دلنوشته {زاراب} اثر •BARAN_kh_z کاربر انجمن رمان بوک•

[BARAN_KH_Z]

سپهر از مشقت او به وجد آمد؛
صدایی آرام، همچو آهی گمشده در فراز، بر سر گیتی فروریخت:
«ای مادر خسته، سال‌هاست سایه‌ام را بر تو گسترده‌ام، شرشرم را به دست‌هایت سپرده‌ام، اما گیتی، خاکِ بی‌سیر، هرگز آرام خواهد گرفت؟
تماشاگرم تا چه دست‌هایت، هر صبح، امید را در دل شیارها می‌گذاری و شب، با دوش‌هایی خمیده به سرا بازمی‌گردی؛ بی‌‌هیچ حتی ماه بر تو تبسمی بتابد.»

 

[BARAN_KH_Z]

شاهد بوده‌ام که عرق تو با گیتی درآمیخت و خوشه‌های طلایی، از گوهر تو دل ربود. با دعایت شاید به گوش خدایی می‌رسید اما دیگر به پرده‌ی همیشگی عادت کرده است.
باد، پاسخ او را با خود برد و در لابه‌لای خوشه‌ها مستور به‌جا آورد، گویی گیتی هم از استماع این راز سرباز می‌زد.

 

[BARAN_KH_Z]

همه پدیده‌ها، از بادِ عاشق‌پیشه تا رودهای مواج، از آفتابِ سرخ‌پوش تا ستاره‌ها مات شده، روزگاری در برابرش سر به فرود بود؛ او مادر بود، آرامگاه فداها، ملجأ خسته‌ها.
اما آیا حالا وجودی از او روی گیتی است؟ جز اسم مادر در لابه‌لای برگ‌های زرد پاییز، و خاطره‌ای که چو عطر یاس در کوچه‌های متروک می‌پیچد، چیزی از او محو گشته بود.

 

[BARAN_KH_Z]

روایت است در وی روزها، حتی شرشر ابر پیش پایش فرو می‌افتاد و سپهر برای تماشایی او، ابرها را جوار می‌زد. بوم، وقتی پای بی‌جامه‌اش را روا می‌داشت، گلبرگ می‌داد و باد، آرام‌تر می‌وزید تا مبادا روسری‌اش از دوشش بلغزد.
حالا اما، سراش خاموش است؛ گویی همه‌ی درها برای همیشه بسته‌ می‌باشد و بوی طعام گرم، جایش را به غبارِ سرد آرام داده است.

 

[BARAN_KH_Z]

شب‌ها، ماه از پشت تپه‌ها سر برمی‌آورد، پی ردّی از او. مرغ‌های بال‌دار بر سیم‌های برق، آوازی بریده زمزمه می‌شود، و بادی ملایم، لالایی‌های قدیمی‌اش را از پشت شیشه سرا به آگاهی می‌آورد؛ اما همه دست‌ها محو است تا دوباره گهواره‌ی خاطرات را آرام لرزش بدهد.

 

[BARAN_KH_Z]

و او یادش در رگ‌های گیتی جاری‌ست؛ هرگاه شرشر ابر بر شالیزار می‌بارد، بوی بوم، خویش بوی دست‌های خسته‌ات را دارد. هرگاه بادی بر شاخه‌ها می‌پیچد، صدای اوست که در گوش اشجار زمزمه می‌شود.
او رفته است، اما تا حالا، هر سحر، خورشید برای او بر‌می‌خیزد، حالا جویبار در پی‌اش آوا سر می‌دهد و حالا قلب گیتی، با یادش می‌تپد.

 

[BARAN_KH_Z]

ای مادرم،
تو رفته‌ای، و پس از تو، باد ملایم آواره، راهِ شالیزار است؛ باد، بی‌قرار، لا‌به‌لا ساقه‌های طلایی آوازت را می‌جوید.
و شرشر ابر، آرام‌آرام بر رخسار سبز گیتی فرو می‌غلتد، هم‌چو تا گویی سپهر، جامه‌ی عزا بر قالب دارد.

 

[BARAN_KH_Z]

تو رفته‌ای، و شالیزار، با بی‌شمار ریشه‌ی لطیف خویش، اغوش بوم را گرفته و می‌گرید. رودها، لابه‌لای بسترهای خاموشش، اسمت را زمزمه سر می‌دهد و باز به ارامی ابدی محو می‌شود.
آه، مادر!
از تو فقط ردّی بر دست‌های خسته‌ات
تا در آفتاب‌های گرم و مه‌آلودِ سپیده‌دم
به جسم گیتی روح می‌دهد و هسته‌ها را به رؤیا بدل می‌‌دهد.

 

[BARAN_KH_Z]

حالا مادر غایب‌ای،
اما در هر مه، در هر شرشر ابر، در هر بوی هسته‌های طلایی تازه، ردّ دیدت است تا از افق‌های دوردست بازمی‌گردد
و در دلِ علف‌ها محو می‌شود،
گویی که حالا هم بر شالیزار پاس می‌داری.

 

[BARAN_KH_Z]

و هر بادی ملایم تا بر شالیزار می‌لغزد،
پیامی از حضور تو با خود می‌آورد،
گویی ساقه‌های سبز در سکوت، قصه‌هایت را زمزمه می‌‌شود.
و هر قطره شرشر ابر، آوایی دست‌هایت را بازمی‌سازد، تا در آغوش ارامش گیتی و در خلوت شب، باز هم تو را می‌جویم و تو در خواب‌های خیسِ بوم، هوشیار هستی.