَـ(و)ش؟

رفیقت می‌شوم از بیخ، از جان

رفیقی بی‌کلک، مانند مامان

الا ای آهوی وحشی کجایی؟

اِهِنّی! یا اُهُنّی! یک صدایی!

برای عشق، تهران پایتخت است

سفیدندنده‌ی هرگونه بخت است!

به عشق دیدنت آواره گشتم

درِگوشی بگم: بیچاره گشتم

چرا اینقدر، خوشگل دارد این شهر؟

مگر با بنده مشکل دارد این شهر؟!

به مترو بنگرم، تویش تو بینم

به خودرو بنگرم تویش تو بینم

به هر جا بنگرم، تاکسی، بی‌آرتی

به هر جا بنگرم کلاً تو هستی!

به هر ک.س می‌رسم می‌پرسم از او:

“گلی گم کرده‌ام! آهوی من کو؟!

بگو آهوی من آیا تو هستی؟

تو هستی؟ یا تو هستی؟ یا تو هستی؟”

به مینا، پانته‌آ، پروین و مهسا

به ساناز و به لیلا و پریسا…

همه گویند، […] جای خالی! هستم

خدا یاره مویه، کلاً به دستم!

من از بس که پی‌ات گشتم، شدم گیج

و گشتم منصرف از امر تزویج

همان بهتر عزب‌اُقلی بمیرم

بجای اینکه گُل‌گیجه! بگیرم

الا ای آهوی وحشی، کجایی؟

برو بابا! نمی‌خواهد بیایی!

 

[;FOROUGH]

شعر رضا احسان پور درباره آل سعود
دوست دارم باشی امّا نیستی که نیستی

دور نه! نزدیک… اینجا… نیستی که نیستی

نیستی یا هستی امّا من نمی‌بینم تو را؟

من نمی‌بینم تو را یا نیستی که نیستی؟!

بغض من پر می‌شود از خاطراتی مشترک

خاطراتی که در آنها نیستی که نیستی

آنچنان رفتی که دیگر از تو ردّی نیست… آه!

بی‌وفا! در خواب حتّی نیستی که نیستی

صفحه‌ی تقویم من، آیینه در آیینه است

همچنان دیروز، فردا نیستی که نیستی

 

[;FOROUGH]

شعر عاشقانه رضا احسان پور
کسی فرق میان خوب را با بد، نمی‌فهمد

کسی حال مرا آن‌گونه که باید، نمی‌فهمد

مسافر، می‌رود؛ هرگز نمی‌ماند؛ نمی‌ماند!

و از مبدأ، به جز رفتن، به جز مقصد نمی‌فهمد

چرا بیهوده از رفتن، سفر کردن بگویم؟ هان؟

که هرگز لذّت جاری شدن را سد نمی‌فهمد

اگر حتّی تو هم گفتی که حالم را نمی‌فهمی

خودم را گول خواهم زد که او شاید نمی‌فهمد!

خودم را گول خواهم زد که او یک روز می‌فهمد

که او تا آن زمانی که نمی‌خواهد، نمی‌فهمد

 

[;FOROUGH]

شعر رضا احسان پور آل سعود
عهد بستیم که من جا نزنم… ممکن نیست

پُرم از موج… به دریا نزنم؟ ممکن نیست

یوسفی بنده‌ی من باشد و در پیرهنش…

چنگ چون چنگ زلیخا نزنم؟ ممکن نیست

سهمم از وسوسه‌ها، سیب نباید باشد

بوسه بر گونه‌ی حوّا نزنم؟ ممکن نیست

عشق پیداتر از آن است که پنهان ماند

به جنون، رنگ تماشا نزنم؟ ممکن نیست

گفته بودم که دگر شعر نمی‌گویم… آه…

گفتم امّا چه کنم؟ جا نزنم؟ ممکن نیست!