دلنوشته {زاراب} اثر •BARAN_kh_z کاربر انجمن رمان بوک•

[BARAN_KH_Z]

آسمان از رنجِ او به شوق آمد؛
آوازی نرم، چون آهی گمشده در بلندای آسمان، بر گیتی فرو چکید:
«ای مادر خسته، سال‌هاست سایه‌ام را بر تو گسترده‌ام، بارانم را به دست‌هایت سپرده‌ام،
اما آیا این خاکِ سیری‌ناپذیر، آرام نخواهد گرفت. من تماشاگرم؛ هر بامداد، دستانت امید را در دل شیارها می‌نشانند و شامگاه، با شانه‌هایی خمیده به خانه بازمی‌گردی، بی‌آن‌که حتی ماه بر لبانت تبسمی بپاشد.»

 

[BARAN_KH_Z]

شاهد بوده‌ام که عرق تو با گیتی درآمیخت و خوشه‌های طلایی، دل از گوهر تو ربودند. دعایت شاید روزی به گوش خدایی می‌رسید، اما او سال‌هاست به پرده‌ی همیشگی عادت کرده است.
باد، پاسخ را ربود و در لابه‌لای خوشه‌ها پنهان ساخت، چنان‌که گویی خودِ گیتی نیز از شنیدن این راز سر باز می‌زند.

 

[BARAN_KH_Z]

همه پدیده‌ها، از بادِ عاشق‌پیشه تا رودهای مواج، از آفتابِ سرخ‌پوش تا ستاره‌های مات، روزگاری در برابرش سر فرود می‌آوردند؛
او مادر بود، آرامگاهِ فداها، پناه خستگان.
اما اکنون آیا چیزی از او بر این گیتی مانده است؟
جز نامی که در لابه‌لای برگ‌های زرد پاییز خش‌خش می‌کند و خاطره‌ای که چون عطر یاس در کوچه‌های متروک می‌پیچد، آیا جز این ردّ محوی از او باقی‌ست؟

 

[BARAN_KH_Z]

روایت است در آن روزها، حتی شرشر باران پیش پایش فرو می‌افتاد و آسمان، برای تماشای او، ابرها را کنار می‌زد. زمین، چون پای بی‌کفشش را بر خود می‌دید، گلبرگ می‌داد و باد، آهسته‌تر می‌وزید تا مبادا روسری از دوشش بلغزد.
اکنون سرایش خاموش است؛ گویی همه‌ی درها برای همیشه بسته‌اند و عطر طعامِ گرم، جای خود را به غبارِ سردِ سکوت سپرده است.