دلنوشته {سایه‌های ناتمام} | اثر •سونی کاربر انجمن رمان بوک•

[-RPR-]

بِسْمِ نْورْ
اثر: سایه‌های ناتمام
به قلم: ریپر
ژانر: تراژدی
عضو گپ نظارت ادبی دوم

دیباچه
مرگ، واژه‌ای‌ست که با سکوت آغاز می‌شود و با هزار فریاد در دل‌ها می‌ماند. نه پایان است، نه آغاز؛ فقط نقطه‌ای‌ست که واژه‌ها در آن بی‌صدا می‌شوند. اینجا، زمزمه‌ی کسی‌ست که با مرگ گفت‌وگو می‌کند، بی‌آن‌که از آن بگریزد.​

 

[STARLET]

بسمه تعالی
عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[-RPR-]

خلاصه
در حاشیه‌ای که هیچ‌ک.س نمی‌نویسد، صدایی از خاموشی می‌آید. مرگ، نه سایه است و نه نور؛ فقط عبوری‌ست از بودن به ندانستن. قصه‌ی کسی‌ست که در آغو*شِ فنا، معنا را جست‌وجو می‌کند.​

 

[-RPR-]

مرگ را در آینه دیدم، بی‌چهره و بی‌صدا.
هر نگاه، انعکاسی از نبودن بود، بی‌پرده.
او آمد، بی‌قدم و بی‌اجازه، مثل باد در شب.
با هر تپش، فاصله‌ام با او کمتر شد.
مرگ را در دلِ زندگی نوشتم، تا معنا بگیرد بودن.​

 

[-RPR-]

او را در سکوتِ خاک شنیدم، زمزمه‌ای از فنا.
هر ذره، قصه‌ای از رفتن داشت، بی‌بازگشت.
مرگ را در دلِ گل‌ها دیدم، پژمردگیِ باشکوه.
با هر برگِ افتاده، او را لم*س کردم.
مرگ را در دلِ طبیعت بو*سیدم، بی‌اشک و بی‌فریاد.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ خواب دیدم، آرام‌تر از رویا.
هر لحظه، عبوری بود از بودن به ندانستن.
او را در دلِ شب نوشتم، با جوهرِ تاریکی.
با هر نفس، به او نزدیک‌تر شدم.
مرگ را در دلِ تردید جا دادم، تا یقین شود.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ خاطره‌ها دیدم، محوی از حضور.
هر یاد، ردّی از نبودن داشت، بی‌نام و بی‌نقاب.
مرگ را در دلِ عکس‌ها نوشتم، لبخندی بی‌جان.
با هر قاب، او را بیشتر حس کردم.
مرگ را در دلِ گذشته دفن کردم و هنوز زنده بود.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ صداها شنیدم، پژواکی از سکوت.
هر نغمه، پایانی داشت که به او ختم می‌شد.
او را در دلِ موسیقی نوشتم، نتِ آخرِ بودن.
با هر طنین، به خاموشی نزدیک‌تر شدم.
مرگ را در دلِ آوازها بو*سیدم، بی‌ل*ب و بی‌نفس.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ نگاه‌ها دیدم، چشم‌هایی بی‌فروغ.
هر پلک، پرده‌ای بود بر عبورِ بی‌صدا.
او را در دلِ اشک‌ها نوشتم، قطره‌ای از نبودن.
با هر گریه، مرزِ بودن ترک برداشت.
مرگ را در دلِ چشم‌ها دفن کردم و هنوز می‌دیدم.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ کلمات دیدم، واژه‌هایی بی‌جان.
هر حرف، ناله‌ای بود از پایانِ نانوشته.
مرگ را در دلِ شعرها نوشتم، قافیه‌ای بی‌وزن.
با هر مصرع، به سکوت نزدیک‌تر شدم.
مرگ را در دلِ زبان گم کردم و معنا خاموش شد.​