نقد و بررسی بازی‌ها روزی روزگاری: مامور mi7! | نقد و بررسی بازی IGI 2

[ممد صنوبر]

 

[ممد صنوبر]

قدیم ها که هنوز کد مسترز به معنای واقعی کلمه هنوز سلطان کد نویسی بود، عنوانی بود به نام IGI که باید به اندازه کافی پا به سن گذاشته باشید تا در روز های خودش آن را دیده باشید. آن روز ها متال گیر تازه راهش برای درخشش را داشت هموار می کرد و از سوی دیگر هیچ عنوان رقیبی برای ساخته کوجیما، به ظاهر وجود نداشت. البته این فقط ظاهر قضیه بود و در حقیقت سلطانی خفته وجود داشت که فقط به خاطر آن که کد مسترز در یکی دو عنوان شوترش شکست سنگینی خورد، دیگر این نسلی ها شاید حتی اسمش را هم نشنیده باشند. IGI و از آن بهتر۲ Project IGI عناوینی بودند که معنای یک بازی شوتر مفرح و در عین حال به شدت تاکتیکال و سخت را یک بار و برای همیشه تعریف کردند.

 

[ممد صنوبر]

IGI 2 در سال ۲۰۰۳ عرضه شد. سالی که عناوین سری متال گیر از چپ و راست و تقریبا سالانه در حال عرضه بودند و به هیچ عنوان دیگری جایی برای نفس کشیدن نمی دادند. متال گیر بر خلاف سایر عناوین مشابه هم با ترکیب عناصر بازی های شرقی با فرهنگ غرب و از سوی دیگر افزودن عناصر ماورایی به یک بازی در ظاهر خشک و جدی، سبب جذب میلیون ها طرفدار به خود شد. در سشمت دیگر IGI 2 که سه سال بعد از شماره اولش به بازار آمده بود، سعی کرده بود که فقط از واقعیت در دنیایی انگلیسی گونه بهره ببرد و نتیجه پس از سال ها هنوز هم زیبا و دلنشین است و دل ما برا تجربه شماره دیگری از مجموعه به شدت تنگ شده است.

 

[ممد صنوبر]

داستان بازی در خصوص یک سرباز سابق نیروی ویژه هوابرد بریتانیا یعنی SAS است که دوران بازنشستگی خود را زیر نظر یک گروه امنیتی سری دیگر سپری می کند. در یکی از ماموریت ها به دیوید جونر وظیفه داده می شود که به جستجوی یک قطعه الکترونیکی دزدیده شده از یک پایگاه آمریکایی، توسط مافیای روسی برود و پس از طی مراحلی دیوید به راحتی موفق می شود که هم قطعه دزدیده شده و هم نقشه های آن را بدست بیاورد. البته در راه بازگشت خلبان و فرمانده عملیاتی وی، به او خ*یانت می کنند و هم EMP و هم نقشه ها از دیوید می گیرند و او هم مجبور می شود در میانه راه از هلیکوپتر به بیرون پریده و از ین جا تازه داستان اصلی شروع می شود.

 

[ممد صنوبر]

در مقام مقایسه با داستان های غربی بدون شک داستان این بازی تفاوت های عمده ای با سایر عناوین این چنین دارد. مهم ترین آن ها نگرش انگلیسی به رویداد های بازی است. بر خلاف سار عناوین غربی که دشمن اصلی شما روس ها هستند، در این جا روس ها کمکی برای نیروی اهریمنی اصلی بازی، یعنی چین هستند. این رویکرد را پیشتر در فیلم های اولیه سری جیمز باند هم می شد دید و بدون تردید تاثیر خودش را بر روی سازندگان هم گذاشته است. جدای از ان پیچیدگی های بازی و تنوع مراحل، در عنوانی ۱۵ ساله واقع بی نظیر است که به لطف داستان پویا و جامع و عدم تنبلی سازندگان محقق شده است. ازمراحل اولیه بازی در جنگل های سییری و اروپا گرفته تا بخش های میانی بازی در صحرای لیبی و پایان زیبای آن در چین همیشه سرسبز. علاوه بر تنوع خوب مراحل و محیط ها، سازندگان حتی چینشی فوق العاده نیز برای آن ها در نظر گرفته اند که به ارزش بازی بسیار می افزاید.

 

[ممد صنوبر]

البته از سوی دیگر دیگر سختی بازی سبب می شود که احتمال به اتمام رساندن یک باره آن بسیار کم شود. در واقع چندین عامل سبب شدند که بازی نسبت به تمام شوتر های مخفیانه دیگر بسیار سخت تر به نظر برسد. یکی از ان ها توان ذخیره سازی بازی است که بر خلاف تمام عناوین امروزی و حتی آن روزی! شما در هر مرحله تنها توان ذخیره سازی بازی برای ۶ بار را دارید و به هیچ وجه امکان افزایش آن وجود ندارد. اگر در ابتدای بازی تعداد زیادی از سیو های خود را مصرف کنید، در انتهای مرحله قطعا کار سخت تری پیش رو دارید. از سوی دیگر به هیچ وجه امکان بازیابی سلامتی وجود ندارد و در صورتی که تعداد زیادی گلوله به شما اصابت کند، باز هم در انتهای بازی با معظلی جدی روبرو هستید. این در حالی است که با پیشروی در طول مرحله، در انتهای آن قطعا با تعداد بیشتری دشمن روبرو خواهید شد و در بعضی نقاط بازی هم هیچ راهی به جز کشتن تعداد زیادی از آن ها خواهید شد و این در حالی است که در اکثر مواقع هم سلاح اصلی شما توان دریافت گلوله بیشتر از روی زمین را ندارد و مجبور خواهید بود یا گلوله بیشتری برای چالش های آتی ذخیره کنید و یا سلاح اتوماتیک دشمن را زیر بقل گرفته و به دل دشمن بزنید.

 

[ممد صنوبر]

در بازی شما توان داشتن سه نوع سلاح را دارید. یک اسلحه تهاجمی اصلی، یه سلاح کمری و یک چاقو. البته ویژگی هر کدام از این ها واضح است و به کل برای حمله بی کله به مقر دشمن باید از سلاح تهاجمی، برای کشتن بیشتر دشمنان آن هم به صورت مخفیانه از سلاح دستی مجهز به صدا خفه کن و برای نهایت مخفی کاری هم از چاقو استفاده کرد. البته به دلایلی که بالاتر هم اشاره شد، بازی نسبت به تمامی عناوین هم رده بسیار سخت است و به جز در نقاطی که بازی خودش از شما می خواهد که به دل دشمن بزنید، رعایت اصول مخفیانه بهترین راه حل برای پیروز شدن در بازی است. حتی در این مراحل هم به دلیل آن که اولا گلوله ها محدود هستند و در ثانی بسیار از سلاح های تهاجمی قابل نشانه گیری دقیق از روی مگسک را ندارند، و بنابر این باید به دشمنان بسیار نزدیک شوید و در نتیجه هم آن ها هم شانس بهتری برای کشتن شما خواهند داشت.

 

[ممد صنوبر]

در هر صورت شما چندین راه برای عبور از مرحله دارید که منطقی ترین آن ها شناسایی دشمنان از فاصله دور در قدم اول، تلاش برای کشتن تعدادی از آن ها به وسیله سلاح مجهز به صدا خفه کن است. در ادامه می توانید تعداد اندک دشمنان باقی مانده را به سبک رمبویی بکشید و یا از خیر دردسر آن هم بگذرید. به دلیل سخت بودن عجیب بازی، شاید این بهترین گزینه برای پیشروی در بازی باشد و در هر صورت بازی دست شما را برای هر کاری باز نگه خواهد داشت. البته در این راه استفاده از تجهیزات ارائه شده به شما بسیار مهم است و بدون آن ها عبور از دشمنان پر تعداد سر سخت بازی قطعا نا ممکن خواهد بود. اولین این تجهیزات اضافی، یک کامپیوتر تخت و دستی، یا همان تبلت خودمان خواهد بود. بله بازی یک تبلت، در زمانی که کسی تصورش را هم نمی کرد به کاراکتر اصلی بازی است که وظایف بسیاری هم چون دیدن ماموریت و یا جزییات آن، دیدن محل دقیق و لحظه ای دشمنان از همه مهم تر ذخیره کردن بازی را دارد که البته این آخری محدودیت هایی دارد. جدای از تبلت، دیوید جونز دارای یک عدد دوربین دید در شب معمولی برای دیدن محل تردد دشمنان با قدرت زوم بالا و یک دوربین حرارتی برای شناسایی دشمنان مخفی مانده از دیدتان نیز می باشد که اهمیت دوربین حرارتی تقریبا مهم تر از سایر ویژگی های گنجانده شده در بازی است.

 

[ممد صنوبر]

البته دیگر نقطه قوت بازی، بازیگری شخصیت های آن است. باز هم به سبک فیلم های هالیودی شاهد تعدادی شخصیت هر کدام با حالات، رفتار، اخلاقیات و البته اهداف خود در بازی حظور هستند و از همه مهم تر هر کدام از صدا گذاری زیبا و رفتار حرکتی زیبا برای دوره خود نیز بهره می برند. البته شاید کیفیت بازی با استاندارد های امروزی فاصله بسیاری داشته باشند ولی بازی هم کار سازندگان قابل تحسین است. البته یکی از نقاط ضعف بازی انیمیشن های بازی است که برای زمان خودش هم بسیار خشک بود ولی خوشبختانه آنقدر نقطه قوت دیگری در بازی وجود دارد که بتوان به راحتی از آن صرف نظر کرد. جدای از شخصیت پردازی، کات سین های بازی نیز کاملا هالیوودی طراحی شده اند که باز هم امتیاز دیگری است برای سازندگان.

 

[ممد صنوبر]

با وجود عرضه بازی برای سال های اول هزاره سوم، باز هم از نظر گرافیکی نسبتا قابل تحمل به نظر می رسد. بازی نسبت به عناوین امروزی قطعا هیچ حرفی برای گفتن ندارد و حتی در ان زمان بازی خاصی نبود. در بازی چیزی به عنوان تنظیمات گرافیکی وجود ندارد و نهایت بتوانید کوچکی و درشتی نشانه اسلحه را تغییر دهید و سطح نور محیطی را زیاد تر کنید. البته از سوی دیگر طراحی محیطی و مراحل بازی چیزی است که است که حتی در عناوین امروزی هم مشابه آن را پیدا نمی کنید. از محیط های صنعتی گرفته تا سیلو های سری پرتاب موشک، از جنگل های سر سبز تا سحرا ها و شهر های بندری لیبی. از کوهستان های متروکه تا فرودگاهی نظامی در دل لیبی قذافی، این بازی در زمینه نمایش دنیا در مانیتور های شما هیچ چیزی کم نگذاشت. جدای از تفاوت کشور ها، حتی در میانه بازی و در یک مرحله هم سازندگان به زیبایی محیط های بازی را به طور مثال از یک کارخانه بی ارزش در وسط نا کجا آباد به یک پایگاه فوق سری در دل یک معدن تغییر می دادند و این درسی است که امروز سازندگان به وسیله ان ابر بلاک باستر های امروزی را با میلیون ها دلار هزینه ساخت اولیه به وجود می آورند.