دلنوشته {زنگار آرزو} اثر •ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

[نهـنگـ]

به نام سکوتی که فریاد می‌زند
اثر: زنگار آرزو
به قلم: سونیا ریپر
ژانر: تراژدی، عاشقانه

دیباچه:
آسمانِ این سکوت گهواره‌ی سرگردانی است و هر تپش قلب، پژواکِ دریغی است که در حنجره‌ی زمان مُهر شده است. این کلمات، نه زاریِ مرسوم که تلاشی است برای نقش‌بستن سایه‌ی لحظاتی که هرگز نخواهند گذشت، بر بومِ نبودن.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[نهـنگـ]

سکوتِ مفرطِ این اتاق، پژواکِ گمشده‌ی صداهایی‌ست که هیچ‌گاه مجالِ ظهور نیافتند؛ بارِ سنگینی از آنچه می‌توانست باشد، بر شانه‌هایم سنگینی می‌کند. گویی روح، در قفسِ تن، زندانیِ سایه‌های محال است و هر طلوع، تنها تکرارِ یک غروبِ فراموش‌شده. در این تالارِ وهم‌آلودِ خاطرات، تنها زنگارِ آرزوهاست که چون مِه غلیظ، افقِ فردا را می‌پوشاند و مرا در میانِ دریای حسرتِ بی‌کران رها می‌سازد.​

 

[نهـنگـ]

اینجا ردیفِ گمان‌هاست و گورِ باورها، نه سُرنایی برای شادی، که نایِ لاله‌ی پرپر؛ به هر سو می‌کِشَم، چشمی‌ست که پلک نگشوده و این «بودنِ» من، آهی‌ست زِ سَردابِ فرداها؛ زمان، چون موریانه‌ای بر پیکرِ امید می‌خورد و می‌تراشد هرچه بود و هست را؛ و ما در تماشای این مکیدن، ساکتیم.​

 

[نهـنگـ]

خرمنِ خاطرات، خاکی شد از بادِ فراموشی نه شبنمی می‌چکد از آسمانِ آهِ سردم؛ بگو کجاست ریشه‌ی آن درختِ نورسیده؟
که شاخه‌هایش اکنون، سایه‌سارِ پوچی‌اند؛ حسرتم، چون مرمر است و قلبم، سنگی از آن.
می‌تراشد تصویرِ تو را در عمقِ هر روزن ولی دستم به جز بادی نمی‌گیرد این غبار را.​

 

[نهـنگـ]

پرده‌ی رخسارِ صبح، خاکی از مِه پوشیده و هر نجوایی، تیری‌ست بر قلبِ سکوتِ دیرین؛
از لبانِ خشکِ این زمین، جز خارِ تردید نرویید چشمِ امید، پَری‌ست که بالِش شکسته است؛
ما میراث‌دارِ تلخیِ انگورِ نارسیده‌ایم که در کامِ روزگار، فقط مزه‌ی زهر داد و هر دم، عهدِ دیرین را به عرقِ سرد می‌شوید.​

 

[نهـنگـ]

آیینه‌ی دیوار، رازِ چین‌های پیری را به رخم می‌کشد، بی‌هیچ رحم و شفقت؛
نفس، ریسمانی نازک میانِ مرگ و زندگی‌ست و هر تپش، کندنِ سنگی از بارِ سنگینِ گناه‌ست؛
سایه‌ها می‌رقصند در تالارِ قلبم، بی‌صدا رقصی از اندوه که پایانش به نیستی می‌انجامد و یادِ تو، میخِ کهنه‌ای‌ست بر این دیوارِ سست.​

 

[نهـنگـ]

کلمات چون برگ‌های خشکِ پاییزی زیر چکمه‌ی بی‌تفاوتی له می‌شوند؛
سفرِ من، دورِ باطل است در دشتِ معنا جز سنگ‌فرشِ ملامت، راهی به جایی نیست؛
امید، پرنده‌ای‌ست که قفسش را گم کرده است و هر چه می‌پرد، به همان میله‌ی سرد بازمی‌گردد؛ خسته از پروازی که مقصد ندارد این‌چنین.​

 

[نهـنگـ]

رودخانه‌ی عمرم جاری‌ست به سوی دریای هیچ، نه ماهیِ شادی در آن است و نه موجِ امید؛ هر شب ستارگان، اشک‌های خدایان‌اند که بر ظلمتِ زمین می‌بارند و محو می‌شوند؛ و من اما گنجشکِ کوچکی‌ام که لانه‌اش ویران، بال‌هایم زخمی و پرواز، رویایی دور است، از این بیدادِ سکوت صدایی برنخاست.​

 

[نهـنگـ]

دیوارِ ساعت پله‌های سقوطِ مرا می‌شمارد، هر تیک‌تاک زدنِ پتکی بر استخوانِ زمان‌ست؛ و ما کودکانِ دیروزیم که با خنده‌هایی مُهر و موم پوستینی از یأس بر تن کرده‌ایم؛ عشق، آن فانوسِ شکسته در ساحلِ جنونی‌ست که نورش خاموش شد، پیش از رسیدنِ قایق آرزوها و ما در تاریکیِ مُطلق، منتظرِ طلوعی وهم‌آلود.​