تاریخ ایران زبان‌های ایرانی که دیگر رایج نیستند

[اولدوز]

زبان‌ها و لهجه‌های ایرانی را بر حسب مراحل تحول آن‌ها می‌توان به سه دسته تقسیم کرد: زبان‌های ایرانی کهن، زبان‌های ایرانی میانه و زبان‌های ایرانی کنونی.

 

[اولدوز]

زبان‌های ایرانی کهن و میانه امروز دیگر رایج نیستند و آن‌ها را فقط بر حسب مدارکی که از آن‌ها به جای مانده است می‌شناسیم.

از زبان‌های ایرانی کهن با زبان فارسی باستان و اوستایی به وسیله مدارک کتبی آشنایی داریم.

 

[اولدوز]

فارسی باستان: زبانی است که در کتیبه‌های شاهان هخامنشی به‌کار رفته. از این شاهان کتیبه‌های متعدد به‌جای مانده است. قدیمی‌ترین آن‌ها متعلق به اریارمنه پدر نیای داریوش بزرگ (در حدود ۶۱۰ - ۵۸۰ ق. م. )، تازه‌ترین آن‌ها از اردشیر سوم (۳۵۸ - ۳۳۸ م.) است. مهم‌ترین اثر این زبان کتیبۀ بسیار مهم داریوش بزرگ بر صخرۀ بیستون (میدان همدان و کرمانشاه) است که در آن داریوش شرح نسب و چگونگی به شاهی رسیدن خود و جنگ‌ها و پیروزی‌های خویش و نام کشورهایی را که بر آن‌ها فروانروا بوده است بیان می‌کند.

 

[اولدوز]

تمام آثاری که از زبان فارسی باستان در دست است به خط میخی نوشته شده.

زبان اوستایی: این زبان، زبان یکی از نواحی شرقی ایران بوده است، ولی به‌درستی معلوم نیست کدام ناحیه و نیز روشن نیست که این زبان در چه زمان از رواج افتاده. تنها اثری که از این زبان در دست است «اوستا» کتاب مقدس زرتشتیان است. سرودهای خود زرتشت که کهن‌ترین قسمت اوستاست حاکی از لهجۀ قدیمی‌تری از این زبان است. متأخرترین تاریخی که برای زمان زرتشت می‌توان قرار داد قرن ششم قبل از میلاد است. بنابراین زبان «گاتها» تازه‌تر از این زمان نیست ولی ممکن است کهن‌تر نباشد.

 

[اولدوز]

اوستا به خطی نوشته شده که به خط اوستایی مشهور است و ظاهرا در اواخر دورۀ ساسانی (محتملاٌ در حدود قرن ششم میلادی) به همین منظور از روی خط پهلوی اختراع شده و بر خلاف خط پهلوی روشن و ساده و وافی به مقصود است.

 

[اولدوز]

اوستا در یک زمان نوشته نشده، بلکه چنان‌که از چگونگی زبان و مضمون قسمت‌های مختلفش پیداست، در دوره‌های مختلف انشاء شده است.

 

[اولدوز]

منبع: ایسنا