چند ساعت بعد در اتاق عمل باز شد و دکتر از اتاق خارج شد. داریوش زود به طرف دکتر رفت و گفت: چی شد دکتر حالش خوبه؟
دکتری سری پایین انداخت و گفت:
- متاسفم. ایشون نتونستن طاقت بیارن و به رحمت خدا رفتن.
داریوش با شنیدن این حرف کمرش شکست و این اَشک‌ها بودند که از گوشه‌ی چشمش لجوجانه به بیرون می‌آمدند. عسل که پی به موضوع نبرده بود با آرامش بچگانه‌اش روی صندلی‌های انتظار نشسته بود و با عروسک خرسی کوچکش بازی می‌کرد. بعد از این‌که تن بی‌جان طناز را درون قبر سرد گذاشتند و رویش را با خاک پوشاندند، همه در حال گریه زاری بودند. مادر طناز از درد و غم زیاد بیهوش در اتاق بیمارستان سپری می‌کرد پدرش هم بالای سر همسرش بود. این وسط داریوش بود که از درد دوری عشقش زار‌زار اشک می‌ریخت و این عسل بود، دختر بچه‌ی شش ساله که هی شکایت این را می‌کرد که چرا مادرم اینجا نیست و کجاست... . همان طور که گفته بود از این دنیا رفت روح خسته‌اش آزاد شد و خیلی زیبا به آسمان پرواز کرد. آرزویش برآورده شد و در همان جایی که چند وقت پیش در خوابش دیده بود ظاهر شد اما دلش برای همسر فرزندش تنگ شده بود... .
پایان
1401/7/2
