همگانی ریشه‌ی کلمه هنر

[حِمیم!]

ریشه کلمه هنر چیست؟

واژه «هنر» در زبان های اروپایی، به یونانی «تِخْنِه» (techne)، به لاتین «آرتوس» و «آرتیس» (artis) و «آرس» (ars)، به فرانسه «آر» (ar) و به انگلیسی «آرت» (art) گفته می شود که از ریشه هندی و اروپایی ar به معنای ساختن و به هم پیوستن و درست کردن آمده است. این کلمات در تاریخ گذشته ی اروپا فقط برای هنرهای خاص به کار نمی رفته؛ بلکه به معنای «فضیلت» هم استفاده می شد.

 

[حِمیم!]

اصل و ریشه «هنر» در زبان فارسی به سانسکریت باز می گردد و با لفظ «سونر» (sunar) و «سونره»، (sunara) که در اوستایی و پهلوی به صورت هونر (hunar) و هونره (hunara) (سو = هو به فارسی نیک و خوب، نر و نره به فارسی به معنای مردی و زنی) به معنای «نیک مردی» و «نیک زنی»، هم ریشه است.
در زبان فارسی قدیم نیز «چهار هنران» به معنای فضایل چهارگانه شجاعت، عدالت، عفت و حکمت (به معنای فرزانگی) آمده است.

 

[حِمیم!]

واژه هنر در قلمرو زبان فارسی در طول تاریخ معانی متنوع داشته؛ از جمله به معنای کمالات، فضایل، حسنات، برتری ها، صفات نیک، توانایی، قابلیت ها، توانمندی، قدرت، صنعت، حرفه، کسب و کار و … به کار می‌آید.