نیمه حرفه‌ای [زخمه‌ی خُلقان] اثر «لیلا مرادی نویسنده افتخاری انجمن رمان بوک»

[Leila Moradi]

همین کافی بود که طغیان کند، هر چه رشته کرد پنبه شد و نقطه‌ی پایانش هق‌هقی از عمق سی*ن*ه بود. جان بی‌رمقش تحمل ایستادن نداشت، همان‌جا با زانو روی چمن‌های نمناک باغ فرود آمد و بی هیچ پروایی گریه سر داد.
- برو، برو، چرا اومدی؟ دیگه نمی‌خوامت، برو. اذیتم نکن تو رو خدا!
آزارش می‌داد؟! جلویش نشست. ریمل‌های پخش شده‌ی روی صورت دخترک، سیاهه آبی تا روی چانه‌اش به راه انداخته‌بود.
- نکن با خودت این‌جوری، الان حالت خوب نیست... .
غمگین سرش را خم کرد تا او را مجبور کند سرش را بالا بیاورد، تا از او رو نگیرد.
- به من نگاه کن، منم امیر، اومدم تو رو از این‌جا ببرم. غلط کردم ماه‌بانو، اون لحظه فشار روم بود، حالیم نبود چی میگم، بعد هر چقدر خواستی مجازاتم کن. الان فقط باید از این‌جا بریم، یالا بلند شو.
شوری اشک را روی لبش احساس کرد. چقدر سیاه‌بخت بود! نوش‌دارو بعد مرگ سهراب؟! با صدای بلند خواننده که ورود عاقد را اعلام می‌کرد تکان خفیفی خورد. حتی زمانی برای خداحافظی هم نمانده‌بود. نگاهش کرد، به زلف سیاه پریشانش که پیشانی بلند و قشنگش را پنهان می‌داشت، به گره بین ابروان پرپشت مردانه و فک منقبض شده‌اش که رد خشم و دلخوری ساطع شده از آن، هنوز بوی محبت و عشق عمیقی را می‌داد. لبش را گاز گرفت تا گریه‌اش بلند نشود. می‌خواست برای آخرین بار نگاهش کند، وگرنه حسرتش تا ابد در دلش می‌ماند. آه خدا! چرا این افکار ضد و نقیض دست از سرش برنمی‌داشتند؟!
درد است وقتی کسی را از عمق وجودت بخواهی، اما نتوانی کنارش باشی. حتی اگر حسامی نبود، چطور دلش را دوباره راضی می‌کرد و همراه این مرد میشد؟ نه، آب ریخته جمع شدنی نبود. سعی کرد محکم باشد، از جا برخاست و گرد و غبار جا مانده را از روی سفیدی لباس زدود. در نگاه امیر هنوز هم برق امید سوسو می‌زد و او دلش را از سنگ کرد تا نشکند، تا نلغزد.
- برو، من و تو سهم هم نبودیم.
نتوانست آرام بماند، عصبی دست لای موهای نامرتب سیاهش فرو کرد و قدمی جلو آمد.
- این حرف‌ها چیه آخه بهم می‌زنی؟ تو مال منی.
انگشت به سی*ن*ه‌اش کوبید و با حرص تکرار کرد:
- مال من.
او مال هیچ‌کَس نبود، در حالی که اختیار زندگی خودش را هم نداشت. نگاه به چهره‌ی خسته‌اش داد. دانه‌های درشت عرق از پیشانی‌ تا گردنش امتداد داشت. چشمان گود افتاده‌اش، حتماً از بی‌خوابی‌های شبانه بود. اصلاً به او چه که نگرانش بود؟ نگاه به ماه کم‌نور درون تیرگی آسمان داد که برای روشن نگه داشتن خود به هر دری می‌زد تا ابرهای سرد و قدرتمند را از خودش دور کند. انگار خودش را در آن تصویر تلخ می‌نگریست. زبان سرخش در این وضعیت، بدجور هوای طعنه زدن داشت:
- برو پی زندگیت، کارت مهم‌تره استوار!
امیرعلی وا رفته صدایش زد که سر به زیر افکند و بغض بی‌وقتش را پس زد.
- حالا دیگه خیلی دیره، کاش نمی‌اومدی.
چقدر سخت است حرف دل و زبانت یکی نباشد. اگر کمی زودتر می‌آمد، وقت داشت تا شاید دلش با او صاف شود؛ اما در این شرایط، باید با درد خودش می‌سوخت و می‌ساخت. یک نگاه به آن‌سوی باغ انداخت، حتماً خانواده‌اش نگرانش شده‌بودند. حسام چطور؟! آستین مروارید‌دوزی لباسش در حلقه‌ی دستی کشیده شد، به صاحب این دستان که امشب دیوانگی به سرش زده‌بود نگاه انداخت و اخم ریزی کرد.
- ولم کن.
گوشش به این حرف‌ها بدهکار نبود، این همه راه نیامده‌بود که همچین جوابی بشنود. زیر و بم این دختر را می‌شناخت، زبانش نیش می‌زد و اما آن چشمان افسون‌گرش که در میان گرد غم می‌درخشید را از او می‌دزدید.
- به من نگاه کن، چی جلوت رو می‌گیره؟ من که پشتتم، از چی می‌ترسی؟ سر یه حرف همه چی رو خراب نکن بانو. قول میدم هر طور شده انتقالی بگیرم؛ تو فقط بیا.
این لحن پر از خواهشش را باید کجای دلش می‌گذاشت؟ کاش همه‌چیز یک کابوس باشد، از آن کابوس‌هایی که میانه‌اش بیدار می‌شوی و خوشحالی که فقط یک خواب بود؛ اما صد حیف که همه‌ی این وقایع در بیداری برایش رخ می‌داد. آستین لباسش را از دستانش جدا کرد و پشت به او به سمت پله‌های مارپیچ مرمری باغ گام برداشت. دامنش را بالا گرفت و با آن پاشنه‌های بلندش دو پله بالا رفت که صدای محکمش درجا متوقفش کرد.
- وایسا ماه‌بانو! فرار نکن.
ترسید از صدای بلندش کسی در این سوراخ گوشه‌های باغ متوجه شود و مگر میشد این بی‌آبرویی را جمع کرد؟! با حرص به طرفش برگشت و آهسته تشر زد:
- دست از سرم بردار، اون موقع که بایستی می‌بودی سرت گرم جنگ بود، الان اومدنت هیچ فایده‌ای نداره؛ برو تا شر نشده.
صورتش از این جمله درهم رفت، رگ گردنش باد کرد و نفس پر صدایی کشید. فقط یک پله فاصله‌شان بود. قد و قامت بلند این مرد، بدجور خودنمایی می‌کرد؛ مردی که سعی داشت خشم درونش را کنترل کند‌.
- حالم رو از اینی که هست خراب‌تر نکن. تو چت شده؟ یعنی می‌تونی همه چی رو فراموش کنی؟ هوم؟

 

[Leila Moradi]

خواست با قاطعیت سرش فریاد بکشد که «آره، همون روز کذایی از چشمم افتادی.» اما هنوز لب از لب تکان نداده‌بود که صدای آشنایی به گوشش خورد، صدای مردی که نامش را با هشدار خطاب می‌کرد. تنش یخ بست و چشمانش از حدقه بیرون زد. دامن لباس در دستش مشت شد. امیرعلی دست به جیب، از مقابل صورتش گردن کشید. با دیدن مرد مقابلش خون به چشمانش دوید. مردک بی‌وجود! چطور به خودش اجازه داد که روی زن زندگی‌‌اش دست بگذارد؟ حقش نبود همین‌جا خونش را بریزد؟ حسام با نگاهی ترسناک یک قدم به سمتشان برداشت و نگاهی توأم با اخم بینشان رد و بدل کرد. دوست نداشت به آن فکری که در ذهنش جولان می‌داد اجازه‌ی پیشروی بدهد، الان وقت دعوا نبود. بدون این‌که به حضور امیرعلی توجهی نشان بدهد، جلو رفت و کنار ماه‌بانو ایستاد. لبخند تصنعی به صورت مضطربش زد و دست سردش را گرفت که از نگاه امیر دور نماند، در یک لحظه آتشفشان شد و چنان نعره‌ای زد که پرده‌ی گوشش لرزید.
- دست کثیفت رو بردار.
این وسط ماه‌بانو، با نگرانی و اضطراب نگاهشان می‌کرد. نکند دعوا شود؟
وای که اگر همه بفهمند دیگر روی سر بالا گرفتن نداشت. مرور این افکار بی‌سر و ته بدنش را بی‌حس و بی‌حس‌تر می‌کرد و رمق از تنش می‌رفت. حسام آدم زرنگی بود، وگرنه که الان باید امیر را به قصد کشت می‌زد؛ ولی هیچ‌ جوره نمی‌خواست مراسم را به‌هم بزند، برای همین پوزخندی نثار مرد خشمگین رو‌به‌رویش که امشب بد غیرتش به بازی گرفته شده‌بود کرد و دستی به گوشه‌ی لبش کشید.
- بهتره به جای گلو پاره کردن از سر راهم کنار بری علی‌آقا، چون واسه خودت بد میشه. ماه‌بانو زن منه و هیچ‌کَس نمی‌تونه این رو انکار کنه.
به دنبال حرفش دست دخترک را گرفت و همراه خودش کشید که ناگهان از پشت یقه‌ی ضخیم کتش چنگ خورد.
- من کوتاه بیا نیستم نامرد! زود باش دستش رو ول کن. ماه‌بانو ازش فاصله بگیر.
دخترک، مستأصل و حیران مانده‌بود چه کند. این دیگر چه مصیبتی بود؟ چرا این شب تمام نمی‌شد؟ ثانیه‌ها برایش به کندی می‌گذشت. حسام دیگر نخواست با ملایمت برخورد کند، دست ماه‌بانو را رها کرد و در حالی که موبایلش را از جیبش بیرون می‌کشید، آن دو پله را با یک گام طی کرد و سی*ن*ه به سی*ن*ه‌ی امیرعلی ایستاد.
- مثل این‌که زبون خوش حالیت نیست. دلم نمی‌خواد دستم به خونت آلوده شه همسایه! برو تا زنگ نزدم نگهبانی، وجهه‌ی خوبی برات نداره جناب‌ استوار.
خودش به حرفش کوتاه خندید و تمسخرآمیز چروک یقه‌ی لباس فرم نظامی‌اش را درست کرد. کینه‌‌اش آن‌قدری قوی بود که حال دست روی عشق دوست قدیمی‌اش بگذارد و چه خوشایند بود که سرخوردگی‌اش را می‌دید. در آن‌سو، ماه‌بانو می‌ترسید که امیرعلی یک وقت با کله‌شقی‌‌اش کار غیرعاقلانه‌ای انجام دهد. مثل بید می‌لرزید. کسی به او توجه نداشت. این دو رفیق قدیمی، حال در قالب رقیب برای هم شاخ و شانه می‌کشیدند و رجز می‌خواندند.
- چه فکری توی سرته، هان؟ می‌خوای به چی برسی؟ آخه لامصب، نگو بهش یه شبه علاقه پیدا کردی که سرم رو می‌کوبونم به دیوار.
کاش این آب و آتش‌زدن‌ها را خیلی قبل‌تر انجام داده‌بود تا کار به این‌جا نمی‌کشید. تنها شاهدی که با لذت، گلو پاره کردن‌های این مرد را تماشا می‌کرد، حسام بود که با بی‌رحمی به صورت آشفته و بیچاره‌وار رفیق سابقش زل می‌زد‌.
- بارت رو سفت نگه دار و به بقیه تهمت نزن.
این دیگر زخم کاری بود. انگار چاقو را تا ته درون قلبش فرو کرده‌بودند. چنان سیلی به صورتش زد که یک‌طرف سرش کج شد و در جایش سکندری خورد. ماه‌بانو با نگاهی مات به صحنه‌ی مقابلش چشم دوخته‌بود. اشک‌هایش به طور خودکار روی صورتش بارانی شدند. قرار بود چه اتفاقی بیفتد؟ حسام مثل ببر زخمی کمر راست کرد. از استرس روی پله‌ی سرد باغ وا رفت و دست بر قلب ناکوکش گرفت. حسام پیش‌تر آمد، مثل شیر آماده به حمله‌ای بود که هر آن امکان داشت غرش کند. امیرعلی نگاهش فقط به ماه‌بانو بود، سیاهی چشمانش روی صورت گریانش می‌چرخید. حسام رد نگاهش را گرفت که به او رسید. اخم‌هایش درهم رفت. زیر لب فحش بدی داد. اگر به هر نحوی جشن خراب میشد، همه چیز را از چشم امیرعلی می‌دید. شاکی به طرفش پا تند کرد و یقه‌اش را بین دو دست فشرد.
- به من نگاه کن مرتیکه! عشق یه‌قرونیت رو بذار توی صندوق تا خاک بخوره‌. ماه‌بانو محرم منه. بخوای یه بار دیگه بهش نزدیک شی و این اراجیف رو بگی در کشتنت دریغ نمی‌کنم.
چرا یک مشت بر دهان حسام نمی‌کوبید؟ انگار تمام غم عالم را در چشمان امیر ریخته‌بودند. به خدا که افتادن شانه‌ها و صدای شکستن قلبش را شنید. تحمل این سرافکندگی‌اش را نداشت، از جا بلند شد و به طرفش رفت، بی‌توجه به حسام جلویش ایستاد. نگاه مهربانش را از او دریغ می‌کرد و به سنگ‌ریزه‌های روی زمین می‌داد.

 

[Leila Moradi]

- تو رو خدا برو، نمون، چرا برگشتی؟
به زور خود را سرپا نگه داشته‌بود؛ مرتعش شدن بدنش را نمی‌توانست کنترل کند. حسام یک تای ابرویش بالا رفت. پوزخندزنان امیرعلی را می‌پایید که بهت‌زده از چهره‌ی غمگین محبوبکش چشم نمی‌گرفت. صدایش انگار از ته چاه بیرون می‌آمد:
- ماه‌بانو!
گوش‌هایش را گرفت تا نشنود.
- برو از این‌جا، من قراره زن حسام شم. نمی‌خوام ببینمت، برو.
این مرد را با حرف‌هایش می‌کشت، خوب می‌دانست؛ ولی چاره‌ی دیگری برایش نگذاشته‌بود. این حرف‌ها نیاز بود تا از او متنفر شود، تا برود و پشت سرش را هم نگاه نکند. حسام لبخند پیروزمندانه‌ای گوشه‌ی لبش نشست. پیش آمد و دست پشت کمر تازه عروسش گذاشت. نگاه شوکه امیرعلی، روی حلقه‌ی دستش که دور کمر باریک ماه‌بانو می‌پیچید چرخ می‌خورد. مغزش قفل بود و نمی‌فهمید چه چیزی باعث شده‌بود که حسام این‌طور از پشت به او خنجر بزند. در نگاهش شیطان لانه کرده‌بود.
- شنیدی که، نمی‌خواد ببینتت، پس زودتر شرت رو کم کن.
جواب تیکه‌اش را نداد و جلوی ماه‌بانو ایستاد. چشمه‌ی پر آب و رخسار نزارش، با آن چانه‌ی لرزانی که سعی می‌کرد کنترلش کند، چه معنی می‌داد؟ ابرو در هم کشید.
- تو عقلت رو از دست دادی؟ من اومدم به خاطر تو، نمی‌تونی من رو از سر خودت باز کنی. این چرت و پرت‌ها چیه؟!
پیراهنش را از بس چلانده‌بود که گمان داشت چروک شده‌است. نگاهش از سیاه‌چاله‌های عمیق و پر نفوذش گریزان شد. کاش همین‌جا از هستی ساقط شود، کاش لال گردد.
- من و تو هیچ‌وقت ما نمی‌شیم، از... از اول هم اشتباه بود. من نمی‌تونم با آبروی خونواده‌ام بازی کنم. همه چی رو فراموش کن.
این حرف را زد و آخرین نگاهش را به صورتش دوخت، جوری که تا مدت طولانی در ذهنش ثبت شود. معشوق که از عشقش متنفر نمی‌شود، حس او حالا فقط دلخوری بود و بس. لعنت بر این بخت شوم! اگر دو روز زودتر می‌آمد چه از دنیا کم میشد؟! انگار با این حرف، نه تنها آب سردی روی آتش درون مرد مقابلش نریخته شد؛ بلکه به نقطه‌ی اوج جوش رسید. عربده زد، هر چند خسته، هر چند با بغض:
- نمی‌تونی، نمی‌تونی لعنتی! من دوست دارم، نمی‌تونی من رو بازی بدی.
دیگر تلاشی برای جلوگیری اشک‌هایش نکرد.
«من رو ببخش عشق من، این دنیا پر از عذابه واسمون. تو ببخش که خودم اسیر سرنوشتم شدم. حالا این‌طوری بی‌حساب می‌شیم.»
و امیر در ذهنش فکر می‌کرد تاوان یک حرف نا‌به‌جا نباید تا این حد سنگین باشد، نباید. آخرین سکانس عشقشان چقدر تلخ پایان یافت، تا عمر داشت فراموشش نمی‌شد. حسام صبرش به پایان رسید، دست دخترک را گرفت و از آن‌جا دورش کرد. تا لحظه‌ی آخر نگاه ماه‌بانو روی امیرعلی جا ماند که شوکه وسط باغ ایستاده‌بود و دور شدنش را تماشا می‌کرد؛ گویی تمام شدن عشقش را با چشمانش بدرقه می‌کرد. قرار نبود این‌طور بشود، آخر این قصه باید جور دیگری رقم می‌خورد. در آن‌سو، ماه‌بانو حس می‌کرد محتویات معده‌اش دارد بالا می‌آید. کمی که دور شدند، دستش را از حصار انگشت‌های حسام آزاد کرد و وحشت‌زده پای باغچه خم شد. بدتر از این نمی‌شد. چیزی در گلویش نبود و فقط بی‌جهت عق می‌زد. دَستمالی جلوی صورتش قرار گرفت، سر بالا آورد و به چهره‌ی جدی و نگاه تیزش چشم دوخت. این یکی را باید کجای دلش می‌گذاشت؟ حسام، در سکوت دَستمال را روی صورتش حرکت داد؛ از زیر چشمانش گرفته تا گونه‌ها و لبش. وقتی که کارش تمام شد، اثری از سفیدی دَستمال نبود.
- بلند شو، به اندازه‌ی کافی امشبه رو گند زدی.
به دستی که سمتش دراز شده‌بود نگاه کوتاهی انداخت. با یادآوری آن نگاه مظلومانه‌ی امیر چانه‌اش شروع به لرزیدن کرد.
- حالم از خودم به‌هم می‌خوره.

 

[Leila Moradi]

نفسش را به دشواری از سی*ن*ه رها کرد و بزاق تلخ دهانش را قورت داد.
- از خودم متنفرم!
حسام تعلل نکرد و با اخم شدت یافته، دست برد و تور را روی صورت بدون آرایشش قرار داد.
- متنفر نباش، عادت می‌کنی؛ به حضورم توی زندگیت عادت می‌کنی.
چیزی نگفت و فقط با نفس‌نفس نگاهش کرد. منظورش از این حرف چه بود؟ از این ازدواج چه منفعتی می‌برد؟ کاش که بفهمد.
***
هر دو دستش را از روی فرق سرش برداشت و دست بر گلویش کشید. چرا این غده‌ی چرکی نمی‌ترکید و راحتش نمی‌‌گذاشت؟ به سختی کمر راست کرد و ایستاد. هیچ‌گاه در عملیات‌ها این‌چنین از پا نیفتاده‌بود. زخم‌هایی که تروریست‌ها می‌زدند کجا و این زخم کجا! به واقع که کاری بود. برگشت برود که نگاهش به فاطمه افتاد. با چشمان پر آب و نوک بینی سرخ شده، به زور گریه‌اش را کنترل می‌کرد. برای امشب به خودش رسیده‌بود. در آن پیراهن بلند فیروزه‌ای و شال حریر هم‌رنگش مثل فرشته‌های آسمانی می‌ماند. خوب از دل خواهرکش خبر داشت. هیچ‌وقت به رویش نیاورد که چرا عکس مهران را زیر تختش قایم می‌کند. مهران رفیق و برادرش بود، چه کسی از او بهتر؟ حال با این وضعیت به وجود آمده، زندگی فاطمه هم به تلاطم افتاده‌بود. از خودش پرسید:
«چه وضعیتی؟»
ماه‌بانو هنوز بود، بالای پشت بام منتظرش می‌نشست و دیر که می‌کرد غرغرکنان برایش چشم‌غره می‌رفت و می‌گفت:
«یه استوار نباید این همه بی‌نظم باشه!»
او هم برای رفع دلخوری با گل و لواشک‌های ترش اناری سر و ته‌اش را هم می‌آورد. نگاهش را به ریسه‌های روشن و رنگی آن‌سوی باغ داد‌. هنوز که عقد نکرده‌بودند، کرده‌بودند؟ فاطمه وقتی برادرش را در آن حال دید دلش خون شد. نگران و هول‌کرده در اطراف چشم گرداند و به سمتش پا تند کرد. در بین راه دامن لباسش را بالاتر نگه داشته‌بود تا زیر پاشنه‌‌ی نوک‌تیز کفش‌های سفیدش گیر نکند.
- داداش علی!
فقط همین، علی گفتن‌هایش او را به یاد ماه‌بانو می‌انداخت که مثل بچه‌ها قهر می‌کرد و می‌گفت:
«حالا اگه علی خالی صداش نزنی می‌میری؟!»
همیشه یا برایش امیر بود یا امیرعلی، می‌گفت:
«علی خالی بهت نمیاد.»
راه نفسش بسته شد. کمی خم شد و مشت آرامی به سی*ن*ه‌‌اش زد. فاطمه دلواپس و نفس‌زنان بازویش را گرفت.
- چت شد؟ بهتره از این‌جا بری داداش، اومدنت الان... .
چنان به سمتش برگشت که ترسید و عقب‌گرد کرد. از این حال غریب برادرش وحشت به جانش افتاد. زبانش لال، انگار طلسمش کرده‌بودند که مثل خون‌آشام‌ها به او چشم دوخته‌بود.
- جلو نیا... .
سرفه‌ی خشکی کرد و نفس سنگینش را با بازدم محکمی بیرون فرستاد.
- کاش بمیرم، چرا زنده‌ام فاطی؟
یک لحظه دریای خروشان میشد و حال مثل دوازده سالگی‌هایش آرام و مظلوم.
مثل گذشته، با آن‌که هفت سال از او کوچک‌تر بود دردش را خرید و غم‌خوارش شد.
- این چه حرفیه داداش؟! خودت رو عذاب نده... .
مکث ریزی کرد و آهسته ادامه داد:
- خب..‌. خب حتماً خدا نخواسته.
صدای پوزخندش را شنید و از حرفی که بر زبان آورد خجالت کشید. داشت چه کسی را توجیه می‌کرد؟ خودش هم شوکه بود، آن‌قدر سریع همه‌چیز اتفاق افتاد که اصلاً متوجه نشد کی ماه‌بانو بله داد و لباس عروس تنش کردند. امیرعلی با حالی خراب، دست بر تنه‌ی چنار بلند و کهن‌سال گرفت و قدمی برداشت. برادر کوه محکمش یک شبه کمرش خم شده‌بود که این چنین فرو ریخته، مثل یک آدم گیج و مریض راه می‌رفت. پشت سرش حرکت کرد و دست پیش برد تا کمکش کند.
- داری کجا میری؟ بیا برگردیم خونه، تو رو به خدا آروم باش.
دستش را پس زد و با همان وضعیت به راهش ادامه داد. از سنگ‌فرش عبور کردند. سمت راست به محل جشن منتهی میشد، به همان سو قدم کج کرد که فاطمه، سریع آستین لباسش را کشید و به التماس افتاد:
- داداش جون مامان‌نرگس وایسا. می‌خوای بری چی کار کنی؟

 

[Leila Moradi]

ایستاد، اما می‌لرزید. فاطمه خوب می‌دانست قسم اولش جان مادر بود. فین‌فین‌‌کنان جلویش ایستاد. کاش یک حرفی می‌زد، آرواره‌های فشرده‌ی فکش نشان از غوغای درونش داشت. می‌ترسید خدای نکرده سکته کند. انگار در این دنیا سیر نمی‌کرد و مثل مجسمه به نقطه‌ی نامعلومی چشم دوخته‌بود.
- یه چیزی بگو. بریم خونه، هان؟ الان اگه بری ماه‌بانو می‌بینتت، اون‌وقت شر میشه.
ماه‌بانو؟ خواهرش خبر نداشت که همان بدو ورود او را دید. قرار بود اولین مردی باشد که لباس عروس را در تنش ببیند، هزار بار قربان صدقه‌ی معشوقش رود و او هم تا صبح برایش ناز کند. حال سر بر بالین که می‌گذاشت؟ این افکار او را دیوانه می‌کرد. با زانو کف زمین نشست و موهایش را در چنگش فشرد. پلک بست و هم‌زمان قطره اشکی از چشمانش سرازیر شد. فاطمه از غم برادرش متأثر دور و برش را اول پایید و بعد کمر خم کرد.
- الهی آبجی واست بمیره، نکن با خودت این‌جوری. مامان‌اینا نمی‌دونن برگشتی، بری آبروریزی میشه. ماه‌بانو دیگه محرم اون مرده.
چرا یک لحظه خفه‌خوان نمی‌گرفت تا به درد خودش بمیرد؟
- برو فاطمه، این‌قدر روی نروم نرو.
پوفی کشید و لاخ موی خرمایی‌اش را از جلوی چشمانش کنار زد. این شب سرد و نفرین شده انگار قصد تمام شدن نداشت.
- بد کردم باهاش، منِ خر چه غلطی کردم؟!
متعجب از زمزمه‌ی حزن‌آلودش، با چشمانی ریز شده مقابلش چمباتمه زد.
- چی میگی علی؟ مگه تو چی کار کردی؟!
بالا و پایین شدن قفسه‌ی سی*ن*ه‌‌اش را می‌توانست از روی لباس فرمش ببیند. امیرعلی هر دو دستش را به صورتش کشید و چشم به آسمان دوخت.
- ماه‌بانو منتظرم بود؛ ولی منِ لعنتی دیر رسیدم.
به خودش سیلی زد و مردانه هق‌هق کرد.
- لعنت به بی‌غیرتیم، لعنت!
مدت‌ها بود که گریه‌‌اش را ندیده‌بود، طاقت نداشت این‌طور خودش را شماتت و مجازات کند. سرش را در آغوش گرفت، امیرعلی انگار منتظر یک شانه بود که بغضش را بیرون بریزد. شانه‌های محکم و پهنش لرزید و کمی بعد پیراهن دخترک بود که خیس از اشک‌های گرم برادرش شد.
«به خاطر آور که آن شب به برم
گفتی که بی تو ز دنیا بگذرم
کنون جدایی نشسته بین ما
پیوند یاری شکسته بین ما
گریه می‌کنم با خیال تو به نیمه‌شب‌ها
رفته‌ای و من بی تو مانده‌ام غمگین و تنها
بی تو خسته‌ام، دل شکسته‌ام، اسیر دردم
از کنار من می‌روی ولی بگو چه کردم
رفته‌ای و من آرزوی کَس به سر ندارم
آه قصه‌ی وفا با دلم مگو باور ندارم
بی تو خسته‌ام، دل شکسته‌ام، اسیر دردم
از کنار من می‌روی ولی بگو چه کردم
رفته‌ای و من آرزوی کَس به سر ندارم
آه قصه‌ی وفا با دلم مگو باور ندارم»
***
همه‌چیز تمام میشد، با یک بله، با چند تا خط عربی به مرد دیگری محرم و فکر کردن به کسی که آرزوهایش را با او ساخته بودی گناه میشد. چه دنیای عجیبی! مثل یک بازی با قانون‌های سفت و سخت که اگر دورش بزنی مجازات می‌شوی؛ اما او برعکس بقیه با قبول کردن این قانون‌ها داشت خودش را مجازات می‌کرد. تن دادن به یک زندگی اجباری، بدون عشق و علاقه چه عایدی برایش داشت؟ هیچ، جز پوچی و سیاهی که حال انگار خودش را درون قعر تاریکی می‌دید. داغ دلش بیشتر میشد وقتی می‌دید امیرعلی به خاطرش از همه‌چیز زده و آمده‌بود تا به این جدایی‌ها پایان بدهد. حال با این عذاب تمام‌نشدنی چطور می‌توانست به زندگی ادامه بدهد؟ مگر آن چهره‌ی غمگین و چشم‌های ناباورش از جلوی دیدگانش کنار می‌رفت! شب و روز ملکه‌ی عذابش میشد. این چه سرنوشتی بود که گریبان‌گیرش شده‌بود؟ همه برایشان آرزوی خوشبختی می‌کردند و ازدواجشان را تبریک می‌گفتند. چه خوشبختی؟ او از امشب بدبخت‌ترین عروس دنیا میشد، از امشب زندگی سیاهش شروع میشد. تا کی می‌توانست تحمل کند؟ چشمان برخی‌ها از ترحم پر بود و او به خوبی معنی‌شان را می‌دانست. با فشرده شدن دستش از افکار آشفته‌اش بیرون آمد. نگاه ماتش را به چهره‌ی مرد مقابلش داد که برخلاف حالت ناراضی اولیه‌اش، حال از این اتفاقات به وجود آمده خوشنود به نظر می‌رسید. در نزدیکی‌اش می‌رقصید؛ ولی فکر و خیالش جای دیگری پرسه می‌زد.

 

[Leila Moradi]

از این اجبار خسته بود. چرا باید برای مرد دیگری جز امیر می‌رقصید؟ تمام این صحنه‌ها را چه شب‌ها برای خودش رویاپردازی نکرده‌بود؛ با خود تصور می‌کرد که برخلاف عروس‌های دیگر انگشت کیکی‌اش را روی صورت امیرعلی بچسباند و او هم مثل همیشه به دیوانه‌بازی‌هایش بخندد و به شوخی تشر بزند:
«که من زن می‌خوام بگیرم یا بچه؟!»
آهی کشید. نگاهش در میان فضای نیمه‌‌تاریک، به سگرمه‌های توی‌هم رفته مرد مقابلش برخورد کرد. نور هالوژن‌های رنگی روی صورتش افتاده‌بود و از این فاصله می‌توانست برق خشم درون چشمانش را ببیند. اصلاً که گفته اخم مرد جذاب است؟ یک دروغ محض! خنده به هر لبی می‌آمد. لبخند‌های امیر را دیگر کجا میشد جست؟ ناگهان صدای سوت و دست بالا گرفت و آهنگ عوض شد. دوست داشت هر چه زودتر این عروسی مضحک تمام شود.
هنوز آغاز ماجرا بود، بعد از این را می‌خواست چه کار کند؟
خوب می‌دانست قرار نیست اتفاق‌های بهتری انتظارش را بکشد، باید خودش را آماده می‌کرد. نگاه حسام روی صورت رنگ‌پریده‌‌ی دخترک می‌چرخید. لبخند‌های کم‌جان مصنوعی‌ که به دستور فیلم‌بردار بر لب می‌نشاند بدجور به او دهان‌کجی می‌کرد. همین چند ساعت پیش وقتی حال بد ماه‌بانو را دید، وقتی متوجه‌ی برگشتن امیرعلی شد، به سرش زد قید همه چیز را بزند و دخترک را به خانه‌ی پدرش بفرستد؛ اما آن خوی سرکش درونش قد کشید و تمام آن افکار احمقانه را پاک کرد. دست سردش را بین انگشتانش نوازش داد. لرزید و مات نگاهش کرد. حسام کج‌خندی زد. فاطمه نگاه غمگینش را از صحنه رقصشان گرفت که چشمش گیر تیله‌های طوسی شد. اخم غلیظی بین ابروهای پهنش جا خوش کرده‌بود. در آن کت و شلوار براق سرمه‌ای مثل مانکن‌های جذاب آلمانی شده‌بود. موهای ژل زده‌اش با حالت خاصی تکه‌تکه مدل داده شده‌بود و ته‌ریش منظمی هم روی صورت سفید و عضلانی‌اش خودنمایی می‌کرد. هر دو نگاه از هم برنمی‌داشتند و از این فاصله با چشم‌هایشان حرف می‌زدند. چند روز بود که درست و حسابی و دل‌ قرص هم‌دیگر را ندیده‌بودند. خر که نبود! از او دوری می‌کرد، تماس‌هایش را یکی در میان جواب می‌داد. نکند او هم مثل خواهرش بی‌وفا شود و عهدش را بشکند؟ با حسرت نگاه از صورتش برداشت و سعی کرد حواسش را به رقص چاقوی حنانه بدهد. پیراهن عروسکی بنفشی بر تن داشت که کمربند طلایی روی کمرش می‌خورد و ماهرانه، با ناز می‌رقصید. الان باید او به جای حنانه می‌رقصید؛ قرار بود ماه‌بانو گلش را از پشت پرتاب کند و او بگیرد. مهران گاهی به شوخی می‌گفت:
«اگه فکر کردی مثل خارجکی‌ها همون‌جا جلوت زانو می‌زنم و ازت خواستگاری می‌کنم کور خوندی!»
چقدر آن خاطرات به نظر دور بودند، انگار سال‌ها از آن زمان می‌گذشت. یک نگاه کوتاه به مهران انداخت که دید حواسش به صحنه‌ی رقص است. یعنی او هم به همان روزهای گذشته فکر می‌کرد؟‌
***
آخرهای مراسم، تازه شروع عکاسی با اعضای فامیل بود. هیچ حوصله نداشت، دلش می‌خواست این لباس مسخره را از تن دربیاورد و یک دل سیر در اتاق کوچکش بخوابد. پاهایش در آن کفش‌های هفت سانتی درد گرفته‌بودند از بس سرپا ایستاده‌بود. ستاره‌خانم در آن ماکسی سبز زیتونی‌، عسلی چشمانش بیشتر نمود پیدا می‌کرد. آرایش ملایم روی صورتش و موهای مش شده‌ای که از زیر شال نازک کرمی‌اش نمایان بود، مثل ملکه‌ها نشانش می‌داد. وقتی حاج‌حسین به عکاس گفت یک عکس دونفری از آن‌ها بگیرد و ستاره‌خانم هم لبخندزنان دست دور بازوی همسرش حلقه کرد، ته دلش حسرت نشست. بعد از گذشت این همه سال، هنوز هم عشقشان رنگ اولیه را داشت. در همین اثنا، دستی دور کمرش پیچیده شد و ثانیه‌‌ای بعد لاله‌ی گوشش به لرزه افتاد.
- مثل چوب خشک واینستا، بریم پشت باغ، داخل آلاچیق عکس بندازیم.
یک نگاه متعجب، اول به او و بعد به عکاس خانمی که منتظر به آن‌ها نگاه می‌کرد انداخت. حرص درونش را کنترل کرد و سعی کرد دل‌گیری‌اش را به حسام نشان دهد. اخم به ابرو نشاند و گره کراوات نقره‌ایش را آزادتر کرد. نمی‌فهمید، چرا این‌قدر خودش را مشتاق نشان می‌داد؟

 

[Leila Moradi]

از او چه انتظاری داشت؟ که مثل عروس‌های دیگر خوشحال باشد و با عشق در بغلش عکس بیندازد؟! نه او مثل بقیه نمی‌توانست باشد؛ همه‌چیز یک اجبار بود و او ناچار به ادامه‌ی راه. این لباس را بقیه تنش کرده‌بودند که قادر نبود از تنش دربیاورد. خوب می‌دانست ذره‌ای دوستش ندارد و فقط با این رفتارها می‌خواهد عذابش دهد. اما چرا؟ این سوالی بود که هنوز جوابش را نمی‌دانست. احساس ضعیف بودن او را از درون می‌خورد. اگر امیر یک روز زودتر می‌رسید زیر تمام قول و قرارها می‌زد و انگشتر نشان حسام را پس می‌داد؛ اما اکنون هر زن دیگری هم به جایش بود نمی‌توانست به همه‌چیز پشت پا بزند و برود. خیلی سخت است؛ آدمی باید در شرایطش قرار بگیرد تا بفهمد.
***
نیمه‌های شب بعد از مراسم خداحافظی با خانواده، وارد خانه‌ای که از این پس قرار بود او و حسام در آن زندگی کنند شدند. نه مثل اکثر عروس‌ها در آغوش مادرش گریه کرد و نه خوشحال و سرمست از خون گوسفندی که زیر پایشان سر بریده‌بودند رد شد. همه‌چیز برایش خاکستری و بی‌روح بود. بوی نوی وسیله‌ها نگاه گذرایش را به مبل‌های راحتی داخل سالن سوق داد که ال‌مانند، جلوی تلویزیون بزرگ ال‌سی‌دی سمت چپ دیوار چیده شده‌بودند. پرده‌های بلند والن‌دار سفید با آن گل‌های درشت سبز رنگ، گرمای آرامش‌بخشی به خانه می‌بخشید. این همه جهیزیه را مادرش به همراه ستاره‌جون و حنانه زحمت چیدنش را کشیده‌بودند. آن‌قدر مغزش از افکار گوناگون پر بود که نپرسید حسام چطور این خانه را خریده! مگر در آن حجره چقدر سود می‌کرد؟ به ستون بلند و پهن کنار درب تکیه داد و خیالاتش را پس زد. حال دیگر نیازی نبود مثل عروسک خیمه شب‌بازی نقش بازی کند و لبخندهای مصنوعی بزند. اکنون زندگی جدید و نوپایش که از درون مثل یه ویرانه بود شروع میشد. حس‌های منفی یکی‌یکی به ذهنش هجوم آوردند. دلش فقط کمی خواب می‌خواست. کفش‌های پاشنه‌بلند سفیدش را از پا درآورد و گوشه‌ای انداخت. حسام بعد از قفل کردن درب‌های اتومبیلش وارد خانه شد. نگاهش به سوی دخترک جلب شد که با همان لباس عروس به دیوار تکیه زده‌بود. کلافه چشم از صورت ماتم زده‌اش گرفت. کتش ر‌ا از تن بیرون کشید و روی دسته‌ی مبل گذاشت. ماه‌بانو مستأصل به هر جایی نگاه می‌انداخت، جز حسام. اصلاً باید چه می‌کرد؟ با سر افتاده‌بود در چاه و خودش خبر نداشت. همان‌جا از روی دیوار سر خورد و روی کف‌پوش چوبی زمین زانوی غم بغل گرفت. یعنی از الان باید در کنار این مرد زندگی می‌کرد؟ چرا هنوز باور نکرده‌بود؟! این سکوت و خون‌سردی‌اش او را می‌ترساند؛ کاش حداقل می‌فهمید در آن ذهنش چه می‌گذرد. چرا پیشنهاد احمقانه‌اش را قبول کرد؟ یعنی خوشش می‌آمد که زنش عاشق مرد دیگری بود؟! هیچ جوابی برای سوال‌های ذهنش نداشت. وقتی حسام راهش را به سوی آشپزخانه‌ای که با دو پله از سالن جدا میشد کج کرد، تن بی‌رمقش را تکان داد و از جا بلند شد. با شانه‌هایی افتاده از راهرو گذشت و به سمت یکی از اتاق‌ها گام برداشت. تا پایش را داخل گذاشت بغض کهنه‌اش سر باز کرد؛ در این چهاردیواری خلوت می‌توانست آزادانه دردهایش را بیرون بریزد. حسام عصبی از هق‌هق‌های بلند دخترک، لیوان آبی برای خودش ریخت و یک نفس سر کشید. گریه‌هایش عین مته داشت مغزش را خرد می‌کرد. صدا از اتاق میهمان می‌آمد، به همان سمت رفت و بدون تعلل دربش را محکم باز کرد. شانه‌های دخترک بالا پرید و ترسیده نگاهش کرد. خشمگین دستانش را دو طرف چهارچوبش گذاشت و پلک‌ باز و بسته کرد تا بر اعصابش مسلط شود. دخترک از بس گریه کرده‌بود، تمام چشمانش پف‌آلود، مثل یک نقطه دیده میشد.
- پاشو لباس‌هات رو عوض کن، زودتر این مسخره بازی رو فیصله بده.
مسخره بازی؟ به خیالش این حال و روز مثل یک بازی بود؟! نمی‌فهمید، این مرد هیچ از عشق نمی‌دانست. وقتی در اتاق قدم گذاشت، سه کنج دیوار در خودش جمع شد. چشمش به او بود که داشت جلوی آینه‌ی قدی اتاق پیراهنش را از تن در‌می‌آورد. آرامش چون هیزمی که در کوره‌ی آتش شعله می‌گرفت، می‌سوخت. باید یک‌جور التهاب درونش را کم می‌کرد‌. هنوز لباس عروسش را عوض نکرده‌بود. صدای شرشر آب از سرویس بیرون می‌آمد. کاش همین‌جا زندگی‌اش به پایان می‌رسید. حضور این مرد در زندگی‌اش را چطور می‌پذیرفت؟ امشب سرنوشتش از این‌رو به آن‌رو شده‌بود؛ بام خوشبختی‌اش چیزی جز بیچارگی به او هدیه نداد. از این پس با این دل عاشق که برای یک نفر دیگر می‌تپید چطور زندگی می‌کرد؟ مثلاً قرار بود امیرعلی را نقره‌داغ کند؛ اما خبر نداشت که اول از همه خودش در آتشی که روشن کرده‌بود تبدیل به خاکستر میشد. در آن‌سو، داماد امشب، در هوای سرد تراس با کشیدن سیگار به افکار پریشانش نظم می‌داد. پلک روی هم فشرد. به دخترک تا حدودی حق می‌داد، خودش هم زمان نیاز داشت تا این تغییرات را بپذیرد؛ ولی این وضع تا کی باید ادامه می‌یافت؟ صدای زنگ موبایلش برخاست. از دیدن شماره لبخند کجی روی لبش نشست. انگشتش روی دکمه سبز لغزید و موبایل را بغل گوشش گذاشت.
- فکر نمی‌کردم کلاغ‌ها این‌قدر زود بهت خبر برسونن.
خودش را برای خشم این مرد آماده کرده‌بود، انتظار دیگری نمی‌رفت. لحن حق‌به‌جانب و مسلط همیشگی‌اش، اکنون کمی شکننده شده‌بود.
- کار اشتباهی کردی که خودت رو وسط بازی انداختی پسرجون! مراقب خودت باش.
پوزخند زد و به لبه‌ی فلزی نرده‌های سفید تکیه داد.
- می‌دونی شاهرخ‌خان، ما هر دو انگیزه‌های مشترکی داشتیم؛ اما راهمون یه نموره فرق داشت. فعلاً هم برگ برنده دست منه.
صدای نفس‌های سنگین و حرص‌آلودش در پشت خط پیچید. از به‌هم خوردن نقشه‌هایش حسابی آشفته بود.
- هنوز بازی تموم نشده، نشونت میدم با من درافتادن چه عواقبی داره.
هشدارش را جدی نگرفت. آب‌دهانش را جمع کرد و با صدا از همان بالا روی حیاط پرت کرد.
- دیگه نمی‌خوام شماره‌ات رو، روی گوشیم ببینم. عزت‌زیاد!

 

[Leila Moradi]

***
بینی‌اش را درون نرمی پارچه‌ی مل‌مل فرو کرد و پلک‌های خسته‌اش را بست.
وقتی با آن چشمان سیاه پر ذوقش لباس عروس ساده‌ی دنباله‌داری را با انگشت نشانش داد، اخم کرد و گفت:
- این چیه بانو! یه چیز بهتر بردار چشم آدم رو بگیره.
و بعد به پیراهن پف‌دار گیپوری اشاره کرد که دنباله‌ی کمی داشت. بینی‌ دخترک چین خورد و چانه بالا داد.
- اصلاً! حرفش رو هم نزن. آدم توش خفه میشه. من می‌خوام توی شب عروسیم راحت باشم.
آن‌قدر گفت و گفت که راضی شد همان پیراهن سنگ‌دوزی شده‌ی صدفی رنگ را برایش بخرد. چه شب‌ها او را در آن لباس تصور نکرده‌بود. امشب کم از یک فرشته نداشت. عقربه‌های بیدار ساعت نیمه‌شب را نشان می‌داد. دیگر باید مراسم تمام شده باشد. بلند شد و پشت پنجره ایستاد، بازش کرد تا بلکه هوای تازه‌‌ای به اتاق خفه‌اش بیاید. با چند دم و بازدم عمیق هوا را به ریه‌هایش کشید. این درد بی‌درمان تا ابد همراهش بود. حال ماه‌بانویش در آغوش مرد دیگری شب را صبح می‌کرد. پیراهن در میان مشتش مچاله شد. فکر ترسناکی در سرش می‌چرخید که نکند حسام از سر کینه‌ و کدورت‌های گذشته، دست به تلافی زده باشد! یک‌سوی ذهنش این فرضیات مزخرف را نفی می‌کرد. پس انگیزه حسام از سر چه بود؟ آن نگاه نفرت‌آلودش او را به یاد روزهای تاریک گذشته می‌انداخت. به‌حتم خیالاتی شده‌بود. نگاهش به ماه افتاد که در میان تاریکی شب دل‌فریبی می‌کرد. یادش هست یک‌بار وقتی به مأموریت راه دور رفته‌بود، ماه‌بانو از پشت تلفن ابراز دل‌تنگی می‌کرد. حال چقدر آن روزها در نظرش دور و مبهم بودند‌.
***
یک‌ساعتی گذشته‌بود و دخترک قصد نداشت به مکالمه پایان دهد.
- کاش می‌تونستیم تصویری با هم صحبت کنیم، این‌جوری حداقل هم‌دیگه رو می‌دیدیم.
امیرعلی در جواب خنده سر داد و زبان به شوخی باز کرد:
- من همین الانش هم دارم تو رو می‌بینم. چقدر زیبایی بانو! امشب قرص کاملت رو نشون منِ دل‌خسته دادی. قصد داری دیوونه‌ام کنی؟
دخترک که از حرف‌های بی‌سر و ته‌اش هیچ سر درنمی‌آورد گیج و منگ پرسید:
- چی میگی امیر؟ مثل این‌که بی‌خوابی زده به سرت، داری هذیون میگی.
دوباره بریده خندید و گفت:
- ندیدی که، ما یه خانم ماهه توی آسمون داریم که شب‌ها میاد پیشم، منتظره بیام لب تراس تا نگاش کنم.
از این جمله‌‌، قلب دخترک به تپش و احساساتش به غلیان افتاد. میان بغض و خنده نامش را صدا زد و او هم مثل هر بار جانش را تقدیمش کرد.
***
قطره اشک سمجی از گوشه‌ی چشمش غلتید و میان ته‌ریشش جاری شد. زیر لب زمزمه کرد:
- قرار نبود که تا ابد دل‌تنگیم با دیدن ماه رفع شه. چرا یه‌خورده دووم نیاوردی بی‌معرفت؟ یعنی این‌قدر تحملت کم بود؟!
پاهایش تحمل وزنش را نداشتند، تعادلش را با گرفتن لبه‌ی میز حفظ کرد تا از افتادنش جلوگیری کند. کمرش خم شد، اما روی زمین فرود نیامد. لباس عروس در پنجه‌هایش چنگ می‌خورد. نگاه خون‌بارش را به آسمان دوخت و از ته دل خدا را فریاد کشید.
***
با صدای زنگ ساعت، لای پلک‌هایش را گشود. اول فکر کرد در اتاق نقلی خودش هست، اما این مکان غریبه و نیمه‌تاریک با وسیله‌های جدید، همه‌چیز را مثل نوار فیلم در ذهنش اکران کرد. دست برد و اول از همه ساعت را خفه کرد و بعد چشمانش را مالید؛ از فرط گریه‌ به سوزش افتاده‌بود. نیم‌خیز شد و ملحفه‌‌ی مخمل را از روی خود کنار زد. دیشب در این تخت دو نفره‌ی نرم و شاهانه خوابش برده‌بود؟ چرا چیزی یادش نمی‌آمد؟! دستی به سر پردردش کشید و از روی تخت که وسط اتاق قرار داشت بلند شد. بوی چسب چوب تازه زیر بینی‌اش پیچید. تابلویی از زنی زیبا که با آن چشمان کهربایی و لبخند ملیحش سوار بر اسب قهوه‌ایش نشسته‌بود توجه‌اش را معطوف به خود کرد. فضای مرتب و دلباز اتاق، کمی از اضطراب درونش را کاست. به سمت کمد دیواری آنتیک مقابلش قدم برداشت و کشوها را زیر و رو کرد؛ با دیدن لباس‌خواب‌ها‌ی باز و رنگی پوزخندش به هوا رفت، مادرش هیچ چیزی برایش کم نگذاشته‌بود. بافت سفیدی از درونش بیرون آورد و جلوی آینه از شر آن لباس عروس مسخره راحت شد. شالی روی موهای خشک و شانه نخورده‌اش گذاشت؛ دوست نداشت نگاه آن مرد به موهایش بیفتد، هر چند که محرم باشد. از اتاق خارج شد. راهروی باریک و طولی را از سر گذراند تا به سالن رسید. چشمش به حسام افتاد که روی کاناپه، در حالی که کت دامادی‌اش را به عنوان پتو روی خودش گذاشته‌بود، داشت خواب هفت‌پادشاه می‌دید! لبخند تلخی زد، سر و وضع زندگی‌اش واقعاً دیدنی بود. نمی‌دانست باید خوشحال میشد که حسام به او علاقه نداشت یا نه! هر چه باشد از او ممنون بود، چون واقعاً حال مساعدی نداشت. دیشب را قسر در رفت، تا ابد که نمی‌توانست نزدیکش نشود. این افکار به دل‌آشوبه‌ی درونش بیشتر دامن می‌زد. حال و حوصله‌ی هیچ کاری نداشت. به آشپزخانه رفت. از تمیزی‌اش لبخند کم‌رنگی بر لبش نشست. لیوان آبی برای خودش ریخت. پشت پنجره ایستاد و پرده‌ی گل‌دار و بلندی را که تا روی زمین می‌رسید کنار زد. منظره‌ی سرسبز پیش رویش، توجه‌اش را برای لحظه‌ای به حاشیه کشاند. خنکی آب را میهمان گلوی خشک شده‌ و ناشتایش کرد. وجود پارک و دریاچه در نزدیکی، این منطقه را خوش آب و هواتر نشان می‌داد. درختان جوان و کهن‌سال سیب و خرمالو، در کنار گاری گل‌کاری شده‌‌ای که جنب جاده‌ی طویل سنگ‌فرش شده قرار داشت، حس لطیفی به درونش تزریق کرد. صدای زنگ خانه او را از خلسه خارج کرد. سریع چشم از کوچه گرفت و پرده را بست. که می‌توانست این وقت صبح باشد؟ لیوان خالی را سر میز چوبی ناهارخوری گذاشت و به سمت آیفون رفت. از دیدن مادرش و ستاره‌جون ابروهایش بالا پرید. پوفی کشید. چه دل خجسته‌ای داشتند! دکمه را فشرد و در آیینه قدی داخل راهرو نگاهی به سر و وضع خودش انداخت. خب همه‌چیز خوب بود. ناگهان به یاد حسام افتاد، دست جنباند و سراسیمه به سمتش رفت.
- پاشو.
با این صدا زدنش مورچه هم به زور می‌شنید! مستأصل خم شد و لبه‌ی آستین سفیدش را گرفت و کشید.
- بیدار شو، مهمون اومده.
بدخلق پلک باز کرد و نیم‌خیز شد که ترسید و عقب رفت. حسام، اخم کرده دستی به موهای ژولیده و‌ چربش که مثل چوب خشک شده‌بود کشید. تمام عضلاتش در این کاناپه‌ درد گرفته‌بود. کتش را از روی پایش کنار زد.
- کی اومده اول صبحی؟
صدای دورگه‌ و خمارش ابهت گذشته را نداشت. همان لحظه که حسام برخاست، درب سالن باز شد و اول از همه ستاره‌خانم با سبد بزرگی که احتمال می‌داد خوراکی و غذا باشد وارد خانه شد، پشت سرش طلعت‌خانم و بعد حنانه با شلوغ‌بازی داخل آمدند. در آغوش هر سه نفرشان از بس دست‌به‌دست و تف‌مالی شد که حرصش درآمد. حسام پوزخندی زد و در حالی که از داخل سبد کیکی برمی‌داشت گفت:
- یکی هم نیست ما رو تحویل بگیره!

 

[Leila Moradi]

طلعت‌خانم لبخندی هم‌زمان با نگاه چپ‌چپ حواله‌اش کرد. ستاره‌خانم اما شاکی به طرفش رفت و سبد را از دستش گرفت.
- بده به من این رو. کارد بخوره به اون شکمت! حداقل یه تعارف به عروسم بزن.
با دهانی باز به مادرش نگاه کرد. ماه‌بانو خجالت‌زده سر پایین انداخت. حسام، گازی به نصفه‌ی کیکش زد و وقتی همه به آشپزخانه رفتند نزدیک دخترک شد.
- بهتره ضایع‌بازی درنیاری.
از دیدن اخم‌هایش پوزخندی تحویلش داد که با صدای خنده‌ی حنانه نصفه ماند‌. هر دو سر برگرداندند که نگاهشان به سه جفت چشم درشت شده گره خورد؛ انگار این نزدیکی را پیش خودشان جور دیگری تعبیر کرده‌بودند. عرق از کمر دخترک سرازیر شد. سعی کرد یک جوری خودش را از این وضعیت خلاص کند.
- وای بد موقع اومدیم، بهتون گفتم بذاریم واسه ظهر ها!
متعجب به حنانه که این جمله را با شیطنت ادا کرد نگاه انداخت. ستاره‌خانم چشم‌غره بامزه‌ای به دخترش رفت و در حالی که خوراکی‌ها را سر میز می‌چید گفت:
- حرف نزن چشم‌سفید! بچه‌ها بیاین صبحانه که از دهن می‌افته.
حسام خیلی سرد از او فاصله گرفت و به سمت روشویی انتهای راهرو رفت. خدا به‌خیر کند! مادرش و ستاره‌جون حسابی سنگ تمام گذاشته‌بودند. به قول معروف از شیر مرغ تا جان آدمیزاد یافت میشد! مجبورش کردند کامل صبحانه‌اش را بخورد، در حالی که واقعاً اشتهایی برایش نمانده‌بود. دست از بازی کردن با لقمه‌اش کشید و سعی کرد یک‌جوری با آب‌پرتقال قورتش دهد‌.
- دستتون درد نکنه، خیلی زحمت کشیدین.
ستاره‌خانم این کم‌حرف بودن دخترک را به حساب شرم و حیایش گذاشت. با مهربانی ذاتی‌اش دست روی شانه‌اش کشید.
- نوش جونت دخترم، گوشت بشه به تنت. باید همیشه از این غذاهای مقوی بخوری تا بنیه‌ات قوی باشه.
از خجالت سرخ شد. زیرزیرکی به حسام چشم دوخت که سر به زیر و متفکر در حال هم زدن قهوه‌اش بود. در آن تیشرت سفید خط‌دار و شلوار جذب مشکی اصلاً به او نمی‌خورد که پسر حاجی باشد. ناگاه به یاد امیرعلی افتاد و غم در دلش لانه کرد. دیشب حالش خیلی بد بود. می‌دانست اهل دیوانه‌بازی نیست که کار دست خودش دهد؛ اما می‌ترسید که فکر و خیال را در دلش بریزد. همیشه همین‌طور بود، ظاهرش را آرام نگه می‌داشت و کسی نمی‌فهمید در باطنش چه می‌گذرد. تکه‌‌ی کوچکی از کاکائوی خیس کیک را با چنگال برداشت. تلخی دل‌پسندش، معادل حال این روزهایش بود. تکه‌های بیشتری از کیک را به کامش فرستاد. بعد از خوردن صبحانه هم انگار قصد رفتن نداشتند. در سالن گرد هم نشستند که ستاره‌خانم اشاره‌ای به حنانه کرد. مشکوک شد. حنانه جعبه‌ی کادوپیچ شده‌ای را از داخل کیفش درآورد و به سمتش گرفت.
- ناقابله عزیزم، امیدوارم خوشت بیاد.
با ابروهای بالا رفته به جعبه‌ی قرمز مخملی روبان زده‌ی میان دستش و بعد سوالی به حسام خیره شد که او هم شانه‌ای به علامت ندانستن بالا انداخت و چیزی نگفت. ستاره‌جون تعللش را که دید، لبخندی زد و توضیح داد:
- بگیرش دختر، ما رسم داریم به عروس فردای شب عروسیش کادو بدیم.
زیر گونه‌هایش خون گرمی با سرعت جاری شد. به گمانش صورتش شبیه لبو شده‌بود. به ناچار جعبه را گرفت و بازش کرد. از دیدن گردنبندی که گلبرگ‌های ریز طلایی داشت، دروغ چرا، چشمانش برای لحظه‌ای خیره‌اش ماند. کمی که دقت کرد، دید که اسم خودش به زبان لاتین با طرح قشنگی میان شکوفه‌ی درشت پلاک حک شده‌است.
- پسندیدی دخترم؟ خوشت اومده یا نه؟
روا نبود ذوق این زن را خ*را*ب کند. نگاه از گردنبند گرفت و تمام قدردانی‌اش را در چشمانش ریخت.
- ممنون، خیلی زیباست.
لبخند رضایت‌مندی روی لبانش جان گرفت که چال‌ گرد و درشتی سمت راست صورت سفید و پرش افتاد. حسام هم چال‌گونه داشت؛ اما گرد نبود، مثل یک خط باریک از هم باز میشد.
- قابل تو رو نداره خوشگل خانم. حسام‌جان مادر، گردنبند رو توی گر*دن زنت بنداز.
چشم‌هایش گرد شد. به حسام نگاه کرد که کاملاً عادی و خون‌سرد دست دراز کرد و زنجیر کلفت گردنبند را از داخل جعبه برداشت. اخم ریزی بین ابرویش نشست. تحمل گذاشتن این صورتک مصنوعی که نقش بازی می‌کرد سخت و غیر قابل تحمل بود. صدای آرام و گیرایش زیر گوشش پیچید:
- برگرد این رو ببندم.
خودش کرد که لعنت بر خودش باد! مستأصل بین برداشتن شالش، با لبه‌ی بلوزش مشغول بازی شد. حسام تردیدش را که دید خودش دست به کار شد و شالش را از سر برداشت.
عرق سرد روی تنش نشست. قبل از این هم موهایش را دیده‌بود، باید می‌گفت تنها مرد غریبه‌ای که او را بدون حجاب دیده؛ اما حال این مرد غریبه شوهرش بود و از برخورد دست گرمش به پشت گ*ردنش حس منزجری به او دست می‌داد. بعد از بستن قفل گردنبند نفس حبس شده‌اش را بیرون فرستاد. با نگاه به حسام فهمید که فقط خودش دارد گر می‌گیرد، وگرنه انگار برای او تجربه‌ی چنین چیزهایی، پیش‌ پا افتاده به‌نظر می‌‌رسید. بعد از مدتی بالاخره عزم رفتن کردند. مادرش بعد از کلی سفارش و پیغام راضی به خداحافظی شد. اکنون او با این مرد در این خانه‌ی درندشت و بزرگ تنها بود. یعنی قرار بود امروز را کامل در خانه بماند؟ چه سوالی بود! کدام دامادی فردای عروسی‌اش به سر کار می‌رفت؟! ستاره‌جون اندازه‌ی چند روز برایشان غذا آورده‌بود. کاری نداشت که انجام بدهد، بی‌حوصله نگاهش را در اطراف گرداند. خانه‌ی تازه عروس که تمیز کردن نداشت! یعنی حسام در زمان مجردی‌اش هم همین‌جا زندگی می‌کرد؟ این خانه سه اتاق داشت که یکی اتاق‌ کار حسام میشد و دومی برای میهمان بود. به سمت اتاق‌ ته راهرو رفت و واردش شد. روبه‌روی آینه‌ی گرد مقابلش که روی سطح شیشه‌ای میز آرایش قرار داشت ایستاد. چقدر گونه‌هایش آب رفته‌بودند. چه شد سرخی صورت و چشمان پر شوقش؟ برس را برداشت و دندانه‌های چوبی‌اش را درون تارهای خشک و چسبیده‌ی موهایش فرو برد. درست بود که به این مرد محرم بود؛ اما دوست نداشت باز موهایش را ببیند. دیگر حوصله‌ی بافتن نداشت، همان‌طور ساده پشت سرش بست و شالش را روی سرش مرتب کرد. این‌طوری بهتر بود. فکرش دوباره هرز رفت و به سمت امیرعلی چرخید.

 

[Leila Moradi]

دلش لرزید. با تمام دلخوری و غمی که از جانبش دچار شده‌بود؛ اما حال دیشبش او را پریشان می‌کرد. زیر ل*ب شعر غمگینی را با خودش زمزمه کرد:
- هوام رو نداشتی، هوایی شدم
چه کابوس بی‌انتهایی شدم
نگاهت من رو زیر و رو می‌کنه
من رو با دلم رو‌به‌رو می‌کنه
من رو دست بسته، تو و قلب خسته
که هر کی رسیده، یه جاش رو شکسته
ولی حُسن عاشق به دیوونگیشه
یه وقت‌هایی کوه هم دلش ابری میشه... .
بغضش را قورت داد. این‌جای ترانه صدایش لرزید:
- ابری شو، خاطره‌هات رو ببار
بارون شو، یاد من عشق رو بیار
من می‌رسم به تو آخر کار، بارون ببار
من بی‌قرار توأم، بی‌قرار
بیرون بیارم از این انتظار
من بی‌قرار توأم، بی‌قرار.
پشت پنجره‌ی قدی ایستاد. مه غلیظی شهر را پوشانده‌بود. یعنی الان کجا بود؟ به خاطرش قید وظایفش را زد تا همه چیز را درست کند. کاش سرنوشت طور دیگری اتفاق می‌افتاد. به جای این مرد امیر می‌آمد و با عشق صدایش می‌زد، او هم با جان و دل خودش را وقف زندگی‌اش می‌کرد. هیس بلندی به افکار لولنده‌اش زد. نمی‌دانست گناه است؟ حال که مرد دیگری شوهرش بود باید این خیالات شیطانی‌اش را دور می‌انداخت. دوباره جلوی آینه نشست. سرش را به میز چسباند، خنکی چسبناک شیشه، پو*ست گونه‌اش را نوازش داد. دلش کمی گریه می‌خواست. این افکار درهم برهمش حالش را بیش از پیش خ*را*ب می‌کرد. او فقط یک زندگی می‌خواست که در آن‌جا آرامش داشته باشد، خواسته‌ی زیادی بود؟ مگر چه گناهی کرده‌بود که مستحق این نوع مجازات بود؟ با صدای درب رشته افکارش پاره شد. اشک‌هایش که صورتش را خیس کرده‌بودند، پاک کرد و سریع از جلوی آینه بلند شد. حسام اما با اخم پیش رفت و پشت سرش ایستاد. می‌توانست حدس بزند برای چه چیزی گریه کرده‌بود. ماه‌بانو برای فرار از زیر نگاه جسورش، چشم می‌دزدید و لباس را در انگشتان سِر شده‌اش می‌چلاند. دستش که روی بازویش نشست، بدنش منقبض شد. سر بالا گرفت و از داخل آیینه گنگ نگاهش کرد. این قیافه شاکی و عصبی از جانش چه می‌خواست؟ حسام پوزخند‌زنان از لبه‌ی شالش گرفت و در یک حرکت آن را از سرش کشید که کف اتاق پرت شد. کم مانده‌بود قالب‌تهی کند. زبری انگشتان مردانه‌اش زیر چانه‌اش نشست و بعد، سرش برگردانده شد. بازدم گرمش، پوست صورتش را می‌سوزاند. حال بدی، توأم با چندش به او دست داد. از عجز پلک فشرد.
- میشه...میشه... ولم کنی؟
این حقارتی که جلوی حسام فلاح خواهش و التماس می‌کرد زخمش از هر جهت کاری بود. حسام جای این‌که فاصله بگیرد، موهایش را از دور کش آزاد کرد‌، کمی بعد انگشتانش میان پیچش گیسوانش لغزید، همان‌هایی که در بچگی سیم‌تلفن خطابش می‌کرد. آن زمان‌ها خیلی شر بود، دخترک بی‌چاره هر وقت که به خانه‌شان می‌آمد، از ترس این‌که موهایش کشیده نشود همیشه روسری می‌بست.
- این سیم‌تلفن‌ها هنوز هم روی مخن!
دخترک، گیج و منگ به چشمان سردش خیره شد. بغضش گرفت. نمی‌دانست از این تحقیرها چه به دست می‌آورد. ساکت ماند که فاصله گرفت و دوباره با طعنه سلاخی روحش را پیش گرفت:
- فقط همین رو کم داشتم! یه دختر املی که از قضا زنیت هم بلد نیست.
بدجور سوخت. چرا با او این‌طوری تا می‌کرد؟ هنوز همان بود، فقط بزرگ‌تر شده‌بود. با صدای محکم بسته شدن درب از شوک بیرون آمد. جمله‌اش در سرش تکرار شد. نمی‌دانست خوشحال باشد که به چشمش نمی‌آمد یا نه. یک جای کار می‌لنگید. این مرد اصلاً نرمال نبود.