مجموعه اشعار رضی‌الدین آرتیمانی

[;FOROUGH]

مهر بر روی یار باخته رنگ است

ماه پس از حسن آن نگار به تنگ است

روز فراقت شدیم دست و گریبان

روی فراغت ندیده‌ایم چه رنگ است

دل که فروغی ز نور عشق ندارد

 

[;FOROUGH]

الهی به مستان میخانه‌ات

به عقل آفرینان دیوانه‌ات

به دردی کش لجهٔ کبریا

که آمد به شأنش فرود انّما

به درّی که عرش است او را صدف

[...]

 

[;FOROUGH]

دگر سی*ن*ه‌ام چون خم آمد بجوش

بر آمد از این قلزم غم خروش

خراباتیان، راه میخانه کو

حریفان بگوئید، پیمانه کو

مرا سوی میخانه راهی دهید

[...]

 

[;FOROUGH]

الهی سوختم بی‌غم الهی

کرامت کن نم اشکی و آهی

چه اشک، اشکی که چون ریزد ز مژگان

شود دامان ازو رشک گلستان

چه آه آهی که چون از دل زند سر

[...]

 

[;FOROUGH]

زهی طراوت حسن و کمال نور و صفا

که از جمال تو بیناست چشم نابینا

کدام خوب علم گشت در جهان به وفا

تو از مقولهٔ خوبان عالمی حاشا

بهار عشق دل از دیده مبتلا گردید

[...]

 

[;FOROUGH]

شوری نه‌چنان گرفت ما را

کز دست توان گرفت ما را

ما هیچ گرفته‌ایم از او

او هیچ از آن گرفت ما را

هر گه بتو عرض حال کردیم

[...]

 

[;FOROUGH]

آنچنان داده عشق جوش مرا

که ز سر رفته عقل و هوش مرا

عقل کلی شده فراموشم

بسکه مالیده عشق گوش مرا

نه چنانم ز مستی دوشین

[...]

 

[mobina01]

ناصح چکنی زبانم از پندم مبند
یکبار بیا ببین در آن سرو بلند

گر چشم ز روی او توانی برداشت
من نیز دل از غمش توانم بر کند

 

[mobina01]

دل جز بغمش، بهر چه در ساخته بود
خود را ز حضور دور انداخته بود

عشقم بسر ار سایه نینداخته بود
عقلم ز برای هیچ در باخته بود

 

[mobina01]

در عشق اگر جان بدهی، جان آنست
ای بی سر و سامان، سر و سامان آنست

گر در ره او دل تو دارد دردی
آن درد نگهدار که درمان آنست