دلنوشته {زمهره} اثر • ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[ساحـره]

عنوان: زمهره
ژانر: تراژدی، عاشقانه
اثر: ملی ملکی
عضو گپ نظارت ادبی اول
مقدمه: در پس پرده‌ی سرد زمهره، جایی که نور و سایه در هم تنیده‌اند، ماهی‌ای تنها در ژرفای آبی قلبم می‌لولد.
«زمهره» روایت قلبی‌ست که چون ماهی در برکه‌ای یخی محبوس ماند؛ جایی که آتش نگاه‌های تو آن را نشناخت و شعله‌های امید در سرمای مطلق خاموش شد. باله‌هایش بارها تلاش کردند تا آب را بشکافند و به سطح برسند، اما هر بار یخ سکوت پلک‌هایش را سنگین‌تر کرد و تمنای او را در اعماق بی‌کران حبس ساخت.
در دامان «زمهره»، ماهی همچنان می‌پلکد و در انتظار آن دست گرم است که او را از قفس یخ رهایی بخشد.​

 

[STARLET]

بسمه تعالی

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[ساحـره]

در مشتم پرگار سردی جا خوش کرده؛ ابزاری بی‌جان، اما جان‌ربا. دو شاخک فلزی‌اش گویی دندان‌های فراموشی‌اند که در گوشت قلب و خاطره فرو رفته. هر بار که می‌خواهم دایره‌ای از بازگشتت رسم کنم، یکی از پایه‌ها روی زخم کهنه‌ام می‌لغزد و خط به پیچی بی‌منطق و زخمی بی‌مختصات بدل می‌شود.
هندسه‌ای که در آن، تو مرکز هیچ دایره‌ای نیستی و من نقطه‌ای در حاشیه‌ام که دائم به دورت می‌چرخم، بی‌آن‌که دستم حتی از شعاعت عبور کند.
اینجا، میان انحنای خمیده‌ی خاطرات و زوایای تلخ، پرگار من هنوز بر نقطه‌ی تو گیر کرده؛
نقطه‌ای کور که هیچ خطی و هیچ شعاعی
به آن ختم نمی‌شود.

 

[ساحـره]

نبودنت را روی پوستم گلدوزی می‌کنم؛ نه با نخ، بلکه با تارهای اعصاب پوسیده‌ام که هر بار از خاطره‌ات عبور می‌کنند، می‌سوزند. نه زیباست و نه قابل ستایش، اما نمی‌توانم از آن بگریزم چون درد دارد و شبیه هیچ‌چیز نیست جز خودت و هر فرو رفتن ظریفش، چون بوسه‌ای مسموم، مرا آرام در آغوش زوال می‌کشد.
از رشته‌های تاریکی و لبخندهای نصفه، نخ‌به‌نخ برایم رؤیا بافتی، اما من با همان سوزن تمامشان را شکافتم تا ببینم تهش چیست.
هیچ بود. تو بودی!
هر شب نخی از خاطره را از سی*ن*ه‌ام عبور می‌دهم،
با این توهم که شاید اگر ردی بدوزم از آنچه میانمان مرد، بتوانم به مرگش معنا ببخشم و زمهره، همان لحظه‌ای‌ست که نخ پیوندمان زیر انگشتان تقدیر پاره شد و من هنوز دارم با تکه‌هایش خودم را وصله می‌زنم.