فلسفی سخنان احمد شاملو

[DEVIL]

میان خورشیدهای همیشه
زیبایی تو لنگریست

خورشیدی که از سپیده‌دم
همه ستارگان بی‌نیازم می کند.

 

[DEVIL]

آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛
برای آنها تنها نشانه حیات،
بخار گرم نفس هایشان است!
کسی از کسی نمی پرسد:
آهای فلانی!
از خانه دلت چه خبر
گرم است
چراغش نوری دارد هنوز؟

 

[DEVIL]

مرهم زخم‌های کهنه ام
کنج لبان توست …!
بوسه نمی‌خواهم، چیزی بگو!

 

[DEVIL]

عجبا!

جُستجوگرم من

نه جُستجو شونده

من این‌جایم و آینده

در مشت‌های من

 

[DEVIL]

میانِ کتاب‌ها گشتم

میانِ روزنامه‌های پوسیده‌ی پُرغبار،

در خاطراتِ خویش

در حافظه‌یی که دیگر مدد نمی‌کند

خود را جُستم و فردا را

 

[DEVIL]

من آن خاکسترِ سردم که در من

شعله‌ی همه عصیان‌هاست،

من آن دریای آرامم که در من

فریادِ همه توفان‌هاست،

من آن سردابِ تاریکم که در من

آتشِ همه ایمان‌هاست.

 

[ادوارد کلاه به سر]

دنیایی که انسان ناگزیر باشد برای اثبات ناچیزترین حقوق خویش. تا حد

مرگ سرود بخواند. دنیای بسیار زشتی است ؛ دنیایی وارونه با مفاهیم وارونه.

 

[ادوارد کلاه به سر]

ما کاری با مسیحیت مسخره‌ای که پاپ‌ها و کشیش‌ها و واتیکان سرهم بسته‌اند، نداریم اما در تحلیل فلسفی اسطوره‌ای مسیح به این استنباط بسیار بسیار زیبا می‌رسیم که انسان و خدا به‌خاطر یک‌دیگر درد می‌کشند، تحمل شکنجه می‌کنند و سرانجام برای خاطر یک‌دیگر فدا می‌شوند.

 

[ادوارد کلاه به سر]

من و دنیا همدیگر را رنگ می کنیم …
من با مداد سیاه دنیا با مداد سفید…!!
من روزهای اونو، اون موهای منو…

 

[ادوارد کلاه به سر]

از حسادت های حقیر بر نمی گذرد و پرسش ها همه در محور روده هاست آری ، مرگ انتظاری خوف انگیز است انتظاری که بی رحمانه به طول می انجامد احمد شاملو