دلنوشته {سالیز} اثر •آرام کاربر انجمن رمان بوک•

[ASAL.]

در وجودشان، زمان بی‌صدا می‌گذرد،
اما هیچ‌گاه در مقابل تغییر نمی‌لرزند.
آن‌ها گوهرهایی هستند که در دل خاک مدفون می‌مانند،
بدون آنکه در معرض نور به خود ببالند.
حضورشان، همچون دانه‌ای است که سال‌ها بعد، درختی بلند می‌شود
بی‌آنکه کسی یادش باشد که از کجا آمده.
در دست‌هایشان، خاطره‌ها به‌خود شکوفا می‌شوند،
اما لبخندشان هیچ‌گاه از گذشته عبور نمی‌کند.

 

[ASAL.]

قهرمانان، درختانی هستند که در دل طوفان می‌ایستند؛
نه به‌خاطر آنکه از فولادند،
بلکه به‌خاطر ریشه‌های ناپیدایی که در خاکِ سکوت دارند.
دست‌هایشان، نه از گوهر، که از سنگ‌هایی ساخته‌اند
که بر هیچ زخمی نمی‌فشارد.
آن‌ها در برابر دنیا، نه چون موج، بلکه چون ساحل‌اند؛
ساحلی که بی‌حرکت، دریا را در خود جای می‌دهد،
اما هرگز از تکان نمی‌افتد.

 

[ASAL.]

او،
سایه‌ای‌ست که خورشید را وام می‌گیرد تا نتابد بر خستگی‌ات.
اُبهتی که در چینه‌دانِ خاموشی آواز می‌خوانَد.
دست‌هایی که داسِ مهربانی‌اند، بی‌آن‌که خونی بچکد.
پلک‌هایی که پل می‌شوند، تا خوابِ من از پرتگاه نیفتد.
پدر،
نه واژه‌ست، نه تصویر؛
یک "نبودنِ همیشه‌حاضر" است، در هیئت ستون‌هایی که سقفِ بودن را سرپا نگه می‌دارند.

 

[ASAL.]

آینه‌گاه، مرز سکوت و حضور است،
جایی که هیچ‌چیز خود را نمی‌نمایاند،
اما در دلش، جهانی از رازهاست.
دست‌هایش برای ساختن، نه برای نمایش قدرت،
اما در کنار او، همیشه چیزی از آرامش در دل جا می‌گیرد.
او در سکوتش بیشتر از هر کلمه‌ای می‌گوید،
چرا که هیچ‌گاه نمی‌خواهد دیده شود،
اما در تمام وجودش، همه چیز را می‌فهمی.
پدر، همان بار سنگین است که هیچ‌گاه روی دوش کسی نمی‌افتد،
اما همه زندگی در آن نهفته است.

 

[ASAL.]

پدر، همان پایه‌ای است که در پس‌زمینه، هر روز زندگی را نگه می‌دارد. در دست‌هایش، زندگی جریان دارد، اما بی‌هیچ کلامی. او از جنس زمین است، همیشه پایدار و بی‌صدا. در سکوتش، ترازوی دل‌هاست؛ نه به‌خاطر آنکه حرفی می‌زند، بلکه به‌خاطر آنکه هیچ‌گاه از جای خود تکان نمی‌خورد. نگاهش، دریای بی‌پایانی است که هیچ‌گاه دریاچه نمی‌شود، اما در عمق آن، هزاران حقیقت به چشم نمی‌آید.

 

[ASAL.]

پدر، تجسم سکونِ استوار است؛ حضورش، مانند فلسفه‌ای بی‌نیاز از تأویل، در زیرلایه‌های هستی جا خوش کرده.
نه در هیاهوی الفاظ، بلکه در تداوم بی‌انقطاع نقش‌آفرینی بی‌ادعا، معنا می‌یابد.
او معماری‌ست که با مصالحی از جنس انکار خویش، بنای بودن دیگران را پی‌ریزی می‌کند؛
ستونی نهفته در بطن زمان، که حتی فرسایش سالیان، جسارت شکستن را در خود نمی‌یابد.

 

[ASAL.]

پدر، مظهر ثبات در آشوب مفاهیم است؛ حضوری بی‌ادعا که در پستوهای معنا، شمایل اقتدار خاموش را مجسم می‌کند.
نه از بُعد جسم، که از جوهر ایستادگی برمی‌خیزد؛ کیمیایی که بار هستی را بی‌آنکه فریادی برآرد، در اعماق خویش حل می‌کند.
هر گامش، تمثیلی‌ست از سکوتی کارکردی، و هر نگاهش، حاوی ترجمانی‌ست که از قاموس واژگان بیرون افتاده.
او نه حافظ خانه، که معمار بی‌نام بنایی‌ست که نام دیگران را بر پیشانی‌اش دارد.