دلنوشته {سایه‌های ناتمام} | اثر •سونی کاربر انجمن رمان بوک•

[-RPR-]

مرگ را در دلِ زمان دیدم، ثانیه‌هایی بی‌توقف.
هر لحظه، گامی بود به سوی ناپیدا.
او را در دلِ ساعت نوشتم، عقربه‌ای بی‌جهت.
با هر تیک، تردیدم بیشتر شد.
مرگ را در دلِ زمان گم کردم و جاودانگی را یافتم.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ تنهایی دیدم، سایه‌ای بی‌صدا.
هر خلوت، آغوشی بود برای نبودن.
مرگ را در دلِ سکوت نوشتم، فریادی بی‌صدا.
با هر لحظه‌ی بی‌ک.س، او را لم*س کردم.
مرگ را در دلِ تنهایی بو*سیدم و آرام شدم.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ آغو*ش دیدم، گرمایی بی‌جان.
هر بوسه، وداعی بود با بودن.
او را در دلِ عشق نوشتم، پایانِ بی‌آغاز.
با هر ضربان، فاصله‌ام با او کم شد.
مرگ را در دلِ دوست داشتن دفن کردم و هنوز عاشق بودم.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ راه دیدم، هم‌قدمِ بی‌صدا.
هر سنگ، نشانی بود از عبوری خاموش.
او را در دلِ مسیر نوشتم، بی‌نقشه و بی‌جهت.
با هر گام، سایه‌اش بلندتر شد.
مرگ را در دلِ سفر جا دادم و مقصد را گم کردم.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ پنجره دیدم، منظره‌ای بی‌رنگ.
هر قاب، تصویری بود از نبودن.
مرگ را در دلِ افق نوشتم، خطی میان بودن و ناپدیدی.
با هر نگاه، فاصله‌ام با او محو شد.
مرگ را در دلِ چشم‌انداز بو*سیدم و جهان خاموش شد.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ صداها دیدم، زمزمه‌ای بی‌پایان.
هر ناله، آوازی بود از رفتن.
او را در دلِ باد نوشتم، وزشی از فراموشی.
با هر نسیم، ردّی از او حس کردم.
مرگ را در دلِ هوا پنهان کردم و نفس کشیدم بی‌او.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ خاطره‌ها دیدم، لبخندی بی‌جان.
هر یاد، تکه‌ای از نبودن بود.
مرگ را در دلِ گذشته نوشتم، قصه‌ای بی‌راوی.
با هر مرور، او را بیشتر شناختم.
مرگ را در دلِ حافظه دفن کردم و هنوز زنده بود.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ نور دیدم، روشناییِ بی‌گرما.
هر پرتو، سایه‌ای از خاموشی داشت.
او را در دلِ خورشید نوشتم، طلوعی بی‌غروب.
با هر تابش، تاریکی را لمس کردم.
مرگ را در دلِ روشنایی جا دادم و شب آغاز شد.​

 

[-RPR-]

مرگ را در دلِ شب دیدم، معشوقی بی‌چهره.
هر ستاره، چشمکی از وعده‌ی خاموشی بود.
او را در دلِ تاریکی نوشتم، نوری بی‌ادعا.
با هر سکوت، صدایش را شنیدم.
مرگ را در دلِ شب بوسیدم و خوابم برد بی‌رویا.​

 

[-RPR-]

او را در دلِ دل‌تنگی دیدم، آغوشی بی‌گرما.
هر آه، نغمه‌ای از نبودن بود.
مرگ را در دلِ اشتیاق نوشتم، تمنایی بی‌پاسخ.
با هر تپش، به او نزدیک‌تر شدم.
مرگ را در دلِ دلتنگی جا دادم و آرام گرفتم.​