دلنوشته {سایه‌رِزگ} | اثر •سونی ریپر کاربر انجمن رمان بوک•

[-RPR-]

دِ دِلِم یِه دَردی دارِم، چی کوهِ گِرو*ن. نَمِ دونِم چِه باکِم، ولی سیت بی قرارِم. چی مَرغِ بال شِکَه، دِ هُنایِ تو مَندِم. بیا تا بال بِگِرِم، دِ آسِمو پَرواز کُنِم.​

در دلم یک دردی دارم، مثل کوه گران. نمی‌دانم چه بگویم، ولی برایت بی‌قرارم. مثل مرغ بال شکسته، در هوای تو مانده‌ام. بیا تا بال بگیرم، در آسمان پرواز کنم.​

 

[-RPR-]

روزیا مِیرَن، چی بادِ سُوز. ولی یادِ تو دِ دِلِم نَمِیره. چی نَقشِ سنگ، دِ ویرِم حک شِکَسته. هَر جا رَتِم، یادِ تو هَمراهِمَه.​

روزها می‌روند، مثل باد سبز. ولی یاد تو در دلم نمی‌میرد. مثل نقش سنگ، در یادم حک شده است. هر جا رفتم، یاد تو همراهم است.​

 

[-RPR-]

روزیا مِیرَن، چی بادِ سُوز. ولی یادِ تو دِ دِلِم نَمِیره. چی نَقشِ سنگ، دِ ویرِم حک شِکَسته. هَر جا رَتِم، یادِ تو هَمراهِمَه.​

روزها می‌روند، مثل باد سبز. ولی یاد تو در دلم نمی‌میرد. مثل نقش سنگ، در یادم حک شده است. هر جا رفتم، یاد تو همراهم است.​

 

[-RPR-]

شُو رَسی، وِلاتِ دِلِم تاریک بی. دِ چَشِم اَسرِ مِیا، چی باروِ پاییز. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم روشن با. بیا تا دِ تاریکی دَر بَیاهِم.​

شب رسید، سرزمین دلم تاریک شد. از چشمم اشک می‌آید، مثل باران پاییز. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم روشن شود. بیا تا از تاریکی در بیاییم.​

 

[-RPR-]

دِ باغا رَتِم، گُلیا پژمُردَه بین. دِرَختیا سَرد بین، چی دِلِ مِه بی تو. تو کو هِنی نِیاهی، تا باغا زِنده با. بیا تا دِ زِمسو دَر بَیاهِم.​

در باغ‌ها رفتم، گل‌ها پژمرده بودند. درخت‌ها سرد بودند، مثل دل من بی تو. تو که هنوز نمی‌آیی، تا باغ‌ها زنده شوند. بیا تا از زمستان در بیاییم.​

 

[-RPR-]

دِ ویرِم نَمِیره، صِدایِ خَندَهیا تو. چی مُوسیقی دِ گوشِم اِمایَه، آروم آروم. ولی افسوس، صِدا رَت و تِهنا مَندِم. بیا تا هَم صِدا باهِم.​

از یادم نمی‌رود، صدای خنده‌های تو. مثل موسیقی در گوشم می‌آید، آرام آرام. ولی افسوس، صدا رفت و تنها ماندم. بیا تا هم صدا باشیم.​

 

[-RPR-]

دِ آسِمو مَه اِتابِه، چی رُوخسارِ تو. ولی دِلِم غَم داره، چی شُویا تاریک. تو کو هِنی نِیاهی، تا دِلِم روشن با. بیا تا دِ مَهتاب رَته باهِم.​

در آسمان ماه می‌تابد، مثل رخسار تو. ولی دلم غم دارد، مثل شب‌های تاریک. تو که هنوز نمی‌آیی، تا دلم روشن شود. بیا تا در مهتاب برویم با هم.​

 

[-RPR-]

دِ دِلِم یِه اَتِشی دارِم، چی کوهِ آتِش فَشان. سیت اِسوجم، چی شَم دِ شُویا تاریک. تو کو هِنی نِیاهی، تا اَتِش خاموش با. بیا تا هَم دَم باهِم.​

در دلم یک آتشی دارم، مثل کوه آتشفشان. برایت می‌سوزم، مثل شمع در شب‌های تاریک. تو که هنوز نمی‌آیی، تا آتش خاموش شود. بیا تا هم دم باشیم.​