دلنوشته {سالیز} اثر •آرام کاربر انجمن رمان بوک•

[ASAL.]

در وجودشان، زمان بی‌صدا می‌گذرد،
اما هیچ‌گاه در مقابل تغییر نمی‌لرزند.
آن‌ها گوهرهایی هستند که در دل خاک مدفون می‌مانند،
بدون آنکه در معرض نور به خود ببالند.
حضورشان، همچون دانه‌ای است که سال‌ها بعد، درختی بلند می‌شود
بی‌آنکه کسی یادش باشد که از کجا آمده.
در دست‌هایشان، خاطره‌ها به‌خود شکوفا می‌شوند،
اما لبخندشان هیچ‌گاه از گذشته عبور نمی‌کند.

 

[ASAL.]

قهرمانان، درختانی هستند که در دل طوفان می‌ایستند؛
نه به‌خاطر آنکه از فولادند،
بلکه به‌خاطر ریشه‌های ناپیدایی که در خاکِ سکوت دارند.
دست‌هایشان، نه از گوهر، که از سنگ‌هایی ساخته‌اند
که بر هیچ زخمی نمی‌فشارد.
آن‌ها در برابر دنیا، نه چون موج، بلکه چون ساحل‌اند؛
ساحلی که بی‌حرکت، دریا را در خود جای می‌دهد،
اما هرگز از تکان نمی‌افتد.

 

[ASAL.]

او،
سایه‌ای‌ست که خورشید را وام می‌گیرد تا نتابد بر خستگی‌ات.
اُبهتی که در چینه‌دانِ خاموشی آواز می‌خوانَد.
دست‌هایی که داسِ مهربانی‌اند، بی‌آن‌که خونی بچکد.
پلک‌هایی که پل می‌شوند، تا خوابِ من از پرتگاه نیفتد.
پدر،
نه واژه‌ست، نه تصویر؛
یک "نبودنِ همیشه‌حاضر" است، در هیئت ستون‌هایی که سقفِ بودن را سرپا نگه می‌دارند.

 

[ASAL.]

آینه‌گاه، مرز سکوت و حضور است،
جایی که هیچ‌چیز خود را نمی‌نمایاند،
اما در دلش، جهانی از رازهاست.
دست‌هایش برای ساختن، نه برای نمایش قدرت،
اما در کنار او، همیشه چیزی از آرامش در دل جا می‌گیرد.
او در سکوتش بیشتر از هر کلمه‌ای می‌گوید،
چرا که هیچ‌گاه نمی‌خواهد دیده شود،
اما در تمام وجودش، همه چیز را می‌فهمی.
پدر، همان بار سنگین است که هیچ‌گاه روی دوش کسی نمی‌افتد،
اما همه زندگی در آن نهفته است.

 

[ASAL.]

پدر، همان پایه‌ای است که در پس‌زمینه، هر روز زندگی را نگه می‌دارد. در دست‌هایش، زندگی جریان دارد، اما بی‌هیچ کلامی. او از جنس زمین است، همیشه پایدار و بی‌صدا. در سکوتش، ترازوی دل‌هاست؛ نه به‌خاطر آنکه حرفی می‌زند، بلکه به‌خاطر آنکه هیچ‌گاه از جای خود تکان نمی‌خورد. نگاهش، دریای بی‌پایانی است که هیچ‌گاه دریاچه نمی‌شود، اما در عمق آن، هزاران حقیقت به چشم نمی‌آید.