نقد و بررسی بازی‌ها روزی روزگاری: دنیای زیبای مکانیکی | نقد و بررسی Machinarium

[ممد صنوبر]

 

[ممد صنوبر]

این بازی از آن دسته بازی هایی نیست که در آن به دنبال نجات جهان باشید. جایی هم برای انتقام و کشت و کشتار نیست. قهرمان کوچک این داستان تنها و تنها یک هدف دارد؛ پیدا کردن تنها عشق خود در یک دنیای مکانیکی.

 

[ممد صنوبر]

دنیایی که مملوء است از ساختمان های خاکستری رنگ فرسوده با ابعاد نامتعارف که دور و اطرافشان را لوله ها، دریچه ها و فلکه های بزرگ و کوچک فرا گرفته است.

 

[ممد صنوبر]

سطوحشان را ترک های دراز و کوتاه پوشانده و ماشین های عجیب و غریب مکانیکی در لابه لایشان دیده می شود. هر کسی مشغول انجام دادن کار خودش است و برایش اهمیتی ندارد که دور و برش چه می گذرد.

 

[ممد صنوبر]

اما این شهر آنقدر ها هم مرده و بی روح نیست. مثل هر شهر دیگری آدم های بد هم در آن وجود دارند و این قهرمان ماست که برای رسیدن به عشقش باید آن ها را از پیش رو بردارد.

 

[ممد صنوبر]

نام بازی: Machinarium

سازنده: Amanita Design

ناشر: Daedalic Entertainment

سبک: Point and Click/Graphic Adventure

پلتفرم: PC/PS3/X360/Vita/Mac/iOS/Android/Blackberry/Linux

تاریخ انتشار: ۱۶ اکتبر

 

[ممد صنوبر]

رویای ماشینی

آغاز داستان بازی با پرتاب شدن جوزف، شخصیت اصلی داستان، از بالای بلند ترین برج این شهر بی نام و سقوط او در درون زباله دانی حومه شهر صورت می گیرد.

 

[ممد صنوبر]

او یک روبات کوچک، فرسوده و بامزه است. با افتادن در زباله ها اجزای بدنش از هم متلاشی می شوند ولی او دوباره قطعاتش را سر هم می کند و به سمت شهر راه می افتد تا مسببین کاری که با او انجام شده است را پیدا کند.

 

[ممد صنوبر]

هدف او پیدا کردن دوستش بِرتاست که توسط عده ای روبات بد کار که کلاه سیاه نام دارند ربوده شده و به کار اجباری در یک آشپزخانه گرفته شده است. اتمسفر بازی بسیار گیراست و به نوعی این حس را به شما منتقل می کند که جوزف تنهای تنهاست و این شهر خالی از سکنه است.

 

[ممد صنوبر]

محیط های بازی طراحی هنری خارق العاده ای دارند که همگی حاصل کار دست هستند و با فضای کلی داستان هماهنگی هنرمندانه ای ایجاد کرده اند.